به گزارش نماینده به نقل از مشرق، داعش تلاش دارد خودش را به عنوان یک حکومت حقیقی نشان دهد که دارای سازمان‌های زیرمجموعه است و برای ساختن و پیشرفت دادن مناطق تحت تصرفش [مانند هر حکومت واقعی] تلاش می‌کند. در همین راستا می‌بینیم که برای مدارس و دانشگاه‌ها برنامه‌ی آموزشی تدوین می‌کند، نیروهایش خرابی‌ها را تعمیر می‌کند و طرح می‌ریزند و به این ترتیب می‌خواهند برخی حقایق واضح را نادیده بینگارند.
 
دستگاه رسانه‌ای به اصطلاح «ولایت نینوی» در داعش، در سالگرد سقوط موصل، محصول رسانه‌ای جدیدی با نام «یک سال پس از فتح» منتشر کرده است. فیلم جدید داعشی‌ها (که از داستان ورود سازمان به موصل سخن می‌گوید) در ظاهر مانند دیگر آثار آنهاست، اما در لا‌به‌لای آنها می‌توان اسرار مهمی را کشف کرد.
فیلمی ۲۹ دقیقه‌ای که آن را با دقت بررسی کردیم تا بتوانیم تحلیلی از آنچه سازمان در آخرین محصولش ذکر کرده ارائه کنیم.

 
جشن بدون جشن‌گیرنده!
 
به نوشته‌‌ی احمد الملاح در سایت «نون پست»، برخلاف چیزی که انتظار می‌رفت، در فیلم جدید داعش نه خبری از تصاویر جشن (به مناسبت سالگرد آنچه داعش «فتح» می‌خواند) است نه خبری از مانور نیروهای داعش. این مسئله، نشانگر چند مطلب اساسی است، از جمله:
 
نشان می‌دهد که داعش توان سازماندهی جمعیت گسترده‌ای از مردم برای برگزاری جشن‌های حقیقی (که نشانگر همدلی مردمی با آنان باشد) را ندارد. همین مسئله نشان می‌‌دهد که پس از ورود نیروهای داعش به شهر و برافتادن نقاب از نیات آنان، این سازمان محبوبیتی در بین مردم ندارد. مردمی که داعش در هفته‌های نخست ورود به شهر سعی کرد آنان را به خود جذب کند ولی یک سال، زمانی کافی بود تا هرگونه فکر حمایت از داعش را از سر اهالی موصل بیرون کند.
 
مسئله‌ی دوم، نگرانی داعشی‌ها از هدف قرار گرفتن مانور نظامی‌شان بوده است چرا که احتمالا نیروهای ائتلاف بین‌المللی یا نیروی هوایی عراقی منتظر بودند تا در صورت برگزاری چنین مانوری آن را هدف قرار داده و از چنین فرصت رسانه‌ای بزرگی (در اولین سالگرد سقوط) استفاده نمایند. به همین جهت بود که داعش تصمیم گرفت خود را در مقابل بمباران احتمالی هوایی آشکار نکند.

 
ما نماینده اهل سنت عراقیم!
 
از لحظات ابتدای فیلم تا آخرین دقایق آن، داعش تلاش داشت که خود را نماینده‌ی حقیقی اهل سنت و مدافع حقوق آنها جلوه دهد. گوینده‌ی این فیلم، تا دقایق آخر هم بر این نکته انگشت می‌گذاشت که الانبار و نینوی وکرکوک و دیالی و شمال بغداد و جنوب بغداد و بصره، مناطق داعش محسوب می‌شوند. و اینها، همان مناطقی است که اهل سنت عراق در آن حاضرند. به این ترتیب، داعش تلاش داشت اینطور جلوه دهد که نماینده‌ی انحصاری و حقیقی اهل سنت عراق است و این همان چیزی است که تندروهای مذهبی از طرف‌های مختلف، آن را می‌خواهند [تا بتوانند آتش جنگ خانمان سوز بین مسلمانان را بیشتر شعله‌ور کنند].
 
پوساندن از داخل: راه داعش به سمت بغداد

 
دقایق پنجم تا هشتم این فیلم، حاوی تصاویر تعداد از عملیات‌های داعش در موصل پیش از سیطره بر شهر است. عملیات‌هایی از قبیل انفجار و ترور که اکثر آن‌ها در محلات مسکونی شهر رخ می‌دهد و افراد غیر نظامی پلیس راهنمایی و رانندگی شهر را هدف قرار می‌دهد. این مسئله باعث می شود ببینده پیش خود اینطور تحلیل کند که آدم‌کشی داعش محدود به طرف خاصی نبوده و همه را در بر می‌گرفته تا بدین ترتیب امنیت شهر دچار مشکل شده و سیر زندگی از حالت طبیعی خود خارج شود.
 
