به گزارش «نماینده» ، پدیده کاخ نشینی و اشرافیگری یکی از آفت هایی است که امام خمینی(ره) همواره درباره آن به مسئولان هشدار می‌دانند تا فاصله بین مردم و مسئول افزایش پیدا نکند. ایشان در بخشی از سخنان خود فرمودند:” ما وقتی که ملاحظه می‌کنیم و سعادت‌ها را سنجش می‌کنیم، می‌بینیم که سعادتمندها آنهایی بودند که در کوخ‌ها بودند. آنهایی که درکاخ‌هاهستند سعادتمند نیستند. آن مقداری که برکات از کوخ‌ها در دنیا منتشر شده است هیچ در کاخ‌ها پیدا نمی‌شود. طبع قضیۀ کاخ نشینی، توجه به عیش و عشرت و توجه به دنیا و توجه به مال و منال است. طبع کاخ نشینی منافات دارد با تربیت صحیح، منافات دارد با اختراع و تصنیف و تألیف و زحمت(۰۱ فروردین ۱۳۶۲).
روزی که مسئولان کشور خوی کاخ نشینی پیدا کنند باید فاتحه کشور را بخوانیم
آن روزی که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتحۀ دولت و ملت را بخوانیم. آن روزی که رئیس جمهور ما خدای نخواسته، از آن خوی کوخ نشینی بیرون برود و به کاخ نشینی توجه بکند، آن روز است که انحطاط برای خود و برای کسانی که با او تماس دارند پیدا می‌شود. آن روزی که مجلسیان خوی کاخ نشینی پیدا کنند خدای نخواسته، و از این خوی ارزندۀ کوخ نشینی بیرون بروند، آن روز است که ما برای این کشور باید فاتحه بخوانیم(۰۱ فروردین ۱۳۶۲).
اگر از خودتان شروع نکنید نمی‌توانید اصلاح کنید
دولت‌ها بفهمند که قدرت به این نیست که ظرف طلا باشد و ظرف نقره باشد، قدرت به این نیست که پرده های کذا باشد، بزرگی و عظمت به این نیست که پرده های کذا باشد و مبلهای کذا باشد از مال این ملت ضعیف! خود ملت توی این غارها زندگی بکند و شما در کاخهای دادگستری و در کاخهای نخست‌وزیری!؟ تعدیل کنید خودتان را؛ اگر از خودتان شروع نکنید نمی‌توانید اصلاح کنید(۱۵ اسفند ۱۳۵۷).
امام خمینی (ره) به دلیل جهان‌بینی و بصیرتی که داشته‌اند، همواره درباره مسائل مختلفی که ممکن است ماهیت جمهوری اسلامی را خدشه‌دار کند به مسئولان و مردم تذکر می‌دادند.
ایشان بارها در جمع مسئولان فرمودند کسانی که درد فقر و محرومیت را چشیده‌اند تا آخر با ما خواهند ماند و آنهایی که طعمی از فقر نچشیده‌اند، درکی از مشکلات مردم و گرفتاری‌های آنها ندارند. به نظر می‌رسد که امروز برخی از مسئولان گرفتار آفت کاخ‌نشینی شده‌اند و از سطح زندگی مردم به سرعت فاصله گرفته‌اند، لذا بدیهی است که چنین اشخاصی نمی‌توانند مجریان خوبی برای قانونگذاری و دفاع از حقوق مردم باشند و از آنها حمایت کنند، مسئولان باید بدانند که لازم است خود را با قشر ضعیف جامعه همتراز کنند، نه اینکه به فکر هم‌ردیف شدن با کاخ‌نشینان جامعه باشند، چرا که چنین آفتی در شان مسئولان دستگاه‌های کشوری که به نام جمهوری اسلامی زیبنده شده نیست.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای(مدظله) نیز همان دیدگاه را نسبت به مردم دارند و ارزش وجودی قشر کوخ نشین و مستضعف از کاخ نشین بسیار فراتر می دانند. اگر برای چنین قشری از جامعه کاری صورت می‌گیرد یا حتی برای همه مردم ایران اسلامی اقدامی می‌شود تا از منافع کشور سودی ببرند، به واقع آن کار، حق مردم است، هر چند در توزیع آن ناعدالتی‌هایی هم دیده می‌شود که باید رفع شود.
