نماینده/ از همان هنگام که خبر کشف ۱۷۵ مروارید دریادل به گوش رسید هر کسی به زبانی به تقدیر از مقام والای این شهدا پرداخت و واکنش های مجازی و دلنوشته ها و دلگفتارها و حتی شعارهای زبانی آغاز شد. مردم نیز در این موج خروشان سعی کردند چه با حضورشان و چه با دلنوشته هایشان، بار سنگین مسئولیت را به فرد فرد ملت و به خصوص به مسئولان در هر جایگاه و یاد آور شوند. البته بودند عده ای که از این خرمن نیز به فکر خوشه چینی خود بودند و میخواستند از تنور شور و عشق مردم، نانی برای خود به جیب بزنند و در همین راستا فراخوان دادند برای دستبندهای رنگی به دست مردم! و وقتی دیدند ملتی که دریادلان دست بسته را دارد زیر بار هیچ دست بندی نمی رود، به مغالطه پرداختند و نوای مصادره شهدا را سر دادند... و در نهایت روز گذشته، مراسم تشییع دردانه های به میهن بازگشته، چنان باشکوه و عظیم برگزار شد که رهبری آن را از به یادماندنی ترین حوادث انقلاب خواندند.
با اینکه یاد شهدا همیشه در دلها زنده است اما خواهی نخواهی گذشت زمان و مشغله دنیا، این تب را آرام خواهد کرد. به نظر شما چگونه می توان بار سنگین مسئولیت در قبال شهدا را فراموش نکرد؟
چگونه مسئولین می توانند شرمنده شهدا نشوند؟ امروز چگونه می توان راه شهدا را ادامه داد؟
برداشت شما از تجمع عظیم برای بدرقه شهدا چیست؟خیل جمعیت چه پیامی را منعکس نمود؟
شما مخاطبان گرامی می توانید با ارسال نظرات خود، ذیل این متن در این بحث مشارکت کرده و دیدگاه خود را با نماینده و خوانندگانش در میان بگذارید