 البته این، مخالف چیزی است که داعش سعی دارد بر آن مانور دهد و مدعی است که در حال جنگ با «ارتش صفوی» [ارتش عراق] است. آیا آنچه رخ داده یک «گاف رسانه‌ای» بوده یا آنکه داعش قصد داشته با ارائه‌ی این تصاویر نشان دهد که هرکس (چه نظامی چه غیر نظامی) اگر با جهت‌گیریهای داعش همراهی نداشته باشد، هدف گلوله‌‌اش قرار خواهد گرفت.
 
این مسئله همچنین نشانگر روش داعش در عملیات‌هایش نیز هست. به این ترتیب که نیروهای تکفیری ابتدا تلاش می‌کنند شهرها را از داخل مورد هدف قرار دهند و پس از آنکه نیروهای داخل شهر از کارایی بازماند، با حمله‌ای سعی خواهند کرد آن را اشغال کنند. این دقیقا همان روشی است که داعش تلاش دارد در بغداد هم آن را عملی کند. کمااینکه این مسئله امروز در چند حسابِ نزدیک به داعش در فیسبوک هم مورد اشاره قرار گرفته بود.
 
اعتراف داعش: موصل به ما «تقدیم» شد!
 

در دقیقه‌ی هفتم فیلم، گوینده این عبارت را به کار می‌برد: «هیچ کس فکرش را نمی‌کرد که پیشروی، بسیار بیشتر از آن چیزی باشد که برایش برنامه‌ریزی شده بود.» این عبارت، تقویت کننده‌‌ی نظر کسانی است که می‌گویند موصل [توسط داعش «فتح» نشد بلکه] در «سینی طلا» تقدیم داعش شد. اساسا هم معقول نیست که ۳۰۰ تا ۴۰۰ رزمنده‌ی داعشی (همچنانکه در فیلم هم تعداد آنها «کمی بیشتر از تعداد مسلمانان در روز بدر» ذکر می‌شود) بتوانند دومین شهر بزرگ عراق را که تعداد زیادی از نیروهای ارتش عراق و پلیس  و ... را در خود دارد، اشغال کنند.
 
در ادامه فیلم؛ صحنه‌هایی از «غزوه‌ی ابوعبدالرحمن البیلاوی» یا «نبرد آزادسازی موصل» پخش می‌شود که در آن حرکت نفرات داعش در صحرای عراق با تجهیزات کامل را می‌بینیم (بدون اینکه کسی متعرض آنها شود) تا آنکه به اطراف شهر می‌رسند و نبردها (که بیشتر شبیه یک نمایش کمدی است) آغاز می‌گردد. حملات از یک طرف (تنها از طرف داعش) است و کمی بعد، یک انفجار انتحاری در نزدیکی هتل موصل رخ می‌دهد. و پس از آن نیروهای ارتش را می‌بینیم که عقب‌نشینی کرده و تجهیزات و خودرو‌های خود را به طرزی بسیار بسیار عجیب به جا گذاشته و گریخته‌اند. این عقب‌نشینی [بدون نبرد جدی] همان چیزی است که نشان می‌دهد چرا در این فیلم (برعکس دیگر فیلم‌های داعش) تصویری از کشته‌های ارتش عراق پخش نمی‌شود. ضمنا در تصویری می‌بینیم که چطور نیروهای داعش به سمت کاروان‌های در حال عقب‌نشینی عراق شلیک می‌کنند، بدون اینکه عکس‌العملی از جانب آن‌ها دیده شود؛ فقط عقب‌نشینی بدون هیچ نبردی!
 
هیزم آتش داعش و بمب ساعتی کار گذاشته در جامعه
 
این فیلم، تأثیرپذیری کودکان و نوجوانان از داعش را از همان لحظه‌ی ورود به شهر تا لحظه‌ی آخر نشان می‌دهد. با نگاه کردن به این فیلم متوجه می‌شویم که ادبیات عاطفی و تحریک‌کننده‌‌ای که داعش برای جذب مردم به کار می‌گیرد تنها توانسته کودکان و نوجوانان که عاطفی‌اند را جذب کند و نتوانسته مردان و افراد سن و سال‌داری که در آنها حکمت و عاقبت‌اندیشی وجود دارد را جذب نماید.

فیلم در اولین صحنه‌‌ی ورود نیروهای داعش به شهر، تعدادی پسربچه را نشان می‌دهد که به رزمندگان داعش تبریک می‌گویند. شاید چیزی که بیش از دیگر امور باعث تحریک این کودکان شده بود، حرف‌هایی بود که از قبل اعلام می‌شد مبنی بر اینکه داعشی‌ها «برای دین و محافظت از مردم می‌جنگند.» در فیلم یکی از بچه‌ها را می‌بینیم که جلو آمده و سر یکی از داعشی‌ها را می‌بوسد. درحالیکه در همان صحنه یک مرد هم دورتر ایستاده و نزدیک نمی‌شود.
 
صحنه‌ی دوم، در دقیقه‌ی ۲۲ به نمایش در می‌‌آید و کودکانی را می‌بینیم که با شور و هیجان در تشویق کاروان نظامی داعش در مانور نظامی‌شان فریاد می‌کشند در حالیکه در این تصویر خبری از بزرگسالان یا سالخوردگان نیست.
 
