به گزارش نماینده؛ این روزها جنجال ابوطالبی کماکان ادامه دارد و روزی نیست که در رسانه های داخلی و خارجی خبر و گمانه زنی جدیدی در این ارتباط مطرح نشود. در این بین و در شرایطی که وزارت خارجه مصرانه بر معرفی وی به عنوان نماینده ایران در سازمان ملل و پیگیری حقوقی این ماجرا پای می فشرد از گوشه و کنار صداهایی به گوش می رسد که خواهان کوتاه آمدن ایران در این قائله هستند.

در این ارتباط برخی با ابراز همدردی با سیاستمداران آمریکایی -که بعضا خود نیز آنها را تندرو می خوانند- درخصوص فتح لانه جاسوسی، پا را فرا تر گذاشته و به نوعی آنها را برای عدم صدور روادید محق دانسته و مثل همیشه برای نظام نسخه سازش وعقب نشینی از حق مسلم خود می پیچند.     

در همین راستا روزنامه شرق به قلم صادق زیباکلام می نویسد: « از این واقعیت، گریزی نیست که مخالفان مذاکرات و توافق هسته‌ای بهانه مناسبی پیدا کرده‌اند. اقدام دو طرف باید در گام اول، جلوگیری از تاثیر بحران ابوطالبی بر روند مذاکرات باشد. گام بعدی آن است که روحانی باید اصراری بر این که حتما ابوطالبی به نیویورک برود، نشان ندهد.»

ابراهیم اصغر زاده نیز در اظهار نظری شفافتر طی گفتگو با  بی بی سی ضمن توصیه به ابوطالبی برای انصراف از این ماموریت، گفته: «این اتفاق توسط تندروها به عنوان ابزاری برای بر همزدن "روند‌های آشتی" بین دو کشور به کار گرفته می شود.»

مهدی مطهر نیا هم در راستای همین خط روانی با تاکید بر اینکه «امروز باید بپذیریم که مقر سازمان ملل در نیویورک قرار دارد؛ آمریکا نیز خود را زخم خورده بحران سفارت آمریکا در ایران می‌داند» دولت را به تعامل به جای تقابل دعوت کرده و می افزاید: «با توجه به عملکرد اوباما در مقاومت در برابر کنگره در جریان اعلام وتوی احتمالی علیه هرگونه تحریم علیه ایران، ایران می‌تواند امروز با تغییر سفیر پیشنهادی خود جواب مثبتی به دولت اوباما عرضه کند و چالشی را که نمایندگان تندروی سنای می‌خواهند فراروی دولت آمریکا و دولت ایران قرار دهند از یک تهدید عملیاتی به یک فرصت عملیاتی برای ایجاد فضای مساعد تبدیل کند.»

این خوش خیالی مفرط در حالی است که اینک دیگر تکرار دسته‌بندی مصنوعی «میانه‌رو- تندرو» برای حاکمیت آمریکا بهره ای از واقعیت ندارد؛ کما اینکه بعد از آنکه سنا و مجلس نمایندگان به اتفاق اکثریت آرای جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها، خواستار ممانعت از صدور ویزا برای سفیر جدید جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل شدند، کاخ سفید و وزارت خارجه آمریکا نیز صراحتا اعلام کردند برای ابوطالبی روادید صادر نمی‌کنند.

اصلاح طلبان باید به این نکته واقف باشند که توصیه به دولت برای انصراف از معرفی نماینده مطلوب خود به سازمان ملل آنهم به خاطر مخالفت آمریکا، تنش زدایی نیست. جلو گیری از به خطرافتادن روند مذاکرات هسته ای و حتی انطباق با نظم  جهانی هم نیست. بلکه نوعی تحقیر بی سابقه در عرصه بین المللی است که نمونه آن تا کنون مشاهده نشده و همین برای درج لکه ای سیاه بر کارنامه دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران در تاریخ کافی است. 

اکنون این سوال به طور جدی در مقابل اصلاحات مطرح است که آیا اوباما هم به همین اندازه که آنها پروا دارند، سودای تنش زدایی در سر دارد؟