نماینده/ سیده آزاده امامی؛ جناب آقای زیباکلام از رئیس جمهور خواسته‎اید در خصوص موضوع هسته‎ای رفراندوم برگزار کند! به عنوان یک منتقد با کمال میل از پیشنهاد شما استقبال می‎کنیم. با این‎حال لازم است در این خصوص نکاتی روشن شود؛ پیش از هرچیز حضرتعالی باید مقصودتان را از «موضوع رفراندوم» روشن بفرمائید؛ اگر مقصود «اصل توافق» است که از همین الآن مطمئن باشید که این گزینه صد در صد رأی می‎آورد، چون در این مملکت کسی نیست که مخالف «اصل توافق» باشد، و ادعای این‎که افرادی در کشور با «اصل توافق» مخالفند ادعایی کاملا کذب و عوام‎فریبانه است که در راستای کتمان کاستی‎های توافق‎های مقدماتی صورت گرفته عنوان می‎شود. سخنی اگر هست بر سر لزوم دستیابی به «توافق خوب» یا «هر توافقی» است، که بعید است فرد روشنفکری چون حضرتعالی هم با «هر توافقی» موافق باشد! اما بعد از رأی آوردن «اصل توافق» دقیقا دوباره به همین نقطه امروز می‎رسیم، این‎که توافق باید چه مؤلفه‎هایی داشته باشد و شاخصه یک «توافق خوب» چیست؟ و درواقع گویی بایستی دولت در خصوص «توافق درحال انجام» رفراندوم برگزار کند و از مردم بپرسد آیا توافق در حال انجام را مصداق «توافق خوب» می‎دانند یا خیر؟ که آن‎هم لوازمی دارد و بایسته است جنابعالی صادقانه مواضعتان را درخصوص اقتضائات این امر مشخص بفرمائید؛

نگران نشوید در این مجال بنای آن نداریم که از حضرتعالی در خصوص دستاورد مذاکرات انجام شده سؤالی بپرسیم، چه این‎که خیلی خوب می‎دانیم پاسخی برای این سؤال ندارید! که اگر پاسخی برای این سؤال موجود بود دولت منتخب شما هر از چندگاهی برای انحراف افکار عمومی از چنته خالی خویش در عرصه مذاکرات، موضوعی حاشیه‎ای به پیش نمی‎کشید و با طرح اتهام و اهانتی جدید علیه منتقدین سعی در بستن دهان ایشان نمی‎نمود، که ارائه دستاوردها در صورت وجود هدف همه این توهین‎ها و اتهام‎ها را به بهترین نحوی برآورده می‎کرد! گذشته از آن‎که اگر حرفی برای گفتن داشت در این مدت از حضور بی‎واسطه در برابر منتقدین هراسی نداشت و در میدانی عادلانه و منطقی افکار عمومی را به قضاوت می‎طلبید! به هر حال حدود دو سال است دولت محترم موضوع هسته‎ای را بر همان سَبیلی که مد نظر داشته است با گشاده‎دستی و آزادی عمل تام به پیش برده و نه‎تنها کمترین وقعی به هشدارها و نقدهای دلسوزانه منتقدان ننهاده، که با انواع و اقسام تهمت‎ها و اتهام‎ها سعی در خاموش کردن منتقدین و دور کردن آن‎ها از این عرصه نموده، اما بعد از دو سال اگر بگوئیم هنوز «هیچ» در کف ندارد، سخن به گزافه و ناروا نگفته‎ایم و قضاوت بدبینانه‎ای نداشته‎ایم! با این حساب طرح بحث «همه‎پرسی» در چنین شرایطی نقداً و بیش از هر چیز دیگری نشان از ناکامی دولت در حصول هدف‎هایی دارد که ساده‎لوحانه می‎پنداشت تنها به اعجاز یک «لبخند» فراچنگ خواهد آمد!

