به گزارش نماینده  به نقل از پارسینه، حسن روحانی در کتاب خاطرات خود، به "دیداری سرنوشت ساز" با رهبرانقلاب در اردیبشت ۱۳۸۴ اشاره می کند، دیداری که نقش قابل توجهی در معادله پرونده هسته ای گذاشت. حسن روحانی در این مقطع زمانی، دبیری شورای عالی امنیت ملی را برعهده داشت و همزمان مسئولیت پرونده هسته ای ایران هم بود.

این خاطره عینا از کتاب خاطرات حسن روحانی نقل می شود:

    در تاریخ ۱۳۸۴/۲/۶ مصادف با ۱۷ ربیع الاول پس از دیدار کارگزاران نظام با مقام معظم رهبری ، دیدار خصوصی کوتاه ولی سرنوشت سازی با ایشان داشتم .

 در آن دیدار ، مقام معظم رهبری فرمودند نظرشان این است که UCF  اصفهان راه اندازی شود. در واقع ، حرکت جدید از اینجا آغاز شد. من از ایشان خواستم در جلسه ای نظرات من را هم بشنوند ، که ایشان پذیرفتند . 

بنابراین ، یک ، دو روز بعد به ملاقات ایشان رفتم و نقطه نظراتم را خدمت ایشان ارائه نمودم . استدلال عمده ی ایشان این بود که اروپایی ها زیر بار شکستن تعلیق نمی روندو تنها وقت تلف می کنندو هر طرحی باشد ، در آن لحظه آخر ایرادی بر آن وارد و مذاکرات را بی جهت طولانی می کنند و ما هر وقت بخواهیم تعلیق را بشکنیم ، با آن ها دچار مشکل خواهیم شد . هم چنین بحث شد آیا شکستن تعلیق ، برای فضای انتخابات مشکلی ایجاد می کند یا نه ؟ که ایشان فرمودند مشکلی ایجاد نمی شود و این مسئله ربطی به انتخابات ندارد و حتی فضای انتخابات را گرم تر هم خواهد کرد . چون در آستانه ی اجلاس لندن بودیم قرارشد موضوع راه اندازی اصفهان در لندن به سه کشور اعلام شود و مهلتی پانزده روزه را برای هماهنگی با آن ها پیشنهاد کنیم .

   اما نکته مهم این است که چرا در تاریخ ۱۳۸۴/۲/۶ ، مقام معظم رهبری به این نتیجه رسیده بودند که باید اصفهان راه اندازی شود؟

به نظر می رسد پس از طرح ۱۰۰ سوال از طرف اروپایی ها در مورد طرح چهارمرحله ای در جلسه کارگروه هسته ای ۱۳۸۴/۱/۳۰ ، اکثر مسئولین نسبت به دستیابی به توافق سریع با اروپا مأیوس شده بودند و می گفتند به کارگیری این گونه شیوه ها برای اتلاف وقت است .چون طرح این ۱۰۰ سوال نسبت به طرح چهار مرحله ای ایران چندان موجه به نظر نمی رسید . پیش از جلسه کار گروه هسته ای در پایان فروردین ۱۳۸۴ ، سفیر ژاپن گفته بود این طرح می تواند مبنای مناسبی برای مذاکره باشد . سه کشور هم در جلسه پاریس گفته بودند که طرح چهار مرحله ای می تواند مبنای مذاکره باشد ؛ بنابراین ، فضای آن زمان برای توافق ، مثبت به نظر می رسید. اما در کارگروه هسته ای ، اروپایی ها سوالات صدگانه را مطرح کردند و در مجموع ، برداشت تهران این شد که طرح این سوالات به معنای اتلاف وقت کشی است.

   ما صرفا به دلیل طرح ۱۰۰ سوال دچار مشکل نشدیم ، بلکه اروپا از ابتدای مذاکرات هم بر سر تضمین عینی بطور جدی وارد مذاکره نمی شد. تنها نقطه ی امید بخش ، سفر من به پاریس و مذاکرات با شیراک بود؛ اگرچه در برلین فهمیدم که فشار بوش و بلر شدید است