به گزارش نماینده از جام جم آنلاین، دو روز پیش رسانه ها گزارش دادند که حدود ۴۰۰ مهاجر مسلمان میانماری در حالی که کشتی شان در آستانه غرق شدن بود در سواحل مالزی نجات یافتند.
روز یکشنبه یک هزار و ۶۰۰ پناهنده میانماری و بنگلادشی در سواحل اندونزی از دریا جان سالم به در بردند و در خشکی به زندان افتادند.
روز دوشنبه هم مسئولان مالزیایی گفتند که یک هزار و ۸۱ پناهنده روهینگیایی (نام اقلیت مسلمان میانمار) در جزیره «لانگکاوی» مالزی از کشتی پیاده شدند.
روز یکشنبه ۶۰۰ پناهنده از اقلیت روهینگیایی، خسته، اندوهگین و درمانده در ساحل استان «آچیه» اندونزی، بلاتکلیف و سرگردان ماندند.
سریال سرگردانی و خانه بدوشی مسلمانان میانمار منحصر به این چند روز و هفته و ماه نیست؛ مردمی که دهه های متمادی، قربانی تبعیض و پیگرد و کشتار در کشوری با اکثریت بودایی هستند. قوم روهینگیا بالغ بر یک میلیون و ۳۳۰ هزار نفر جمعیت دارد. با این وجود، دولت میانمار آنها را شهروند خود نمی داند و این در حالی است که سازمان ملل جمعیت روهینگیا را در شمار مجموعه های قومی به شمار آورده است که بیشترین ستم و تبعیض در حق آنها روا داشته شده است.
تنها در دو ماه ژانویه و مارس (بهمن و اسفند ۱۳۹۳ و اوایل فروردین ۱۳۹۴) ۲۵ هزار آواره مسلمان سوار بر قایق های قاچاقچیان شدند و راه دریا را به سوی هر کجا غیر از میانمار در پیش گرفتند.
کمیساریای پناهندگان سازمان ملل می گوید این آمار به نسبت مدت مشابه سال ۲۰۱۴ دو برابر شده است موضوعی که نشان می دهد هر روز عرصه بر مسلمانان روهینگیایی سخت تر از روز قبل می شود.
یک روایت می گوید در خلال سال های ۱۸۲۶ تا ۱۹۴۸، انگلیسی ها در دوران استعمار خود، مسلمانان روهینگیایی را از هند برای کار به میانمار بردند. بسیاری از مردم روهینگیایی این روایت را رد می کنند و همچنان درباره خاستگاه این مردمان اختلاف نظر وجود دارد. برخی، تبار اقلیت مسلمان میانمار را به بنگلادش نسبت می دهند و برخی نیز می گویند اینها اصالتا میانماری هستند و از ایالت «راخین» در جنوب شرق این کشور به سایر مناطق کوچ کرده اند.
در سال ۱۹۸۲ دولت میانمار تابعیت این قوم را سلب کرد و روهینگیایی ها از حقوق شهروندی خود محروم شدند. قانون تابعیت برمه، اجازه تحصیل، برخورداری از خدمات عمومی و آزادی جابجایی را از آنها گرفت و همزمان اجازه داد که دارایی هایشان به دلخواه مصادره شود.
گفته می شود ۸۰۰ هزار روهینگیایی در ایالت جنوبی راخین و بیش از ۱۴۰ هزار روهینگیایی در اردوگاه های آوارگان در داخل خاک برمه (میانمار) به سر می برند و شرایطی بسیار تاسف بار دارند.
این اردوگاه ها در حاشیه شهر «سیتْوَی» مرکز ایالت راخین در جنوب غرب میانمار قرار دارد.
سازمان پناهندگان سازمان ملل اعلام کرده است که ۲۰۰ هزار پناهنده روهینگیایی هم اکنون در بنگلادش زندگی می کنند.
