نماینده / محمد مهدی رحیمی - بی تردید یکی از دلایل اقبال ایرانیان به حسن روحانی انتقادات او به احمدی نژاد و سیاست های او بود اقدامی که البته محدود به دوران انتخابات یازدهم ریاست جمهوری نبود و از فردای پیروزی احمدی نزاد در سال ۸۴ آغاز شد. اگر چه بسامد آن همزمان با افزایش دوران ریاست احمدی نژاد افزایش یافت. انتقاداتی که جدای از میزان بجا بودن یا نبودن آنها مدام و به اشکال مختلف از زبان شخصیت های سیاسی و رسانه های داخلی و خارجی نزدیک به ایشان همچون گلوله به سوی رئیس دولت نهم و دهم شلیک می شدند تا انجا که در ایام منتهی به انتخابات امسال به اوج رسیده و جریانی کاملا مخالف با ۸ سال گذشته را سر کار آورد. در این میان حداقل توقع این بود که دولت موسوم به تدبیر و امید نه تنها از اعمالی که منتقدش بود دوری کند بلکه تمام تلاشش را برای اجرایی کردن برنامه های وعده داده اش ( از جمله اصلاح سیاست های غلط دولت قبل) بکار گیرد اما در عمل آنچه اتفاق افتاد حاکی از واقعیت دیگری است. در ادامه از باب مشت نمونه خروار به چند مورد از اقدامات دولت روحانی اشاره می شود که کاملا مشابه آنچه است که در دولت گذشته اتفاق افتاد و اعتدالیون امروزی در انتقاد و ... به آن هنجره خود را پاره کردند!

۱- عزت ملی: بازگرداندن عزت ملی به ایرانیان و معتبر کردن گذرنامه های ایرانی از جمله شعارهای دکتر روحانی در ایام انتخابات بود اما آنچه عملا اتفاق افتاده خلاف این بوده است. جدای اقداماتی از قبیل توزیع نابخردانه سبد کالا که اوج لگد کوب کردن عزت ملی ایرانیان بود در خصوص گذرنامه ایرانی تنها اقدامی که اتفاق افتاده است تصمیم چند کشور همچون مالزی و بلاروس مبنی بر لغو عدم نیاز ایرانیان به دریافت ویزا برای وردو به این کشورها بود! در مقابل هم هیچ اتفاقی مثبتی در خصوص تسهیل صدور ویزای اروپا( ویزای شینگن) و آمریکا اتفاق نیافتاده است علی رغم سخنان بسیار مقامات مختلف دولت درباره توسعه روابط با اروپا و ردیف کردن آمار دیدار هیئات و مقامات غربی از ایران.

۲- ابولمشاغل ها: مسئولیت های متعدد چهره­هایی همچون اسفندیار مشایی و غلامحسین الهام در دولت دهم همواره مورد انتقاد گروههای مختلف و از جمله اطرافیان کنونی حسن روحانی بود اما در همین مهلت کوتاه چند ماه شاهد انتصاب های پرحاشیه و نیز دریافت احکام متعدد برای یک نفر بوده ایم بعنوان نمونه اکبر ترکان که اتفاقا یکی از حاشیه سازترین شخصیتهای دولتی بوده که مواضع عجیب و غریبی اتخاذ کرده، تاکنون ۶ حکم از شخص رئیس جمهور دریافت کرده است که در دولت قبلی هر کدام از انها مسئولی جداگانه داشته است. همچنین افرادی مانند محمد شریعتمداری هم چند حکم مستقیم از رئیس جمهور دریافت کرده اند.  

۳- جابجایی مدیران: از دیگر انتقادات به دوره هشت ساله گذشته عدم ثبات مدیریتی و جابجایی های قابل توجه در سطح مدیران ارشد و میانی دولت بود. انتقادی که به نظر بیجا نبود و در بعضی موارد تغییرات غیر منطقی در دولت صورت می گرفت. اما در این زمینه هم دولت روحانی رکورد دولت احمدی نژاد را شکست و اولین عضو کابینه به فاصله حدود ۵ ماه از اغاز کار کنار گذاشته شد درحالیکه اولین عضو کابینه دولت نهم حدود ۱۵ ماه در مقام خود باقی مانده بود. استعفای معاون بازرگانی وزارت صنعت ۳ ماه بعد از اغازکار دولت، جابجایی ۳ مدیر در پژوهشگاه وزارت نفت طی ۲ ماه و ... نمونه های دیگری از این جابجایی ها هستند. بماند که اخبار حکایت از جابجایی های غریب الوقوع دیگر در سطح کابینه در اینده نزدیک دارد.