فراموش نمی‎کنیم دولت و هم‎فکران او از جمله شما قویاً معتقد بودید مشکل مذاکرات را نه در تعارض بنیادین نظام سلطه با نظام اسلامی، که در ساز و کارها و سیاست‎های دولت قبل باید جست، و با تغییر این رویکردها بدون عدول از آرمان‎ها و اصول، نتیجه مطلوب دست‎یافتنی خواهد بود. اما ظاهراً دولت در مواجهه عملی و انضمامی با این موضوع به فراست دریافته است که ریشه‎های این مشکل را چه بسا بایستی در هشدار همان منتقدینی ره گرفت که به مرحمت خویش آن‎ها را «کم‎سواد» و «دنیاندیده» و «متوهم»... عنوان داده است. وگرنه بعد از این‎همه نرمش‎های یک‎سویه و مسامحه‎های سؤال‎برانگیز نسبت به عهدشکنی‎های مکرر طرف مقابل و با‎ج‎خواهی‎های ناتمام آنها، باید بعد از اینهمه مدت گزینه قابل دفاعی به عنوان دستاورد مذاکرات به ملت عرضه می‎کرد. حال آن‎که در برابر خیل امتیازات «نقد» و سنگین و عظیم و بعضاً غیرقابل بازگشتی که به نحو «بالفعل» به طرف‎های مقابل واگذار کرده است، تمام آن‎چه که مدعی حصول آن است معطوف به اوهام و آرزوها و تمنیات آقایان است که امید دارند در توافقی که درنهایت شکل خواهند داد آن‎ها را قطعی و محقق خواهند کرد. دستاوردهایی به‎غایت اندک، کم‎بها، «نسیه» و بی‎ارزش که تحقق همان‎ها هم پس از «دبه» ‎های مکرر آمریکا در هاله‎ای از ابهام و تردید جدی قرار دارد!

گذشته از همه این‎ها حتماً تصدیق می‎فرمائید که پیش‎نیاز حضور ملت در این صحنه، آگاهی و اشراف کامل ایشان از موضوعی است که قرار است در خصوص آن اعلام نظر نمایند، درواقع «شرط پیشینی» این همه‎پرسی افشای کامل محتوای مذاکرات و میزان دقیق «داده‎ها» و «ستانده‎ها» یعنی «آن‎چه به حقیقت رقم زده‎اند» است نه صرفاً «آن‎چه مرقوم داشته‎اند»، و لازمه آن نیز دادن فرصت برابر به کارشناسان موافق و مخالف برای تبیین مواضعشان در رسانه‎های فراگیر خصوصاً در رسانه ملی و نیز حضور اعضای تیم مذاکره در این برنامه‎های دوسویه و پاسخ به نقدها و چالش‎های طرح شده و پایان یافتن مونولوگ یک‎سویه آقایان می‎باشد.

حال به نظر شما دولتی که تاکنون به دلایل مختلف از افشای دقیق اسنادی که امضاء کرده و تعهداتی که داده در محضر ملت سر باز زده است، حاضر می‎شود مفاد توافقات و تعهداتش را علنی کند؟ و مذاکره‎کنندگانی که علی‎رغم توصیه صریح رهبری تاکنون از حضور مستقیم در برابر منتقدین و پاسخ به سؤالات ایشان «طفره» رفته‎اند و تنها در برنامه‎هایی حضور یافته‎اند که خود تنها میهمان برنامه بوده‎اند- که البته در بسیاری موارد حتی از ارائه پاسخ به سؤال‎های کلیشه‎ای نه چندان چالشی مجری غیرکارشناس آن برنامه‎ها نیز درمانده‎اند- حاضر می‎شوند در برنامه‎های دوسویه‎ای شرکت کنند که طرف مناظره یک کارشناس مسلط به این مباحث است!؟ چه این‎که تنها در چنین هماورد رو در روئی است که عیار استدلال طرفین آشکار شده و «کم‎سواد» از «باسواد» بازشناخته شده، و معلوم خواهد شد چه چیز حقیقتاً شایسته رشک و «حسادت» است، و چه کسی از «تحریم» طرفی بسته و «کاسب» شده است، و مهم‎تر از همه این‎که چه کسانی به راستی «بزدل» اند و «می‎ترسند»!؟ ضمن این‎که فارغ از این موضوع این حق ملت است که در جریان چند و چون پرونده‎ای قرار گیرد که ربط وثیقی به عزت و استقلال و سرنوشت حال و آینده کشور دارد و نسل‎های زیادی را متأثر خواهد کرد.

