نماینده – محمدحسین زاده؛ یک کشته باشد یا دو هزار کشته، در اصل ماجرا تفاوتی ایجاد نخواهد کرد. این کشته های یک تصادف رانندگی و یا زلزله و سیل نیست که با زنده کردن حس فطری کمک به همنوع،  یک جامعه متفرق را دوباره در کنار هم قرار دهد و تفرقه ها را تبدیل به وحدت و تلاش جمعی برای التیام یک درد ملی بکند.

زلزله ی بم اگرچه مصیبتی عظیم در جامعه ی ایران بود ولی صحنه هایی بدیع از بیدار بودن حس فداکاری و ایثار را در بین تمام ایرانیان زنده کرد. آنان که به کمک مردم بم شتافتند در درجه ی اول انسان بودند و بعد ایرانی. بعد از آن اگر اختلاف فکری، سلیقه ای، حزبی، قومیتی و مذهبی هم بود، نتوانست بر وحدت و انسجام مردم در کمک به هموطنان بمی خود بکاهد.

اما مصر خونین، این روزها در پیش روی خود هر چه می بیند اختلاف است و تفرقه. الان که نه خون یک یا دو نفر، بلکه خون ده ها نفر بر زمین ریخته شده است، آن هم نه به دست دشمن خارجی بلکه یک مصری، هموطن مصری خود را هدف شلیک قرار داده است. دیگر کنار هم قرار گرفتن خانواده های قاتل و مقتول آسان نخواهد بود.

اگر چه مسلمانان منطقه از اردو کشی خیابانی و حل اختلاف در کف خیابان های قاهره و ریختن خون مردم نگران اند و ناراحت، اما غربی ها اگر هم بیان نکنند ولی از خوشحالی در پوست خود نمی گنجند؛ چرا که مصر را به نقطه ای رساندند که مردم مقابل مردم قرار بگیرند. برای تثبیت تقابل بین این دو گروه از مردم نیاز به خون بود، که ارتش آن را به خوبی انجام داد و ۲۳ مرداد ماه، قاهره را تبدیل به یک کشتارگاه بزرگ کرد.

مصر بازنده ی یک نقشه ی خارجی شد. پیروز این میدان نه اخوان است نه ارتش. مصر شکست تلخی خورده است. شکستی که تمام احزاب و شخصیت ها در آن شریک هستند و پیروز میدان بی شک رژیم صهیونیستی است چرا که یک مصر ضعیف امنیت او را تضمین می کند. اگر در مصر دولتی هم شکل بگیرد بی شک سال ها طول می کشد تا خاطرات تلخ میدان های النهضه و رابعه العدویه فراموش شود؛ و همین است که فرداهای مصر را چه بسا اسف بار تر از سوریه و عراق نشان می دهد.

وضعیت مصر امروز، دقیقا همان وضعیتی است که دشمنان جمهوری اسلامی خصوصا رژیم صهیونیستی و آمریکا و انگلیس می خواستند در سال ۸۸ بر سر ایران بیاورند. و اگر خدایی نکرده مردم در مقابل مردم قرار می گرفتند و حرمت ها شکسته می شد و زنجیر وحدت پاره می شد دیگر هیچ عاملی توان یکدست کردن جامعه را نداشت.

مردم ایران به پاس حرمتی که برای سالار شهیدان قائل اند و عشق به حضرت اباعبدالله(ع) را سال های سال به عنوان میراثی گرانبها از پدران خود سینه به سینه دریافت کرده بودند، در پی حوادث تلخ عاشواری سال ۸۸، در فاصله ی کمتر از دو روز بعد آن حماسه ی ۹ دی را خلق کردند و بر رگه های بیماری تفرقه ای که دشمنان جمهوری اسلامی بر پیکره ی جامعه ایرانی وارد کرده بودند، فائق آمدند.

اگر امروز از مسببان فتنه ی ۸۸ گله ای است، از آن جهت است که وحدت ایرانیان را در معرض تفرقه و اختلاف قرار دادند و دشمن خارجی مگر چه می خواهد به غیر از این. کمترین زمینه ی تفرقه ای اگر پیدا شود، دشمنان برای آن برنامه ریزی می کنند چه بخواهد برسد به ادعای تقلب آن هم در سطح یک انتخابات ملی.

به واقع جدی ترین پیام خون های مصریان در روزهای گذشته برای همه ی جهان اسلام و خصوصا ایرانیان این جمله است که دشمنان شما در شکار فرصتی هستند برای شکستن وحدت و انسجام ملت هایتان. آمریکایی ها و اسراییلی ها از مصر ۶۰ میلیونی هراس داشتند ولی از مصر چند دسته شده و به جان هم افتاده نه تنها هراسی به دل ندارند بلکه تهدیدی بزرگ را امروز برای خود تبدیل به فرصت کرده اند.

آنها از ایران ۷۰ میلیونی هم هراس دارند و هر لحظه در تلاش اند برای قسمت قسمت کردن ملت ایران به بهانه های مختلف و قرار دادن آنها در جلوی هم و شکستن حرمت ها بین آنها. بین شیعه و سنی، بین قومیت های مختلف ایرانی، بین احزاب سیاسی، بین مسئولین نظام و ...

هوشیاری و بصیرت دهی نسبت به استراتژی دشمن، اصلی ترین وظیفه ی خواص است برای صیانت از گنج وحدت مردم؛ امری که در مصر جدی گرفته نشد و شد آنچه نباید می شد.