به گزارش نماینده به نقل از فارس، برخی از کارشناسان فوتبال معتقدند که زیکو که لقب «پله سفیدپوست» را به او داده بودند، شاید بهتر از هم‌وطن معروفش باشد. پله با این عقیده موافق نیست اما به تمجید از هم‌وطنش می‌پردازد و معتقد است که با وجود تمام بازیکنان بزرگی که در این سال‌ها در برزیل بوده‌اند، زیکو نزدیک‌ترین بازیکن به وی بوده است. زیکو نیز اخیرا در گفت‌و‌گویی اعلام کرده از اینکه مردم او را پله سفید صدا می‌زنند، خوشش نمی‌آید و او فقط «زیکو» است.
وی که بسیاری او را بزرگترین دریبل‌زن تاریخ فوتبال می‌دانند، یک تمام کننده تمام عیار هم بود. شاید او را بیشتر به خاطر توانایی‌اش در قوس دادند و کات دادن به توپ در ضربات کاشته خیره‌کننده‌اش بشناسند. با این حال او تنها یک گلزن فوق‌العاده نبود و توانایی خارق‌العاده‌ای در بازی‌سازی داشت و به خاطر دید عالی و پاسکاری دقیقش شناخته شده بود.
شاید شهرت وی به دلیل ناتوانی در کسب قهرمانی در جام‌جهانی کمی کمرنگ شده باشد؛ با این وجود وی از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۶ در سه دوره متوالی جام‌جهانی به میدان رفت. زیکو کارش را با زدن پنج گل در سه جام‌جهانی به پایان رساند. وی در این مسابقات ناکام بود و در سال ۱۹۸۲ به همراه تیم پرستاره برزیل با قبول شکست مقابل ایتالیا که قهرمان آن دوره شد، از صعود به مرحله حذفی بازماند.
زیکوبرزیل؛ ۱۹۷۱-۱۹۹۴
فلامنگو (۱۹۷۱-۱۹۸۳، ۱۹۸۵-۱۹۸۹)
اودینزه (۱۹۸۳-۱۹۸۵)
سومیتومو متالز (۱۹۹۱-۱۹۹۲)
کاشیما آنتلرز (۱۹۹۲-۲۹۹۴)
آرتور آنتونیوس کوئیمبرا ملقب به زیکو در سال ۱۹۵۳ در ریودوژانیرو متولد شد. وی کوچکترین پسر در میان پنج برادر فوتبالیستش بود. زیکو اولین بازی‌اش در لیگ برای تیم فلامنگو را در سال ۱۹۷۳ تجربه کرد و شروع کارش در تیم ملی به سال ۱۹۷۶ مقابل اروگوئه باز می‌گردد که روی یک ضربه کاشته گل زد و به همین دلیل به شهرت رسید. زیکو بیش از ۱۰۰ گل در دو فصل اول بازی‌اش به ثمر رساند و در سال ۱۹۷۷، ۱۹۸۱ و ۱۹۸۲ به عنوان برترین بازیکن سال آمریکای جنوبی انتخاب شد.
وی در جام‌جهانی ۱۹۷۸ با مصدومیت دست و پنجه نرم می‌کرد و از تاکتیک دفاعی کلودیو کوتینیو، سرمربی وقت برزیل راضی نبود. به هر حال برزیل در سال ۱۹۸۲ به شیوه بازی هجومی بازگشت که کاملا با تغییر سرعت، حرکات بدن و شوت‌های او جور در می‌آمد. هت‌تریک وی مقابل بولیوی باعث شد برزیل به جام‌جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا راه یابد و چهار گل او در اسپانیا از جمله گل تساوی مقابل اسکاتلند باعث شد تا تعداد گل‌های زده ملی او از ۵۰ گل عبور کند. وی در سال ۱۹۸۳ پس از ۶۵۰ گل زده و چهار عنوان قهرمانی در برزیل با رقم دو میلیون و ۵۰۰ هزار پوند راهی اودینزه شد و در تابستان ۱۹۸۵ به فلامنگو بازگشت.
زیکو در سه بازی در مسابقات جام‌جهانی ۱۹۸۶ به عنوان بازیکن ذخیره در هر سه بازی به میدان رفت. آخرین بازی زیکو دیدار مرحله یک‌چهارم نهایی برزیل مقابل فرانسه بود که هواداران برزیل به شدت به تشویق او پرداختند با این حال چند دقیقه بعد او یک ضربه پنالتی را از دست داد و این پایان غم‌انگیزی برای یکی از محبوب‌ترین بازیکنان تاریخ برزیل بود. وی بعد از ۷۱ بازی ملی برای برزیل در سال ۱۹۹۰ از دنیای فوتبال خداحافظی کرد و به عنوان وزیر ورزش برزیل مشغول شد.
