به گزارش "نماینده"، امروز بیست و یکم تیرماه مصادف با چهاردم ماه مبارک رمضان است و در سال 67 هجری قمری در چنین روزی مختار ثقفقی به شهادت رسید؛ شخصیتی که دیگر در میان مردم ایران ناشناخته نیست. اگر تا چند سال پیش درباره زندگی و عقاید مختار سوال می کردیم، کمتر کسی می توانست چند جمله درباره این شخصیت تاریخی بگوید ولی امروز بسیاری از مردم ایران و حتی کشورهای منطقه می دانند که ابواسحاق چگونه انتقام خون شهدای کربلا را از دشمنان اهل بیت(ع) گرفت.

امروزمی خواهم به مصاف تزویر بروم که بدترین آفت دین است. تزویر با لباس دیانت و تقوی به میدان می آید؛ تزویر سکه ای است دورو، که بر یک رویش نام خدا و بر روی دیگرش نقش ابلیس است. عوام خدایش را می بینند و اهل معرفت ابلیسش را، و چه خون دل ها علی (ع) از دست این جماعت سر به سجود آیه خوان و به ظاهرمتدین خورد.

این آخرین سخنانی است که مختار ثقفی در میان یاران خود بیان کرد و درحالی بیعت را از یاران خود برداشت که به آنان تاکید می کرد که «تزویر به شما امان می دهد تا مقاومتتان را بشکند و شک نکنید که پس از غلبه گردنتان را خواهد شکست» و دیدیم که چگونه مصعب بن زبیر دستور داد تا گردن تمام یاران مختار را که تسلیم تزویر شده بودند؛ از بدن جدا کنند.

مختار ابوعبیده ثقفی یکی از شخصیت های بزرگ تاریخ شیعه است که پس از واقعه جانسوز عاشورا به خونخواهی از حضرت سید الشهدا (ع) برخاست و در سال 66 هجری قیام خود را آشکار کرد و موفق شد بر دشمنان اهل بیت غلبه یافته و اکثر قریب به اتفاق کسانی را که در واقعه کربلا دست داشتند به سزای اعمال زشتشان برساند .

مختار در طول 20 سال از زندگی خود یعنی از زمان شهادت امام حسن مجتبی (ع) تا مرگ معاویه و آغاز دوران خلافت یزید و نیز شهادت حضرت امام حسین (ع) و نهضت توابین به زعامت سلیمان بن صرد خزاعی با برپایی قیامی برای انتقام خون شهدای کربلا یک دولت شیعی برپا کرد.

شاید بتوان گفت آخرین خطبه مختار قبل از شهادت که در مجموعه مختارنامه پخش شد، بهترین معرفی ابواسحاق از زبان خودش باشد که هدف از قیام خود را اینچنین بیان کرد: شما مدتی زمام امور خویش را به مختار ابوعبیده ثقفی سپردید و خواستید در میانتان به عدالت حکومت کند. تا آنجا که در توانم بود به طلب حقتان کوشیدم و با آفت های عدالت خواهی جنگیدم.

مختار همچنین درباره نسبت های ناروایی که به او داده بودند، چنین گفت: من هرچه که بودم و هرچه که هستم خدایم بهتر می داند. بد خواهان، کذابم می نامند و ستمکاران، دنیا دوست و قدرت طلبم می خوانند. آن کسی که مبرا از خطا و گناه است ولی و وصی خداست. کتمان نمی کنم که در مسیر قیام گاه پایم لغزیده و گاه دست و زبانم خطا کرده است؛ گوش هایم گاه نشنیده اند، چشم هایم گاه ندیده اند. از خدا می خواهم که مرا ببخشد و خدا ارحم الراحمین است.

منبع:جام