نماینده - محمد آقارضی درمنی؛ در روز ۶ اکتبر ۱۹۸۱ برابر با ۱۴ مهر ۱۳۶۰ انور سادات رئیس جمهور وقت مصر در بازدید از رژه نظامی توسط یک افسر اسلام گرای مصری ترور شد. خالد اسلامبولی که عامل اصلی این حادثه بود دستگیر و اعدام گردید.

پس از این رخداد، جمهوری اسلامی ایران، خالد اسلامبولی را شهید نامید و خیابانی را به نام وی نام گذاری کرد. خیابانی که تأثیر زیادی بر روی روابط ایران و مصر در طول تاریخ بعد از انقلاب اسلامی گذاشته است. روابط ایران و مصر تا پیش از انقلاب در بالاترین سطح دیپلماتیک قرار داشت. اما پس از انقلاب این روابط همواره دچار بحران بوده است.

با پیروزی انقلاب اسلامی، محمدرضا پهلوی به دعوت انور سادات به مصر رفت و در همان جا درگذشت. انور سادات مراسم تدفین رسمی برای او برگزار کرد. بر اثر این اتفاقات، جنگ لفظی میان ایران و مصر بالا گرفت و روابط رو به تیرگی رفت، اما هیچ کدام از این ها باعث قطع روابط ایران و مصر نشد؛ بلکه سفر انور سادات به بیت المقدس و انعقاد قرارداد کمپ دیوید عامل آن بود.

پیمانی که باعث به رسمیت شناختن اسرائیل و صلح میان مصر و آن رژیم غاصب شد. امام خمینی(ره) این اقدام که خیانتی به کل جهان اسلام بود را محور پیام خود به وزیر امور خارجه برای قطع روابط با مصر قرار داد:

جناب آقای دکتر ابراهیم یزدی وزیر امور خارجه

با در نظر گرفتن پیمان خانئانه مصر و اسرائیل و اطاعت بی چون و چرای دولت مصر از آمریکا و صهیونیزم، دولت موقت جمهوری اسلامی ایران روابط دیپماتیک خود را با مصر قطع بنماید.

روح ا... موسوی الخمینی

امام(ره) به خاطر پیمان ننگین کمپ دیوید دستور قطع روابط با مصر را صادر کرد و حدود دو سال بعد خالد اسلامبولی، رئیس جمهور خائن به آرمان فلسطین را ترور کرد.

این مسئله که کشوری نام فردی را که رئیس جمهور کشور دیگری را به قتل رسانده بر روی خیابانی در پایتخت خود بگذارد، در دیپلماسی جهانی به منزله دشمنی با حکومت کشور مقابل و دوستی با مخالفان آن حکومت است.

در مورد اینکه از چه زمانی و توسط چه کسی یکی از خیابان های پایتخت به نام خالد اسلامبولی نام گذاری شده است؛ اطلاع دقیقی در دست نیست، اما می توان حدس زد که احتمالا درهمان اوایل دهه ی شصت و توسط کمیته نام گذاری معابر شهرداری این کار انجام شده است.

اما مهم تر از نام گذاری این خیابان، مسئله برداشتن این نام برای برقراری روابط دوستانه میان ایران و مصر است، که در دو دوره مطرح شد، یکی در دوره ریاست جمهوری سیدمحمد خاتمی که وی پس از ۲۰ سال قطع کامل روابط ایران و مصر در ژنو با حسنی مبارک رئیس جمهور وقت مصر دیدار و گفتگو کرد و پس از آن اعلام شد که تغییر نام خیابان خالد اسلامبولی شرط دولت مصر برای برقراری رابطه دوباره با ایران است.

شرطی که سخنگوی وزارت امور خارجه آن را در نامه ای در بهمن سال ۸۳ به شورای شهر تهران فرستاد. در همان زمان یکی از اعضای شورای شهر تهران هم، اصل نام گذاری خیابان خالد اسلامبولی را اقدامی نسنجیده و شتابزده عنوان کرده بود.

با انتشار این اخبار گروه ها، جریان ها و مردم مذهبی تهران با انتشار بیانیه هایی با نام حزب الله تغییر نام این خیابان را فضاحت و چرخشی تعجب برانگیز از سوی مخالفان داخلی راه امام(ره) خواندند.

با موضع گیری های مردم و جریانات ارزشی، پرونده این موضوع مسکوت ماند تا اینکه یکبار دیگر و اینبار در دوره اصولگرایان این مسئله دوباره بر زبان ها افتاد.

با سفر لاریجانی رئیس مجلس شورای اسلامی به مصر و دیدار با حسنی مبارک، شرایط به سمتی می رفت که روابط ایران و مصر رو به بهبود رود تا جایی که رئیس جمهور وقت، محمود احمدی نژاد اعلام کرد که ایران آماده است در صورت موافقت طرف مصری در مدت ۲۴ ساعت سفارتش را در مصر دائر کند.

این بار هم شروطی از جمله تغییر نام خیابان خالد اسلامبولی از طرف مصر مطرح شد که حتی تا تصمیم قطعی برای این تغییر نام هم پیش رفت. اما شرایط دو کشور به گونه ای دیگر رقم خورد و با کار شکنی های آمریکا و عدم تمایل شخص حسنی مبارک، رابطه ایران و مصر همچنان سرد و معلق باقی ماند تا اینکه با انقلاب مردم مصر و روی کار آمدن اخوانی ها فرصتی فراهم شد تا ایران و مصر به هم نزدیک شده و روابط خود را گسترش دهند. اما با تعلل مسئولان وزارت خارجه کشور و احساس بی نیازی محمد مرسی و همفکرانش به ایران، فرصت ایجاد دوران طلایی که می توانست بین ایران و مصر به وجود بیاید از بین رفت.

هم اکنون که دولت مرسی سقوط کرده و شرایط سختی برای اخوانی ها ایجاد شده و حکومت مصر به همان دوران مبارک و تسلط ارتش برگشته است، شاید تدبیر برخی به امید نزدیکی ایران و مصر این باشد که با تغییر نام خیابان خالد اسلامبولی راه را برای روابط بهتر هموار کنند و این را مصلحتی پنهان قلمداد کنند. اما با توجه به تجربه سی سال اخیر می توان گفت این خیال خامی است که فکر کنیم با تغییر نام یک خیابان می توان روابط ایران را با مصر بهبود بخشید، چرا که اختلافات ایران و مصر فراتر از نام خیابان خالد در تهران و پهلوی در قاهره است.

در آینده، تغییر نام خیابان خالد شاید به نظر راه حلی دیپلماتیک به نفع کشور باشد، اما قطعا به ضرر انقلاب اسلامی است؛ چون انجام این کار نشان دهنده این است که ما پای سخن اماممان نایستاده ایم و از اعتقاد به ارزشاقدام انقلابی خالد اسلامبولی که یک خائن به اسلام را به مجازات خیات خود رسانید، بازگشته ایم.

علاوه بر این ها چنین اقدامی بر خلاف دیپلماسی عزت مندانه است که بخواهیم بخاطر رضایت فردی، ارزش های الهی را کم رنگ کنیم. چرا که «العزه لله»

و همواره به این توجه داشته باشیم که اگر خدا بخواهد ملتی را عزیز کند، هیچ قدرتی در دنیا نمی تواند جلوی آن را بگیرد!