بیشتر موفقیت وی در سطح باشگاه در تیم فلامنگو بود که توانست با ۵۰۸ گل عنوان برترین گلزن تاریخ این باشگاه را به خود اختصاص دهد. زیکو هفت قهرمانی در ایالت ریو و چهار قهرمانی در لیگ حرفه‌ای برزیل را با فلامنگو به دست آورده است. وی که در اوایل دهه ۹۰ به تیم سومیتومو پیوست، قهرمان در لیگ ژاپن را نیز به فهرست افتخارات خود اضافه کرد.
زیکو کارش را در تیم اصلی فلامنگو در سال ۱۹۷۱ آغاز کرد اما تا زمانی که ۱۱۶ بازی برای تیم جوانان باشگاه انجام نداد و ۸۱ گل به ثمر نرساند، رسما به تیم اصلی باشگاه راه نیافت. وی در زمان حضورش در فلامنگو به یکی از بازیکنان کلیدی تیم تبدیل شد و افتخارات زیادی از جمله چهار قرمانی در لیگ برزیل، جام لیبرتادورس و جام بین‌‌قاره‌ای را برای این تیم کسب کرد.
زیکو پس از ۱۲ سال موفق در فلامنگو، پیشنهادات فراوانی از باشگاه‌های بزرگ اروپا مانند رم و میلان داشت اما تصمیم گرفت در ازای رقمی چند میلیونی راهی اودینزه شود.
با وجود اینکه اودینزه و هوادارانش تصور می‌کردند با حضور زوج جدید زیکو و فرانکو کاسیو که خط حمله ترسناکی را برای رقبا و حتی یوونتوس و رم تشکیل داده بودند، روزهای بهتری در انتظار این تیم است امااودنیزه نتوانست در زمان حضور زیکو در این تیم هیچ عنوانی را کسب کند.
با این حال او در فصل ۸۴-۱۹۸۳ توانست با به ثمر رساندن ۱۹ گل و تنها یک گل کمتر از میشل پلاتینی، ستاره فرانسوی یوونتوس که ۶ بازی بیشتر انجام داده بود، در لیگ ایتالیا بدرخشد. فصل بعد که آخرین فصل حضور زیکو در ایتالیا بود با مصدومیت وی که باعث شد تنها ۱۵ بار به میدان برود، همراه بود.
زیکو سپس در سال ۱۹۸۵ به فلامنگو بازگشت اما به شدت به دلیل تکل خطرناک نونس، مدافع بانگو مصدوم شد. وی در چهار سال آخر دوران فوتبالش به اندازه اولین سال‌های بازی موفق نبود و مصدومیت‌ها عامل اصلی در ناکامی پله سفیدپوست بود. هرچند زیکو که هدایت و سازماندهی تیمش را بر عهده داشت و همیشه بازیکن محبوب هواداران بود، آخرین بازی رسمی‌اش را در پیروزی پنج بر صفر مقابل فلومینزه در دسامبر ۱۹۸۹ برای فلامنگو انجام داد.
وی در کل در ۷۳۱ بازی باشگاه به میدان رفت و در رده‌بندی بیشترین بازی‌های باشگاه برای فلامنگو در رده دوم قرار دارد. ۵۰۸ گل وی باعث شد به عنوان برترین گلزن تاریخ باشگاه شناخته شود.
زیکو در عرصه مربیگری نیز فعال است و توانست ژاپن را به جام‌جهانی ۲۰۰۶ برساند. وی همچنین هدایت تیم‌های فنرباغچه ترکیه، بنیادکار ازبکستان و زسکا مسکو را بر عهده داشته است. در حال حاضر به زیکو به عنوان بازیکن خارق‌العاده و ماهری نگاه می‌شود که افسانه‌اش در گذر زمان دهان به دهان چرخیده است.
زیکو در سال ۲۰۱۱ به مدت یک سال هدایت تیم ملی فوتبال عراق را بر عهده داشت و سپس روی نیمکت تیم الغرافه قطر نشست. وی در حال حاضر هدایت تیم اف سی گوا در سوپرلیگ هند را بر عهده گرفته است.