«نماینده»؛ مهدی اقراریان*/ یکی از پرسش هایی که بعضی از مردم خوب کشور، این روزها در پی شبهه افکنی های رسانه های معاند در ذهن خود دارند این است که در شرایط سخت اقتصادی کشور چرا باید پول هایی هر چند اندک در برابر هزینه های دشمن، خرج جنگ در سوریه و عراق شود.

حال چند نکته ای در پاسخ به این پرسش مطرح می گردد.

نکته نخست: آیا مگر نه این است که عربستان سعودی نشان داده است یکی از دشمنان سرسخت مردم ایران در سطح منطقه است!

آیا کسی در دشمنی ذاتی عربستان به دلیل ماهیت وهابی این رژیم متحجر با ملت مسلمان و شیعه شک دارد؟

آیا مردم ما کمک های این رژیم به صدام، کشتار حجاج ایرانی در حج خونین ۱۳۶۶ و کشتار مظلومانه حاجیان در سرزمین منا و صدها جنایت ریز و درشت همچون حمایت آشکار از تروریست های منافق در تجمع اخیر فرانسه را فراموش کرده اند!

بر اساس اعلام مؤسسه تحقیقات صلح استکهلم (Stockholm International Peace Research Institute) بودجه دفاعی عربستان سعودی در سال ۲۰۱۵ م ۸۷.۲ میلیارد دلار است.

حال این پرسش مطرح است که از منظر حاکمان این رژیم کدام تهدید برایشان متصور است که این بودجه دفاعی را با جمعیتی حدود یک سوم ایران برای برنامه های آشکار دفاعی خود هزینه می کنند.

حال به نظر شما بخش زیادی از این بودجه هزینه چه می شود؟

آیا غیر از ایجاد ناامنی برای دشمن خودساخته خود یعنی ملت ایران.

نکته دوم: بودجه دفاعی ایران با رقمی حدود ۱۲ میلیارد دلار در حالی کمتر از یک هفتم بودجه عربستان است که ایران در منطقه دشمنان دیگری همچون آمریکا، رژیم صهیونیستی و کشورهای کوچک عربی را در فهرست دشمنان خود دارد.

نکته سوم: عربستان با همکاری آمریکایی ها و رژیم صهیونیستی و دیگر کشورها در حال تغییر نقشه جغرافیایی (حال چه در چهارچوب طرح خاورمیانه ای آمریکا و چه خارج از آن) منطقه غرب آسیا (خاورمیانه) و تجزیه عراق به سه کشور شیعه، سنی و کردی و تجزیه سوریه به دو کشور سنی و علوی و الحاق بخش کردنشین سوریه به بخش کردی عراق است.

هرچند گسل های قومی و مذهبی در کشورهای فوق یک واقعیت میدانی است و نقشه جدید منطقه غرب آسیا (خاورمیانه) بجز ایران عزیز محصول سناریوی انگلیسی- فرانسوی تجزیه عثمانی پس از جنگ اول جهانی است اما با نگاهی عمیق تر، این مساله برای تمام کشورهای عربی منطقه صادق است و ما با مجمع القبایلی به نام دولت های عربی مواجه هستیم که رفتار آنها و ساخت کشورهایشان با نرم های دولت-ملت ها همخوانی ندارد.

نکته چهارم: عدم مداخله ایران می تواند به تجزیه عراق و سوریه منتج شود و این تجزیه برای ایران تبعات امنیتی گوناگونی را خواهد داشت که تنها به یک مورد آن اشاره می شود.

تحلیل راهبردی: بر اساس برآوردهای اطلاعاتی و تحلیل های کارشناسی، شکل گیری دومینوی تجزیه عراق و سوریه می تواند با تقویت گروه های تروریستی تجزیه طلب در کردستان، خوزستان، سیستان و بلوچستان، ناامنی ها را به استان های مرزی کشور منتقل و خاطرات تلخ گروهک هایی چون کمله و دمکرات و جندالشیطان (عبدالمالک ریگی) را برای مردم مظلوم و محروم استان های مرزی زنده کند.

هرچند نظام اسلامی در ۳۷ سالگی خود آمادگی کاملی برای برخورد با این گروه ها دارد اما با توجه به پیچیدگی های گروه­ های تروریستی در پی تحول در تکنولوژی ها که حتی کشورهایی با ضریب امنیتی بالا با هزاران دوربین و سیستم الکترونیکی همچون انگلستان، فرانسه و آلمان و .... را درگیر خود کرده است. این درگیری بدون هزینه مادی و معنوی نخواهد بود و هزینه آن برای کشور در ابعاد گوناگون اقتصادی، سیاسی، امنیتی و منطقه ای و بین المللی بسیار بیشتر از هزینه های کنونی در عراق و سوریه است و البته نباید فراموش کرد که امنیت حق تمام مردم ایران در هر نقطه ای (چه استان های مرزی و چه پایتخت) از کشور است.

لازم به ذکر است شکل گیری کشورهای جدید به عنوان اقمار دشمنان جمهوری اسلامی ایران در مرزهای ایران دیگر امکان مقابله مستقیم با تهدیدات را به دلیل قوانین خاص بین المللی در مورد کشورها فراهم نخواهد کرد و ما با وضعیتی بدتر از آنچه امروز در مورد مرزهایمان با پاکستان داریم (عدم پاسخگویی پاکستان در مورد ورود تروریست ها از مرز این کشور به ایران) در همجواری با این کشورها خواهیم داشت.

نکته آخر اینکه در صورت عدم مبارزه با دشمن در خارج از مرزها باید با دشمن در داخل کشور بجنگیم که آسیب مستقیم آن به مردم عزیز ایران خواهد رسید.

پس همین امروز که دشمن در حیاط خانه (محیط امنیتی پیرامونی) ما است با او می جنگیم تا او وارد خانه ما نشود زیرا خانواده عزیز ما درون خانه است و خسارت درگیری درون خانه بیشتر از حیاط است هر چند قطعاً نبرد در حیاط خانه هم بی هزینه نیست. اما کم هزینه تر است.

* فعال سیاسی و فرهنگی