به گزارش «نماینده»، در تاريخ طولاني يمن، كه «پتولمي Ptolemy » جغرافيدان قرون قديم، مردم آن را عرب های شاد و خوشبخت (به دليل بارندگی و داشتن آب) خوانده است؛ ۲۶ سپتامبر يادآور دو رويداد است:

ساتراپي ايران شدن يمن در ۲۶ سپتامبر سال ۵۹۷ ميلادي و جمهوري اعلام شدن آن (يمن شمالي، صنعا) در ۲۶ سپتامبر سال ۱۹۶۲ (پس از كودتاي ناصريست ها بر ضد محمد البدر، امام زيديه آن).

يمن از سال ۵۷۰ ميلادي كه سپاه اعزامي ايران به فرماندهي اسپهبد وهرز (به دستور خسروانوشيروان) حبشي ها را از آنجا بيرون رانده بود تحت الحمايه ايران بود و «سيف ذي يزن» با حمايت و اتكاء به نظاميان ايران بر آنجا حكومت مي كرد.

 پس از مرگ سيف، خسروپرويز شاه وقت ايران از اين قضيه استفاده كرد و ۲۶ سپتامبر سال ۵۹۷ ميلادی يمن را يك ساتراپی (استان) ايران اعلام داشت و يمن تا سال ۶۳۰ ميلادی در اين وضعيت باقي بود. در اين سال و در جريان گسترش اسلام در جزيرة العرب، «باذان» فرماندار ايران در يمن (عربستان جنوبي) مسلمان شد و قيمومت ايران بر آن سرزمين پايان يافت و پس از آن، يمن تا قرنها به صورت ملوك الطوايفی اداره مي شد.

سابقاً حکومت یمن در دست امیری بود که او را امام یمن می‌خواندند و او شخصاً کشور را اداره می‌کرد ولی از سال ۱۹۶۲ میلادی برابر ۱۳۴۱ شمسی به جمهوری تبدیل شد.

 يمن در نيمه دوم قرن بيستم (كودتای ناصريست ها در شمال و رها شدن جنوب از استعمار انگلستان) به صورت دو جمهوری درآمد (صنعا و عدن) كه از ۲۲ ماه ميی۱۹۹۰ به پايتختي صنعا وحدت يافت ولی چندان آرام نبوده است.