به گزارش نماینده حجت‌الاسلام مهدی رستم‌نژاد عضو هیأت علمی جامعة المصطفی(ص) العالمیة در گفت‌وگو با خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس با اشاره به انقلاب‌هایی که در دوران امامت امام سجاد(ع) رخ داد و عدم قدرت شیعیان در آن روزگار گفت: امام سجاد(ع) در یک دوره بسیار حساس زندگی می‌کردند، به طور کلی امام(ع) ۳۳،۳۴ یا ۳۵ امامت کردند، یعنی از سن ۲۳ سالگی از روز عاشورا امامت ایشان شروع می‌شود و تا سال ۹۴ که جمعاً ۳۴ یا ۳۵ می‌شود، ادامه می‌یابد، در این دوره انقلاب‌های پی در پی‌ای رخ داد که تقریباً همه انقلاب‌ها به شکست شیعیان منجر شد.
وی افزود: در واقعه خونین حره سال ۶۵ در مدینه بسیاری از شیعیان کشته شدند، در کوفه و اطرافش هم قیام توابین و مختار اتفاق افتاد، ولی همه آن‌ها با شکست روبرو شد، شهر مدینه و کوفه که کانون‌های اصلی شیعیان بود، در اثر این انقلاب‌ها به تضعیف گرایید، در نهایت عبدالملک مروان در عراق و قسمت‌هایی از ایران، عبیدالله بن زیبر هم در مکه مسلط شدند.
حجت‌الاسلام رستم‌نژاد با اشاره به حمله امویان به مکه گفت: وقتی عبدالملک بن مروان در عراق مسلط شد، با افرادی که مقابلش بودند از جمله زبیریان به نبرد پرداخت و حجاج بن یوسف ثقفی را در کوفه به عنوان والی انتخاب کرد، حجاج به مدت ۲۰ سال بر عراقین یعنی عراق و قسمت‌هایی از ایران تا اصفهان حکومت کرد و در این مدت بیش از ۱۰۰ هزار نفر را کشت، حتی کسانی که با کمترین گمان به شیعه بودن می‌کشت.
وی ادامه داد: در این شرایط امام سجاد(ع) تعبیری دارند: «مَا بِمَکَّةَ وَ الْمَدِینَةِ عِشْرُونَ رَجُلًا یُحِبُّنَا»؛ یعنی حتی ۲۰ نفر هم نیست که ما را دوست داشته باشد، امام در چنین فضایی به دو روش مبارزاتی روی آورد بدون اینکه حساسیت حکومت طاغوت را بر انگیزد، دعا و گریه! یعنی با زبان دعا به بیان یک رابطه صمیمی بین خود و خدا برای مردم به نمایش گذاشت، ظاهرش دعا بود اما روش بسیار حکیمانه‌ای بود.
عضو هیأت علمی جامعة المصطفی(ص) العالمیة با بیان اینکه امام سجاد(ع) در صحیفه سجادیه معارفی از خداشناسی، تحلیل سیاسی روزگار، سبک زندگی، حقوق مردم، نبوت شناسی، معاد شناسی، افشاگری علیه در قالب دعا بسیار هنرمندانه بیان کرده‌اند، گفت: دشمن اصلاً فکر نمی‌کرد، دعا این گونه بتواند فرهنگسازی کند، اسلحه دیگری که امام سجاد(ع) در اختیار گرفت، «گریه» بود، یعنی تمام این مدت برای اینکه نهضت عاشورا به یک قوامی برسد و بتواند حلقه دوستان و شیعیان را جمع و از این پراکندگی نجات دهد، از گریه استفاده کرد.
وی افزود: امام با استفاده از گریه کم کم فرهنگ عاشورا را تقدیم به جهان اسلام کرد، در واقع نگذاشت نور شیعه در دوران تاریک تاریخ بیش از این تاریک‌تر شود، ایشان غیر مستقیم با این گریه‌ها به مردم درس صبر و بردباری را می‌آموخت که شیعه باید همانند امام خویش صبور باشد، امام در مدت ۳۵ سال با هر چیزی که برخورد می‌کرد، به حادثه کربلا مرتبط می‌کرد، یعنی حادثه کربلا را به مردم گوشزد می‌کرد.
حجت‌الاسلام رستم‌نژاد تصریح کرد: این حالت، حالت خاصی بوده است، فقط این حالت در میان امامان، در امام سجاد دیده شد، حضرت(ع) آب می‌دید، گریه می‌کرد، غذا می‌دید گریه می‌کرد، قصاب گوسفندی را قربانی می‌کرد، گریه می‌کرد، جوان خوش سیما می‌دید گریه می‌کرد، دختر بچه سه چهار ساله می‌دید گریه می‌کرد، اگر دودی از خانه‌ای بر می‌خیزید گریه می‌کرد؛ یعنی همه خاطرات کربلا را در زندگی مردم احیا و مدلسازی می‌کرد، این باعث شد که مردم حادثه کربلا را فراموش نکنند.
وی ادامه داد: در واقع دعا و گریه دو اسلحه برنده‌ای بود که امام(ع) در اختیار داشت و به گونه‌ای نبود که طاغوت بتواند بهانه‌ای دستش بگیرد؛ یعنی هیچ بهانه هم دست طاغوت نمی‌داد، امام در این شرایط به صورت انفرادی امر به معروف و نهی از منکر می‌کرد و همین امر باعث شد مکتب اهل بیت(ع) زنده بماند.