«نماینده» -۳۱ شهریور ماه سال ۵۹ است و صدام حسین دیکتاتور بعثی عراق به ایران حمله کرده است، حمله‌ای که با تمام توان و برای اشغال کل کشور با وعده‌هایی از جمله اشغال چند روزه و چند هفته‌ای پایتخت کشورمان، آغاز شده است.
صدام حسین روزگاری که به ایران حمله کرد، فکرش را نمی‌کرد که اگر چه کشور درگیر تحولات داخلی از جمله جدایی‌طلبی‌ها و اغتشاشات برخی گروه‌های معاند داخلی است، بتواند خیلی در مقابل ارتش مجهز بعثی دوام بیاورد اما کشور، با وجود ارتشی نسبتا منسجم و با تجهیزاتی قابل قبول و از سوی دیگر با تشکیل سپاه و بسیج مردمی، مقابل این حمله ایستاد و البته این ایستادگی و مقاومت فراز و نشیب‌هایی داشت اما مهمترین دستاوردش این بود که صدام به هدف خود هرگز دست نیافت.
جنگ همچنان ادامه داشت تا صدام برگ برنده‌ای رو کرد، برگی که تاریخ صنایع نظامی ایران را در آینده دچار تحول کرد. ارتش بعثی ۱۷ روز بعد از آغاز جنگ، شهر دزفول را با راکت‌های فراگ ۷ که از قبل، از شوروی خریده بود، هدف قرار داد، حمله‌ای که منجر به شهادت ۷۰ نفر و زخمی‌شدن ۳۰۰ تن دیگر شد.
این اقدام صدام، نشان داد که توان موشکی در نبردها و جنگ‌های کلاسیک بسیار با اهمیت است و می‌تواند ضربات مهلکی به طرف مقابل بزند، البته آن چیزی که صدام آن روز (۱۷ روز بعد از آغاز جنگ) به شهر دزفول زد، فقط یک راکت حدودا ۹ متری بود ولی بعدها به این اکتفا نکرد و پای در عرصه شلیک موشک اسکاد به سوی شهرهای بزرگ از جمله پایتخت گذاشت که در ادامه به این موضوع می‌پردازیم.
*** موشک‌باران شهرها
موشک‌باران و راکت‌باران شهرها تا سال ۶۳ ادامه داشت و ارتش بعث در این ۳ سال، شهرهای کوچک و بزرگ ایران را مکرر موشک‌باران کرده بود و در همین مدت و طبق آمار موجود، چیزی در حدود ۶۵ موشک و راکت به مکان‌های مختلفی از شهر دزفول فقط اصابت کرده بود، طوری که در شهر دزفول، ویرانه‌های زیادی به چشم می‌خورد.
اصابت موشک بعثی‌ها به مناطق مسکونی در ایران
ارتش بعثی صدام حسین که ۱۷ روز بعد از آغاز جنگ برای اولین بار به سوی شهر دزفول راکت فراگ ۷ با برد حدود ۷۰ کیلومتر شلیک کرده بود، پا را فراتر گذاشته و با موشک اسکاد شهرهای ایران را هدف قرار می‌دهد و این یعنی تلفات بالا، سهولت در ضربه‌زدن به زیرساخت‌ها و از همه مهمتر، عدم وجود امنیت در شهرها و همچنین وارد شدن ضربه روحی به رزمندگان در جبهه‌های جنگ.
*** پاسخ اولیه ایران به موشک‌باران‌ها
ارتش ایران اگر چه تجهیزات و ادوات زیادی در اختیار داشت که می‌توان گفت که این ادوات و تجهیزات قابل توجه بودند، اما از نقص‌هایی هم رنج می‌برد که از آن جمله می‌توان به عدم در اختیار داشتن تکنولوژی و زیر ساخت لازم برای تولید موشک و یا حتی خرید موشک به عنوان سلاحی که بتوان با آن دشمن را در دور دست‌ها هدف قرار داد، اشاره کرد.
با این وجود، سپاه دست به اقدامی اولیه زد و برخی مناطق مرزی عراق از جلمه برخی مناطق شهر بصره را با شرایط خاص مدنظر امام (ره)، با توپخانه هدف قرار داد اما این کفایت نمی‌کرد چرا که صدام این پاسخ را اصلا پاسخ نمی‌دانست چه رسد که بخواهد به آن واکنش هم نشان دهد. از طرفی، توان توپخانه‌ای کشور هم محدود بود و برد توپخانه‌ها هم آنقدر نبود که بتوان از یک حدی بیشتر، مواضع بعثی‌ها را هدف قرار داد.
چند سال از جنگ گذشته و صدام اگر چه در نبردهای زمینی ناکامی‌های زیادی داشته اما با موشک‌هایش خیلی‌ها را نگران کرده است و مسئولان تنها راه چاره را یافته بودند اما برای عملی‌کردنش راهی طولانی و سخت در پیش بود، راهی به سوی موشکی شدن ایران.
پس از اینکه توپخانه سپاه و ارتش برخی مواضع بعثی‌ها را با گلوله‌های توپ هدف قرار دادند اما این روش برای پایان یافتن و یا حداقل کاهش روند موشک‌باران شهرهای مثمر ثمر نشد، مقامات عالی رتبه نظامی کشور و شورای عالی امنیت ملی تصمیم بزرگی گرفتند، تصمیمی که حالا با گذشت بیش از ۳۲ سال از آن روز، همچنان برای کشور ثمرات زیادی دارد.
آن زمان، فرماندهان وقت سپاه پیشنهاد کردند که موشک‌باران شهرهای ایران توسط ارتش بعثی باید در همان سطح پاسخ داده شود، تقریبا همه‌ی مسئولان موافق بودند اما توان موشکی ایران نزدیک به صفر بود و ارتش نه تنها هیچ موشکی در اختیار نداشت، بلکه زیر ساختی هم در کشور موجود نبود تا تولید یا مونتاژی صورت بگیرد لذا باید از دیگر کشورها کمک گرفته می‌شد.
** بنیانگذاران موشکی در سوریه
بر این اساس بود که شورای عالی امنیت ملی وقت تصمیم می‌گیرد که ۱۳ نفر از یگان توپخانه سپاه به فرماندهی جوانی به نام حسن طهرانی مقدم جدا شده و برای گذراندن آموزش نظامی عازم سوریه شوند، تا بتوانند پس از گذراندن دوره‌های آموزشی، اولین یگان موشکی ایران را راه‌اندازی کنند.
شهید طهرانی مقدم و تیم موشکی سپاه در سوریه
طبق آن تصمیم، محسن رفیقدوست وزیر وقت سپاه نیز مسئولیت تجهیز اولین هسته یگان موشکی سپاه را برعهده گرفت تا این گونه، اولین قدم برای تشکیل یگان موشکی با هدف آموزش شلیک و به‌کارگیری موشک به منظور دادن پاسخ موشکی به حملات موشکی و راکتی ارتش بعثی صدام به شهرها، در ایران برداشته شود و این سرآغازی شد برای دستیابی به یک هدف بزرگ و ایجاد توانی موثر برای دفاع از کشور.