درباره حق این مردم برای داشتن تابعیت میانماری تردیدی نیست. این قوم دهه های متمادی است که در میانمار زندگی می کنند و حتی اگر روایت انتقال آنها از هند به دست انگلیسی ها هم پذیرفته شود، باید دارای تابعیت باشند زیرا بیش از ۱۰۰ سال است که در میانمار زندگی می کنند. با این وجود، روهینگیایی ها آینده ای برای خود در میانمار نمی بینند و تصور می کنند اگر از آب بگذرند هر جایی زندگی کنند بهتر از داخل میانمار است.
سال گذشته در حالی که افکار عمومی مردم جهان به جنایت های داعش در عراق و سوریه و دعواهای غرب و روسیه در اوکراین معطوف بود، ۴۰ مسلمان روهینگیایی در روستای «دوچی یارتان» میانمار در سکوت و مظلومیت هر چه تمام تر سربریده شدند. این خبر را بعدها سازمان ملل منتشر کرد. ۱۰ سر بریده نیز در یک برکه آب کشف شد، سرهایی که تعدادی از آنها متعلق به چند پسربچه بود. چند روز پیشتر از آن هم اجساد ده ها نفر در اردوگاه های پناهندگان روهینگیایی در تایلند کشف شد.
اکثریت روهینگیایی های مهاجر رسیدن به مالزی را به عنوان هدف خود انتخاب می کنند؛ جایی که نیاز به کارگر ساده دارد. برخی از آشنایان این مسلمانان میانماری در مالزی زندگی می کنند و این در حالی است که مالزی معاهده پناهندگان سازمان ملل را امضا نکرده است، بنابراین امیدی به دریافت پناهندگی ندارند، اما امیدوارند که بتوانند کاری پنهانی بیابند تا بدون اینکه رازشان آشکار شود و پلیس مالزی آنها را دستگیر کند، بخور و نمیری در ان کشور داشته باشند. این خود، نشان دهنده حجم رنج های روهینگایی ها است؛ انسان هایی که حتی به پناهندگی هم امیدی ندارند و تمام آرزویشان ادامه حیات است.
در سه ماهه اول سال جاری میلادی به گواهی کمیساریای پناهندگان سازمان ملل ۳۰۰ مهاجر مسلمان در دریا جان باختند و تعداد نامعلومی هم در اردوگاه های پناهندگان.
همین چند روز پیش بود که مقامات تایلند از کشف یک گور جمعی حاوی ۳۰ جسد متعلق به مسلمانان روهینگیایی خبر دادند.
جالب، مضحک یا غمناک؛ انسان از یافتن واژه مناسب برای توصیف صحنه این واقعیت تلخ عاجز می ماند که حتی سیاست های مبارزه با قاچاق انسان هم کمر به قتل و نابودی نسل مسلمانان میانمار بسته است.
تایلند، مالزی و اندونزی نیز به کمک قاصدهای مرگ و بودایی های افراطی آمدند و با اعلام این دولت ها مبنی بر ممانعت از پهلو گرفتن کشتی های حامل مهاجران میانماری در بنادر این کشورها، نسل کشی شتاب بیشتری گرفت.
به دنبال کشف گورهای جمعی پناهندگان، دولت تایلند از سوی وزارت خارجه آمریکا در گزارش سالانه حقوق بشر واشنگتن مورد انتقاد قرار گرفت و شو تبلیغاتی آمریکایی ها به نام حقوق بشر هم سر از فاجعه ای جدید درآورد. دولت تایلند ناچار شد قوانین سختگیرانه تری را علیه قاچاقچیان انسان در آب های تایلند اعمال کند و برخی از قاچاقچیان را در حمله هایی ناگهانی بازداشت کرد؛ اقدامی که باعث شد قاچاقچیان، چند کشتی خود را روی آب ها رها کنند و جان خود را از مهلکه درگیری با پلیس برهانند. نتیجه چه شد؟ هزاران مهاجر مسلمان فراری از میانمار مانند کالایی بی صاحب روی آب ماندند و کشتی هایشان تبدیل به «تابوت هایی شناور» شد. حالا تراژدی مرگ انسان های سرگردان کامل تر هم شده است.
نظر شما