۴- اختلاف با مجلس: بی اعتنایی به مجلس و ناهماهنگی با آن انتقاد دیگر اصلاح طلبان و اعتدالیون به دولت احمدی نژاد بود و اگر چه روحانی در روز تحلیف، خود را فرزند مجلس دانست و برای اصلاح رویه­ی دولت گذشته در تعامل مجلس تاکید کرد و با وجود رای اعتماد بی سابقه مجلس به عمده وزرای پیشنهادی روحانی، متاسفانه ماه عسل دولت و مجلس خیلی زود به پایان رسید و مجلسی ها به واسطه عمل به وظایف قانونی خود در پرسشگری از وزرا مورد انتقاد شدید دولتی ها قرار گرفتند تا آنجا که خیلی زود دولتی ها دست خود را رو کرده و از برنامه­شان برای تسخیر مجلس اینده و کنار گذاشتن نمایندگان ناهماهنگ سخن راندند. کار تا بدانجا جلو رفت که روحانی در بیانی تند گفت: از کارت زرد مجلس نمی هراسیم. در کنار این در همین مدت کوتاه چند مصوبه دولتی که مدعی حقوقدانی و قانون مداری بود توسط رئیس مجلس غیر قانونی اعلام شد. اقدامی که در دولت احمدی نژاد هم سابقه داشت اما نه در نیم سال اول آن!

۵. سفرهای استانی و تعطیلی مدارس و ادارات: رفتارهای پوپولیستی عنوانی بود که منتقدین احمدی نژاد که امروز بر سریر قدرت تکیه داده اند بر بسیاری از فعالیتهای او اطلاق می کردند از جمله سفرهای استانی او و استقبال مردمی را مصداقی برای عوام گرایی و نیز زیرپا گذاشته شدن عزت مردمی که بدنبال ماشین می دوند، می دانستند اما همانها در اولین سفر استانی دولت جدید همان شیوه ها را دنبال کردند و حتی اسناد متعددی دال بر دستور برای تعطیلی ادارات، مدارس و دانشگاهها در رسانه ها منتشر شد.  بماند که محصور کردن روحانی در سپر ضد گلوله توسط تیم حفاظتش اقدامی بی سابقه بود که قطعا بارزترین وجه آن توهین به مردم خوزستان و القای جو ناامنی در میان ایشان بود. 

۶- ادب مرد به از دولت اوست: این هم از چماق های دیگری بود که همواره بر سر احمدی نژاد می کوفتند تا آنجا که در دوران انتخابات ۸۸ به شعار طیف مقابل او بدل شد و حتی در مناظره­ها هم بدان پرداخته شد اما تعابیری که شخص رئیس جمهور، ترکان، مرعشی و مطهری و ... برای مخالفین سیاست های دولت بکار برده اند قطعا احمدی نژاد را روسفید کرده است؛ بیسواد، کم شمار، جیره خوار، تندرو، افراطی و ... تنها گوشه ای از ادبیات بکار برده شده توسط دولت با ادبان در مقابل مخالفان بوده است.

۷- گدا پروری و اقتصاد صدقه ای: از فردای آغاز هدفمندی یارانه ها مخالفین احمدی نژاد ساز انتقاد از این اقدام او را کوک کردند تا آنجا که هاشمی رفسنجانی در دفعات متعددی آنرا به گداپروری و صدقی گیر کردن مردم تعبیر کرد و روحانی نیز در سخنان انتخاباتی خود در انتقاد از این شیوه گفت باید کاری کنیم که به جای اینکه مردم بسوی دولت دست دراز کنند دولت دست خود را بسوی مردم دراز نماید. اما در عمل انچه به عنوان شاخص ترین اقدام اقتصادی دولت در ۶ ماه گذشته انجام گرفته و البته پیش از اقدام هم شخص رئیس جمهور بسیار روی آن مانور می داد توزیع سبد کالا میان گروههایی از مردم بود که قطعا همه مخاطبین ارجمند در جریان فضاحتهای ناشی از بی تدبیری در اجرای این طرح هستند؛ عدم اختصاص سبد به بسیاری از افراد مستحق و در مقابل تعلق گرفتن به مرفهین، کشته شدن حداقل ۲ نفر در صف های توزیع، ناقص بودن سبد در برخی استانها، نامناسب بودن زمان توزیع آن(ایام پیروزی انقلاب) و ... تنها گوشه ای از حواشی از این اقدام مهم دولت تدبیر و امید برای کنار گذاشتن شیوه های گداپرورانه دولت قبل است!

این لیست را می توان با موارد متعدد دیگری ادامه داد که همه حاکی از ادامه روال دولت قبلی است و البته در برخی موارد با شدت و حواشی بیشتر. به بیان دیگر دولت تدبیر وامید در خوش بینانه ترین تفسیر ادامه دهنده سیاستهای بوده است که تا آخرین روز دولت قبل، منتقد انجام انها بود و از همین راه هم توانست رای ۵۰/۷ برای خود دست و پا کند!