به گزارش «نماینده» بر اساس آمار رسمی، جمعیت شاغل کشور ۲۲ میلیون و ۵۸۸ هزار نفر است؛ مدت اشتغال نیروی کار در شغل اصلی خود می‌تواند از یک سال تا بیش از ۳۰ سال متغیر باشد.

خروج افراد از شغل اصلی ممکن است در جهت رونق بازار کار و تلاش فرد شاغل برای جستجوی کار بهتر یا در مقابل به دلایل رکود در بازار، نارضایتی شغل، تعطیلی محل کار یا سایر موارد باشد.

با این حال بر اساس جدیدترین مطالعات وضعیت شغلی نیروی کار که توسط مرکز آمار ایران انجام شده است، در بین جمعیت نیروی کار کشور بیشترین افراد، بین ۳ تا حداکثر ۶ سال در شغل اصلی خود حضور داشتند که چهار میلیون و ۶۰ هزار نفر از شاغلان را شامل می‌شوند.

همچنین مدت ماندگاری بیش از سه میلیون و ۳۸۵ هزار نفر از شاغلان در شغل اصلی خود، بین ۱۰ تا حداکثر ۱۵ سال بوده است.

بررسی شاخص مدت اشتغال شاغلان در شغل اصلی همچنین نشان می‌دهد بالغ بر ۳ میلیون و ۲۲۲ هزار نفر از جمعیت نیروی کار کشور بین یک تا کمتر از سه سال در شغل اصلی خود حضور دارند و سپس بنا به دلایلی، شغل اصلی خود را ترک کرده‌اند.

در عین حال بیش از ۲ میلیون و ۱۸۵ هزار نفر از جمعیت شاغل بین ۱۵ تا حداکثر ۲۰ سال در شغل اصلی خود ماندگار بوده‌اند؛ همچنین بیش از یک میلیون و ۹۸۳ هزار نفر از جمعیت نیروی کار کشور، بین ۲۰ تا حداکثر ۲۵ سال در شغل اصلی خود مشغول به کار بوده‌اند.

یک میلیون و ۸۵۲ هزار و ۹۶۱ نفر از جمعیت شاغل کشور، کمتر از یک سال، یک میلیون و ۱۳۰ هزار و ۹۱۷ نفر بین ۲۵ سال تا حداکثر ۳۰ سال و یک میلیون و ۷۶۰ هزار و ۹۳۱ نفر نیز بیش از ۳۰ سال در شغل اصلی خود حضور داشته‌اند.

آمار مذکور از «مدت اشتغال شاغلان در شغل اصلی» نشان می‌دهد بیشتر نیروی کار کشور حداکثر تا ۱۵ سال تمایل به خروج از شغل اصلی خود دارند. سپس پس از این مدت اشتغال در شغل اصلی به تدریج تمایل برای خروج از شغل کمتر می شود.

بر اساس گزارش مرکز آمار ایران از عوامل ترک شغلی در سال گذشته که به تازگی منتشر شده است، «پایین بودن درآمد»، «تعطیلی دائمی محل کار»، «فصلی بودن کار»، «موقتی بودن شغل»، «جابجایی محل کار»، «تحصیل یا آموزش»، «اخراج یا تعدیل نیرو»، «مهاجرت نیروی کار»، «به پایان رسیدن دوره خدمت وظیفه»، «بیماری»، «بازنشستگی» و «کهولت سن» بیشترین عوامل ترک شغل هستند.

موقتی بودن کار با سهم ۲۵.۶ درصدی از مهمترین عوامل ترک شغل در بین جمعیت بیکار در دو گروه مردان و زنان بوده است. علاوه بر این «پایین بودن درآمد» دومین عامل ترک شغل است به طوریکه ۲۵۷ هزار و ۹۱۹ نفر از نیروی کار را به دلیل شغل خود را ترک کردند.

«اخراج یا تعدیل نیرو» نیز با جمعیت ۲۳۵ هزار و ۸۶۶ نفری و «به پایان رسیدن دوره خدمت وظیفه» با جمعیت ۲۳۱ هزار و ۲۶۰ نفر از دیگر عوامل مهم ترک شغل به شمار می‌روند.

مطالعات مرکز آمار ایران نشان می دهد ۱۲۴ هزار و ۶۸۵ نفر به دلیل «تعطیلی دائمی محل کار» شغل خود را از دست داده و بیکار شده اند و تعداد ۱۱۵ هزار و ۸۳۸ نفر نیز به دلیل «فصلی بودن کار» به جمعیت بیکاران پیوستند.

در عین حال ۳۷ هزار و ۶۸۹ نفر به دلیل مسائل خانوادگی، ۲۹ هزار و ۸۸۴ نفر به دلیل بیماری، ۹ هزار و ۲۰۶ نفر به دلیل رسیدن به سن بازنشستگی، ۶ هزار و ۸۰۲ نفر به علت تمایل به جابجایی محل کار خود، ۶ هزار و ۴۳۰ نفر به دلیل مهاجرت، ۵ هزار و ۴۵۶ نفر به علت تحصیل یا آموزش و هزار و ۶۰۱ نفر نیز به دلیل کهولت سن مجبور به ترک شغل خود شده اند. علاوه بر این، حدود ۲۳۰ هزار و ۵۷۰ نفر از جمعیت شاغل کشور نیز به دلیل سایر موارد از کار خود انصراف داده اند.