با این حساب خیلی جدی از شما انتظار می‎رود پیش از طرح درخواست برگزاری رفراندوم برای موضوع هسته‎ای، از دولت بخواهید صادقانه نتیجه کارش را- که همه دشمنان تابلودار ملت در جریان ریزترین و جزئی‎ترین مفاد آن هستند- در اختیار ملت قرار دهد و بعد از ایشان در خصوص نحوه ادامه کار نظرخواهی کند! چه این‎که حتما حضرتعالی این مهم را هم تصدیق می‎فرمائید که بدون انجام چنین مراحلی برگزاری رفراندوم اساساً محلی از اعراب ندارد، ضمن این‎که مبانی لیبرالی جنابعالی که اقتضای "دانستن حق مردم است" دارد نیز باید بدون هیچ ان قلت و اما و اگری چنین امری را صحه گذارد!

و اما برگزاری رفراندوم هم‎چنین یک «شرط پسینی» هم دارد، حضرتعالی و هم‎فکرانتان قول می‎دهید چنان‎چه چنین اتفاقی رقم خورد، بی حرف و حدیث به تصمیم ملت گردن نهاده و به نتایج رأی ملت التزام داشته باشید؟ ضرورت پذیرش این شرط زمانی روشن‎تر می‎شود که این حقیقت را در نظر داشته باشیم که متأسفانه دوستان و هم‏‎فکران شما سابقه خوبی در مواجهه با رأی مردم ندارند و همواره با موازین و معیارهای دوگانه به تصمیم ملت واکنش نشان داده‎اند! هر زمان که رأی مردم به صندوق ایشان ریخته شده آن را بلعیده و خود را نماینده ملت قلمداد کرده‎اند، هر زمان هم ملت از ایشان روی‎گردان شده‎ ناجوانمردانه در صحت رأی مردم خدشه وارد کرده و منتخبان ملت را به تمسخر گرفته‎اند و از در ناسازگاری با ایشان درآمده‎اند! عنایت به این بداخلاقی‎ها و بی‎صداقتی‎هاست که لزوم تعهد به این شرط پسینی را بیش از پیش بازمی‎نمایاند. ضمن آن‎که اذعان داریم این ملت، ملت باشعور و باغیرتی است و اگر در چنین شرایطی باشد حتماً تصمیم درستی می‎گیرد و گزینه صحیح را انتخاب می‎کند، از این‎رو تعهد شما و طیف هم‎سو با دولت به پذیرش رأی ملت در این امر موضوعیتی اساسی دارد!

گذشته از همه این‎‎ها دولت و شما بایستی پاسخ‎گوی این تناقض آشکار نیز باشید که اگر بر این باور هستید که در موضوع‎های تخصصی اقشاری نظیر «راننده تاکسی» ها و «لبوفروش»ها صلاحیت اظهارنظر ندارند، چه شده است که معتقدید دولت باید یکی از حیاتی‎ترین و پیچیده‎ترین پرونده‎های تاریخ را به محک رأی ملتی بگذارد که درصد قابل توجهی از ایشان هم «راننده تاکسی» و «لبوفروش‎»اند، هم خیل منتقدان «کم‎سواد» «بی‎شناسنامه» و «حسود» ی که از درک ماهیت رشک‎برانگیز «فتح‎الفتوح» دولت «تدبیر» عاجز و ناتوان‎اند!

عنایت به موارد فوق گواه از این دارد هوادارن دولتی که در سایه وعده‎هایی نظیر «تحول صد روزه اقتصادی»، «چرخاندن چرخ زندگی مردم همزمان با چرخش چرخ سانتریفیوژها»، «بازگرداندن اخلاق به ادبیات دولتمردان»، «رفع همه تحریم‎ها در سایه حفظ همه حقوق ملت» و... بر سر کار آمده است و در نخستین سال زمامداری‎اش یک «نه» قاطع ۷۳ میلیونی از ملت شنیده است، در جایگاهی نیستند که بخواهند «همه‎پرسی» را به‎مثابه چماقی بر سر رقیب ‎بزنند!