این صحنه در تصویری که سخنرانی یکی از شیوخ داعشی در یکی از مساجد را نشان می‌دهد هم تکرار می‌‌شود. در آنجا هم کودکان دور سخنران داعش جمع شده‌اند و مردان و سالخوردگان دیده نمی‌شوند.
 
اما صحنه‌ی آخر، خلاصه‌ی ماجراست: نفرات سازمان، فرمانده نیروهای ویژه‌ی پلیس نینوی را درحالیکه لباس غیرنظامی به تن دارد را گرفته و پیش می‌برند (درحالیکه پیشتر به او گفته شده بود سازمان «توبه» او را پذیرفته است و به او امان داده شده و کشته نخواهد شد). سپس پسربچه‌ای را می‌بینیم که به او نزدیک شده و به او وعده می‌دهد که «دولت اسلامی» او را خواهد کشت. لحظاتی بعد، یکی از افراد سازمان آنچه آن پسربچه وعده داده بود را عملی کرده و با شلیک چند گلوله، در مقابل چشم چند کودک و نوجوان (از جمله هم آن پسر بچه) به زندگی فرمانده پلیس ویژه‌ی نینوی پایان می‌‌دهد.
 
این جمع کردن و آموزش‌دادن و جذب کردن این تعداد نه چندان اندک از کودکان و نوجوانان، آنان را تبدیل به بمب ساعتی در نسل‌های آینده و آینده‌ی کشور خواهد کرد. می‌توانیم تقریبا با قاطعیت بگویم انفجار این بمب، نه تنها باعث ویرانی مناطقی که تحت تصرف داعش است خواهد شد، بلکه آتش آن بسیار بیش از آن پیش خواهد رفت.
 
اعتراف به کشته شدن والی موصل

 
ابولیث الانصاری صاحب همان تصویر معروف در رژه‌ی نیروهای داعش در موصل در ۱۱ ژوئن سال گذشته است: همان کسی که سوار بر اسب شده بود و در حالیکه یک پرچم داعش را به پشت خود نصب نموده بود، پیشاپیش کاروان رژه‌ی داعش پیش می‌رفت. البته داعش در فیلم اخیرش به اینکه او والی موصل بود اعتراف نکرده بلکه تنها با نوشتن عبارت «تقبله الله» [خداوند او را بپذیرد. عبارتی که برای «شهدا» به کار می‌رود]، به کشته شدن او اعتراف کرده است. پیش از این، برخی منابع اعلام کرده بودند که ابولیث الانصاری در همان سه ماه نخست ورود داعش به موصل، در نتیجه‌ی هدف قرار گرفتن خودرویش کشته شده است و این چیزی بود که داعش نه آن را تأیید کرده بود نه تکذیب تا اینکه با این عبارت، کشته شدن او تأیید شد.

ما حکومتیم نه سازمان!
 

 
داعش تلاش دارد خودش را به عنوان یک حکومت حقیقی نشان دهد که دارای سازمان‌های زیرمجموعه است و برای ساختن و پیشرفت دادن مناطق تحت تصرفش [مانند هر حکومت واقعی] تلاش می‌کند. در همین راستا می‌بینیم که برای مدارس و دانشگاه‌ها برنامه‌ی آموزشی تدوین می‌کند، نیروهایش خرابی‌ها را تعمیر می‌کند و طرح می‌ریزند و به این ترتیب می‌خواهند برخی حقایق واضح را نادیده بینگارند، حقایقی از قبیل اینکه:  
 
داعش در طول یک سال حکومت بر موصل فقط مساجد تاریخی و کلیسا‌ها و موزه‌ها را منفجر یا تخریب کرده و کتابخانه‌ها و نسخه‌های خطی را سوزانده و سر انسان‌ها را بریده است. و کارهایی از قبیل جاروکشی خیابان‌ها و رنگ کردن دیوارها با رنگ سیاه یا ساختن یک مسجد کوچک در مرکز شهر، سازمان را تبدیل به حکومت نخواهد کرد. یادمان نرود هنوز هم حقوق کارمندان [که پیش از اشغال؛ کارمند دولت عراق بودند] از بغداد واریز می‌شود [چون قطع آن، بیش از ضربه زدن به سازمان، به مردم ضربه می‌زند] و داعش حتی نتوانسته داروها و موارد مورد نیاز فوری و مواد غذایی مورد نیاز مردم را تأمین کند، مسائلی از قبیل طرح‌های ساخت و ساز بزرگ و رو به راه کردن کار مردم که بماند! هنوز هم یکی از بزرگترین دانشگاه‌های عراق [دانشگاه موصل] به دلیل سیطره‌ی داعش تعطیل است و هنوز هم یک و نیم میلیون آواره خارج از شهر هستند. سازمان خواسته در این فیلم، همه‌ی این حقایق را نادیده بگیرد.