آفتاب نشینان حاشیه شهرقدس را دریابید
در شهرستان قدس، شهری که به گفته مسئولین شهری تنها یک موزاییک با پایتخت فاصله دارد، مناطقی وجود داشته که غبار محرومیت سالهاست بر آن نقش بسته و با توجه با مهاجرت های بالایی که به این شهر انجام می شود و فاصله کوتاهی که با پایتخت دارد، مناطق کم برخورداری در حاشیه شهر وجود داشته که بارها انعکاس مشکلات و نبود امکانات شهری و خدماتی در حوزه های مختلف بهداشتی، ورزشی، رفاهی، درمانی و آموزشی آنها از سوی رسانه های مختلف به مسئولان انتقال داده شده است و در نهایت بازدید چند دقیقه ای انجام شده و وعده هایی بی سرانجام داده شده و پس از آن با دیدن رنگ شهر و میزهای مدیریتی فراموش شده است. تا زمانی که مسئولان کاخ نشین میان مردمان آسیب دیده زندگی نکنند و با مشکلات و معضلات مناطق حاشیه ای شهرقدس از نزدیک رو به رو نشوند، با آن دست و پنجه نرم نکنند، آن ها را درک نکنند و رسیدگی به مشکلات را تنها با کاغذ بازی بسنده نکنند، دردی از این مردمان بی حاشیه در حاشیه شهر درمان نمی شود.
مسئولان خدمتگزاری که می گویند مردم ولی نعمت ما هستند، باید در میان مردم باشند و تنها رسیدگی به امورات مردم را در پشت میز اداری خود بسنده نکنند. فاصله گرفتن مسئولان از میان مردم نه تنها مشکلات جامعه و مناطق کم برخوردار را برطرف نمی کند بلکه انباشتگی از مشکلات ایجاد کرده که تیمار آن سال ها زمان صرف می کند و چه بسا که با این انتصاب های پیاپی مدیران شهری در شهرستان قدس وجود دارد، این معضل همچنان ادامه دارد و با روی کار آمدن مسئول جدید و شناخت وی از منطقه تحت مدیریت، هم زمان از دست رفته و هم میزان آسیب های متعدد بیشتر می شود.
از سوی دیگر با احداث ساختمان های اداری در نقاط مرفه شهر و فاصله گرفتن برخی از مسئولان از مناطق آسیب دیده علاوه بر کاهش مراجعات مردمی به دلیل دسترسی سخت تر از نظر هزینه های رفت و آمد، مسافت و زمان صرف شده برای دیدار با آنها که عملا از مردم دور شده اند، روند رسیدگی به مسائل شهری و حاشیه ای را کاهش می دهد.
به عنوان نمونه خدمتگزاران پارلمان شهری که هر یک نماینده مردم هستند و توسط مردم انتخاب شده و این مسئولیت مهم و این پست را به امانت در اختیار دارند و در ساختمانی مرفه و لوکس در نقطه مقابل مناطق کم برخوردار مشغول خدمت رسانی به شهر و مردم هستند، به یاد داشته باشند که در آن سوی شهر نیز نگاه هایی خیره شده تا به مردمانی که در مناطق آسیب پذیر نیز زندگی می کنند، خدماتی به آنان ارائه شود و از آنجا که ارتباطات و مراجعات تنها در برهه هایی از زمان دو سویه می شود، مراجعه مردمان حاشیه نشین به این ادارات جهت ابراز مشکلات و درخواست رسیدگی دشوار شده است و این امر موجب کم توجهی به این مناطق کم برخوردار شده و آسیب های اجتماعی بیشتری در جامعه به دنبال خود خواهد داشت.
چه بسا که انسان های فرهیخته و مستعدی در این مناطق زندگی می کنند که با شناخت ظرفیت های انسانی مناطق حاشیه ای و در اختیار قرار دادن امکانات شهری و ارائه خدمات می توان علاوه بر کشف این گونه استعدادها موجب تقویت بیشتر و انسجام بیشتر خانواده ها و کاهش آسیب های اجتماعی شد و نسل های آینده که برخواسته از همین مناطق هستند را با توانمندی بیشتری وارد جامعه کرد.