نماینده - مجلس هشتم در حالی تشکیل شد که اصولگرایان، امیدهای فراوانی را به آن دوخته بودند، لکن سر و صدای تصمیم‌های غیرمنتظره‌ و بحث برانگیز بهارستان نشینان بسیار زودتر از آن‌چه تصور می‌شد، بلند شد.

در این راستا به جرأت می توان گفت جنجالی‌ترین اقدام اکثریت نمایندگان در این دوره که از آن به عنوان نقطه‌ای تاریک در کارنامه‌ی عملکرد مجلس هشتم یاد می‌شود، موافقت با وقف ۲۵۰ هزار میلیارد تومان اموال دانشگاه آزاد و زیر سؤال بردن مصوبه‌ی قانونی شورای عالی انقلاب فرهنگی بود.

وکلای ملت در جلسه‌ی علنی روز ۳۰ خرداد ۸۹ با ۱۴۰ رأی موافق با طرح یک فوریتی حمایت از تأسیس و تقویت مؤسسه‌ها و مراکز آموزش عالی غیردولتی موافقت کردند. این اقدام ضمن تغییر روند تصویب اساس‌نامه‌ی دانشگاه آزاد، بر وقف غیرقانونی اموال این دانشگاه مهر تأیید می‌زد.

به بیان دقیق تر عملی شدن این مصوبه به معنای خارج شدن ثروت کلان عمومی از دست مردم به اسم وقف آن بود. این در حالی بود که اساس‌نامه‌ی جدید دانشگاه آزاد پس از ۴۰ ماه کار کارشناسی در شورای عالی انقلاب فرهنگی تصویب و توسط رییس جمهور به مسؤولان این دانشگاه ابلاغ شده بود؛ اساس‌نامه‌ای که در آن وقف اموال صدها میلیارد تومانی دانشگاه آزاد را غیرقانونی می‌دانست. به علاوه، پیش از آن رهبر انقلاب به صراحت تاکید کرده بودند که مجلس به مباحثی که شورای عالی انقلاب فرهنگی ورود کرده، ورود نکند.

ناگفته پیداست که دانشگاه آزاد نیز مصداق بارز همین امر بود و در کمال تأسف باید اذعان داشت که برخی نمایندگان در این مقطع در کمال ناباوری فرمان رهبر انقلاب را بر زمین گذاشتند. به هر روی به باور منتقدان، این اقدام تأمل برانگیز نمایندگان، نتیجه‌ی لابی‌ها و وعده و وعیدهایی بود که از سوی مدیریت وقت دانشگاه آزاد در هفته‌ی پیش از رأی گیری در مجلس مطرح شده بود.

 تصمیم نمایندگان مجلس که از سوی ناظران سیاسی «یک‌شنبه‌ی سیاه مجلس هشتم» نام گرفت، آن قدر شائبه برانگیز بود که رهبر معظم انقلاب شخصاً وارد میدان شدند و هیأتی فقهی و حقوقی را مأمور رسیدگی به موضوع کردند. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در مهر ماه همین سال در نامه‌ای به «محمود احمدی‌نژاد» و «اکبر هاشمی رفسنجانی»، رؤسای شورای عالی انقلاب فرهنگی و هیأت مؤسس دانشگاه آزاد، نظرشان را درباره‌ی وقف اموال دانشگاه آزاد اعلام و تأکید کردند که «وقف مزبور دارای اشکالات اساسی فقهی و حقوقی است.»

 سوال از رئیس جمهور، اتفاقی نادر در تاریخ مجالس هشتگانه

 اتفاق دیگری که از قضا نتیجه تلخی را نیز به همراه داشت، اصرار بر کشاندن رئیس جمهور به مجلس آن هم در قالب طرح سوال بود. این مسئله که می توانست از طرق دیگر و به شکلی مطلوب تر پیگیری شود درست در زمانی رخ داد که رهبر انقلاب مکررا بیشترین تاکید را بر همکاری قوا و پرداختن به مسائل اصلی کشور داشتند.     

علاوه بر آن، طرح سوال در موقعیتی اتفاق افتاد که هم بر نمایندگان طراح سوال و هم براحمدی نژاد روشن بود که با پایان جلسه، نمایندگان خوش نیتِ! طراح سوال به نتیجه مورد انتظارشان نخواهند رسید. اما مع الاسف تعصبات باندی و جناحی عملا اختیار تصمیم گیری منطقی و مبتنی بر حساسیت های روز کشور را از برخی از نمایندگان ربوده بود.   

به هر روی شد آنچه نباید می‌شد و در آخرین جلسه پارلمان در سال ۹۰، همانگونه که انتظار می‌رفت شوخی و خنده های احمدی نژاد که به گفته خودش آمده بود تا شب عید با نمایندگان صفا کند، سئوال کنندگان را قانع نکرد.

بدیهی است فضای خجالت آور این جلسه و ادبیات و محتوای سخنان رییس جمهور و داد و بیدادهای یک ساعته‌ی نمایندگان پس از خروج احمدی نژاد، دقیقا عکس هشدارهای رهبر معظم انقلاب مبنی بر اجتناب مسئولان و اعضای سه قوه از ایجاد اینگونه التهاب آفرینی ها بود.

گذشته از نوع عملکرد دولت در این مقطع و حاشیه سازی های شخص رئیس جمهور و نحوه مواجهه وی با این مسئله که در جای خود لازم به نقد و فراتر از آن درخور تقبیح است، ثمره این اتفاق آن بود که به همت عده ای از نمایندگان سیاسی کار، که حاضرند به قیمت تسویه حساب های شخصی خویش فضای کشور را دست خوش چنین التهاباتی کنند، لکه سیاهی دیگر در کارنامه مجلس هشتم ثبت شد.