هفته نامه «نماینده»؛ سعید آجورلو/* سؤال مهم این است که اصول‌گرایان چگونه در انتخابات ۹۶ حاضر شوند؟ آیا باید به‌سیاق آقایان «مصباحی‌مقدم، اکرمی، معزی و پورمحمدی» در جامعه روحانیت جانب «حسن روحانی» را بگیرند و ائتلاف راست سنتی – راست مدرن شکل دهند؟ یا اینکه با چهره‌ای متوسط برای زنده نگه داشتن جریان مقابل روحانی حاضر شوند؟ و یا اینکه به‌ترتیبی که در انتخابات مجلس جلسات وحدت برگزار کردند و به ائتلاف رسیدند، لباس جدید بر همان ائتلاف بپوشانند و آن را روزآمد کنند؟
کدام یک از این ۳ شیوه می‌تواند به سود اصول‌گرایان باشد؟
من فکر می‌کنم؛ هیچ‌کدام. راه اول که نوعی اعلام شکست جریان است و اساساً به‌واسطه حجم مخالفت‌ها با روحانی در جناح عملی نیست و تلاشی است برای شکاف در جامعه روحانیت از جانب متحدان روحانی.
راه دوم هم به نظر عملی نیست. چرا که حجم نامزدهای خواهان حضور در انتخابات ۹۶ چنین راهکاری را بی‌نتیجه می‌کند. راه سوم هم البته گرچه عاقلانه و ضروری است ولی اصول گرایان باید مدل جدیدی را طراحی کنند.
سؤال این است؛ باید چه کرد؟
در پاسخ می‌توانم چند نکته کلی را پیشنهاد کنم که می‌تواند راه اصول‌گرایان را برای رقابت با حسن روحانی هموار کند.
اصول‌گرایان اکنون در شرایط ماقبل رقابت هستند و شرایطی شبیه اصلاح‌طلبان در سال ۹۱ را سپری می‌کنند. نوعی بی‌نظمی و البته ناامیدی برای برتری در رقابت در جریان مشاهده می‌شود که این شرایط باید به‌سرعت تبدیل به‌شرایط رقابت شود. رقابت با حسن روحانی انسجام درونی و برنامه‌ریزی کوتاه مدت و میان مدت می‌طلبد.
نکته دوم، بازی جدید جناح است. بازی قدیمی در ۲ انتخابات ۹۲ و ۹۴ به نتیجه نرسیده است. چه ذیل اتحاد همه اضلاع و چه افتراق آنها که به‌ترتیب در ۹۲ و ۹۴ اتفاق افتاد، پس بازی جدید باید فراتر از احزاب و گروه‌ها و متکی به‌اشخاص باشد. من شک دارم که جریان با همین اسم و رسم و همین تاکتیک‌ها بتواند مقابل روحانی صف‌آرایی کند.
اکنون سؤال این است که چگونه می‌توان به‌شخصی رسید که بتواند مورد نظر همه گروه‌ها قرار گیرد. پاسخ این است که فرد مورد نظر باید نماینده خواست تغییر انباشت شده طی سال‌های ۹۰ تا ۹۶ باشد و به‌نوعی تمام تغییرهای مورد نظر جامعه را نمایندگی کند. این نامزد باید حاصل خواست طبقات مختلف اجتماعی باشد و آنها را نمایندگی کند.
در چنین شرایطی کاریزمای فرد مورد نظر که حاصل از شخصیت وی و آرای او در نظرسنجی‌هاست، گروه‌های سیاسی جناح را به اجماع خواهد رساند. فراموش نکنیم تنها راه پیروزی جناح در انتخابات ۹۶ و به عبارتی شرط لازم آن، اجماع حول یک نامزد است که آنها را وارد شرایط رقابتی می‌کند. پس باید گفتمان اجماع در جناح حاکم شود تا عدم پیروی از آن هزینه زیادی داشته باشد.
نکته بعدی بازی با مشت بسته است. اصول‌گرایان باید در انتخابات ۹۶ همچنان مشت خود را بسته نگاه دارند. نیازی نیست که مانند سال ۹۱ از ائتلاف ۳ نفره زودتر از موعد خبر دهند یا اینکه بخواهند نامزدهای خود را به رخ حریف بکشند. بهترین راهکار، سکوت فعالانه است تا حریف نتواند تا روزهای ثبت‌نام برآورد درستی از نامزد اصلی جناح داشته باشد.
سعی کردم به‌صورت کوتاه چند اصل کلی برای بازی اصول‌گرایان را در سطح سیاست عملی پیشنهاد کنم. به‌نظر این چند اصل می‌تواند اصول‌گرایان را در شرایط یک رقابت برابر قرار دهد.
کارشناس سیاسی