به گزارش «نماینده»، «محمد رضا عارف منطقی‌ترین گزینه برای شهرداری تهران است»! اشتباه نکنید، این جمله طنز نیست، جدید ترین نسخه برای شهرداری تهران است که روز گذشته روزنامه اصلاح طلب آفتاب یزد از آن رونمایی کرد!
این روزها در نگاه اصلاح طلبان، شورای شهر و شهرداری تهران، سفره ای رنگین است که هر کدام می خواهند سهم بیشتری از آن را نصیب خود کنند. همین مساله هم باعث شده تا معضلات و نیازهای واقعی شهر تهران به فراموشی سپرده شود و هر گروه بر سر تصاحب صندلی ساختمان بهشت باهم به رقابت پردازند. گروهی محسن هاشمی را گزینه خود برای شهرداری تهران معرفی می کند و گروه دیگر مهرعلیزاده را بهترین گزینه برای این پست می دانند، حالا هم در جدید ترین اقدام محمد رضا عارف مرد ساکت و پرحاشیه ی اصلاحات در مجلس که روزگاری سودای ریاست بر قوه ی مقننه را در سر میپروراند و حالا حتی از اداره ی یک فراکسیون نیز درمانده است به عنوان «منطقی ترین گزینه برای شهرداری تهران» معرفی می شود تا شاید این بار عارف بتواند سهمی واقعی در قدرت داشته باشد؛ سنگ مفت گنجشک هم مفت!
در همین راستا روزنامه اصلاح طلب آفتاب یزد، در مطلبی، تلاش کرد تا در عین ناباوری، عارف را به عنوان گزینه ی شایسته ی شهرداری تهران معرفی کند!
این روزنامه در مطلبی تحت عنوان «چرا عارف یک گزینه ی جدی است» در خصوص مزایای انتخاب عارف به شهرداری نوشت:
«عارف به سبب حضور مداوم در کسوت معلمی در دانشگاه به جوانان اعتقاد دارد، او این موضوع را مکرر بر زبان آورده است. کادرسازی فراحزبی و این خصوصیت عارف میتواند بر مشکلات در جایگزین‌کردن نیروها با طرفداران قالیباف کمک‌کننده باشد. این در حالی است که دیگر چهره‌ها شاید خیلی هم تمایلی به دردسرهای تسویه و جایگزینی و حواشی آن نداشته باشند، این در حالی است که این کار ضرورتی انکارناپذیر است که نباید منافع حزبی مانع آن شود و بر سر آن توسط برخی چهره‌های شهره به «معامله دوستی» هیچ مصالحه‌ای صورت گیرد... د. وی موثرترین فرد در حمایت از لیست اصلاحطلبان در انتخابات شورا بود، این موضوع میتواند ارتباط خوب و سازنده‌ای برای وی در دوران پس از شهردارشدن به ارمغان آورد. دیگر چهره‌های مطرح چنین امتیازی ندارند.»
فقط یک نگاه کلی به سوابق مدیریتی عارف از زمان ورودش به مجلس و حواشی پیرامون وی از زبان هم فکرانش، مشخص میکند که مطرح شدن وی به عنوان گزینه ی شهرداری، یک لطیفه ی نه چندان شیرین است. از زمانی که اسم وی به عنوان یکی از کاندیداهای احتمالی شهرداری تهران مطرح شد، تلاش ها برای محو اسم عارف به عنوان حتی یک گزینه ی احتمالی آغاز شد. منتقدان سرخورده ی انتخابات مجلس که توقع قهرمانی رویایی از عارف در مجلس داشتند و قبای ریاست پارلمان را تنها اندازه ی شانه های وی میدانستند، وقتی با نماینده ای منفعل، ساکت و البته بازنده مواجه شدند، از خود پرسیدند که بود و نبود عارف در این مقام اصلا تفاوتی هم میکند؟ عارفی که حتی توانایی لازم برای اداره ی یک فراکسیون را هم ندارد چگونه میتواند هیولای لجام گسیخته ی ترافیک و آلودگی و در یک کلام، تهران را با این حجم از معضلات مدیریت کند؟
بسیاری از مقامات اصلاحات اعتقاد دارند که وی حتی توانایی لازم برای مدیریت یک فراکسیون را هم ندارد و رجحان لاریجانی به وی برای ریاست مجلس، موید این مدعاست که حتی هم فکران اصلاحات نیز عارف را در قد و قامت ریاست های کلان نمیدانند. تشتت اعضای فراکسیون امید و عدم مدیریت منسجم بر این جبهه و عملکرد ضعیف وی در بزنگاه های سیاسی نیازمند ورود و حاشیه های پیرامون نقش وی در بستن لیست مجلس و شورای شهر، از جمله مواردی است که حتی هم فکران عارف از مطرح شدن این ایده نگرانند و رای دهندگان به لیست امید و شخص عارف نیز، چون حضور وی را ضعیف ارزیابی کردند، ابدا از عنوان شدن نام وی برای شهرداری تهران حمایت نمیکنند.
چندی پیش بود که صادق زیبا کلام نیز در خصوص احتمال شهرداری عارف گفت:
«آقای عارف نشان داد از نظر مدیریت سیاسی خیلی توانمند نیست. ۱۰۰ نماینده در فراکسیون امید عضویت دارند اما آقای عارف نتوانست از این مجموعه که با تلاش بسیار زیاد انتخاب شدند یک جریان سیاسی نیرومندی را به وجود بیاورد که پای یکسری مسائل بایستند و یکسری خواسته ها را مطرح و اسباب توسعه سیاسی را فراهم کنند، انگار نه انگار که چنین فراکسیون در مجلس است. قبول دارم که تعدادی از اعضای فراکسیون امید به آن معنا اصلاح طلب نیستند اما قطعا ۵۰ نفرشان پای کار هستند و آقای عارف با اتکا به آنها می توانست اهداف توسعه سیاسی را جلو ببرد. با این توضیح من نمی خواهم بگویم چون آقای عارف نتوانست در مجلس مدیریت سیاسی مناسب و درخوری از خود نشان دهد توانایی مدیریت شهرداری تهران را هم ندارد ... اگر آقای عارف این هنر و وجود را می داشت که لیست شورای شهر را طوری ببندد که خودش شهردار تهران شود، خیلی بد نبود اما آقای عارف این هنر و وجود را ندارد. اگر چنین ظرفیتی را داشت ذره ایش را در مجلس دهم از خود نشان می داد. در دو سالی نماینده تهران در مجلس بود نخست بحث ریاستش بر قوه مقننه مطرح شد ولی الان متوجه هستیم که آقای عارف حتی در این حد هم توانایی نداشت که رئیس یک کمیسیون شود. نه آقای عارف قطعا آن توان را نداشت و ندارد. البته ای کاش آن توان را می داشت.»
در مجموع به نظر می رسد اصلاحطلبان این روزها شرایط سختی را سپری می کنند. کیسه هایی که گروه های مختلف درون اردوگاه اصلاحات برای شهرداری تهران دوخته اند به سهولت اجازه مطرح شدن نظری واحد را نخواهند داد. همین مساله نیز باعث شده است تا در آستانه آغاز به کار شورای شهر جدید تهران اختلافات و حاشیه ها بر سر انتخاب شهردار جدید بالا بگیرد.