نماینده - هنگامی که نتیجه انتخابات ریاست جمهوری توسط اصلاح طلبان مصادره به مطلوب شد و اصلاح طلبان خالق فتنه بزرگ ۸۸، در زیر پرچم اعتدال جان گرفته و با لطف کاندیدای پیروز و با یک برائت لفظی از فتنه در مسئولیت های کلیدی نظام قرار گرفتند، می شد پیش بینی کرد که این برائت ، نه برائت از افراط های اصلاح طلبانه، بلکه تقیه ای سیاسی برای عبور از فیلتر مجلس باشد.

با گذشت چند ماه از قدرت گرفتن این طیف، اثبات شده است که اصلاح طلبان ، میانه رو و اعتدال گرا نشده اند ونسبت به افراطی گری های قبلی نیز پشیمان نیستند، اساسا نه مفهوم اصلاح طلبی با میانه روی و اعتدال سازگار است و نه عملکرد جریان موسوم به اصلاح طلبان؛ بنابراین دور از انتظار نیست که رویه های افراطی گذشته بار دیگر احیا شود. رویه هایی که با افراط و تندروی باورها و عقاید مردم و مبانی اصلی و حتی ساخت نظام را هدف قرار داده و در مقطعی در مقام براندازی بر آمدند.

یکی از شیوه های جریان اصلاح طلب در طول حاکمیت ۸ ساله دوران خاتمی، سامان دادن حمله و هجمه علیه مقدسات و مبانی مشروعیت نظام بود. حملاتی که با برنامه ریزی هدفمند در قالب نشریات زنجیره ای، اصول و ارزشها را هدف قرار داده و به صورت یک موج تخریبی اصل نظام را هدف قرار داده بود.

محصول این رویه در شرایط پیچیده سالهای پس از دوم خرداد، ایجاد یک فضای دو قطبی در جامعه و فراهم ساختن یک بستر هیجانی سیاسی بود. فضایی که از درون آن حوادث  ۱۸ تیر ۷۸ و حادثه خرم آباد و ترورهای هدفدار فیزیکی و قتل های زنجیره ای بیرون آمد.

شواهد و قرائن نشان می دهد، با قدرت گرفتن چهره های اصلاح طلب در دولت جدید و فراهم شدن فضا برای جریان رسانه ای اصلاح طلب، قرار است بار دیگرهمان رویه در پیش گرفته شود و با دوقطبی شدن فضای جامعه، جریان اصلاحات اهداف ویژه خود را در دل دولت اعتدال دنبال کند.

هجمه به مقدسات دینی بلافاصله بعد استقرار دولت جدید توسط روزنامه های منتسب به این جریان ، همزمان به راه انداختن بحث عملکرد جناحی رسانه ملی و فشار بر این سازمان برای عمل مطابق میل حامیان دولت، رد صلاحیت شورای نگهبان در نظارت بر صلاحیت ها ، ادعای ساماندهی رسانه های منتقد از سوی نهاد خاص با هدف تضعیف دولت ، بخش های تکراری سناریوی جنگ روانی اصلاح طلبان است که به شدت از سوی حامیان اصلاح طلب دولت دنبال می گردد.

این رویکرد بخصوص هجمه به مقدسات در نشریات و روزنامه ها مشخصا دو هدف را دنبال می کند.

اولا با این قبیل مواضع و تندروی ها ، طیف مقابل دولت مجبور به واکنش خواهد شد و بدین ترتیب این جریان بار دیگر با سلاح مظلوم نمایی و نقد ساختارهای نهادهای قانونی و بر چسب خشونت و افراط به رقبا ، به تجدید حیات خواهد پرداخت.

دومین عامل موثر در اتخاذ این رویکرد ، نگاه روبه جلوی اصلاح طلبان به انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی است. در شرایط کنونی که سبد رای اصلاح طلبان به نیمه هم نمی رسد ، این جریان نیاز به یک موج رسانه ای و سیاسی دارد تا توجه دو طیف پیرامونی خود را جلب کند. از یک سو با حمله به مقدسات به جریان های سکولار، چراغ سبز نشان می دهد، تا در انتخابات پیش رو به جای قهر از صندوق های رای ، سبد رای اصلاح طلبان را پر کنند. از سوی دیگر از آنجا که به دنبال اقدامات تند و افراطی این جریان طبیعتا از سوی نهادهای قانونی برخوردهایی صورت خواهد گرفت، همانند توقیف نشریاتی مانند بهار و آسمان و .... در چنین شرایطی طیف خاکستری جامعه نسبت به جریانی که دچار محدودیت شده است واکنش نشان داده و با این احساس که این طیف مظلوم واقع شده ، به حمایت سیاسی از این جریان روی خواهد آورد.

لذا، این تحلیل دور از واقعیت نخواهد بود که برای جریانی که کسب قدرت برای آن اصالت دارد و حاضر است با هر حربه و ابزاری به کرسی های قدرت دست یابد، چنان که در فتنه ۸۸ نشان دادند برای کسب قدرت، تهمت تقلب را به نظام نسبت دهند و با بیگانگان در پروژه براندازی همراه شوند، هجمه به مقدسات و باورهای دینی کارکرد انتخاباتی داشته باشد.