به گزارش نماینده به نقل از رجا نیوز، رئیس جمهوری ایران در جمع مردم شیراز اظهار داشت که در نتیجه مذاکرات تمام قطعنامه های شورای امنیت را لغو می کنیم.

آقای روحانی با بیان اینکه از سانتریفیوژ مهم‌تر قدرت مذاکره‌کنندگان ما به مدد پشتیبانی این ملت است، اظهار داشت : با قدرت و منطق و با استقلال حقوقی تمام قطعنامه های شورای امنیت را لغو می کنیم و با حمایت شما مردم و هدایت رهبری در آینده ای نه چندان دور در همان شورای امنیت قطعنامه ها را ملغی خواهیم کرد.

تاکید آقای روحانی بر لغو همه تحریم های شورای امنیت حاوی ۳ نکته قابل تامل است و نشان می دهد که رئیس جمهور دراین باره دچار اشتباه شده است.

نکته اول آنکه رئیس جمهور نیز همانند اعضای تیم مذاکره کننده، از استراتژی لغو یکباره همه تحریم ها در نتیجه توافق نهایی دست کشیده و به لغو قطعنامه های شورای امنیت کفایت کرده است.

گفتنی است علاوه بر تحریم های شورای امنیت، تحریم های اتحادیه اروپا و آمریکا نیز وجود دارد.

اما نکته بعدی آنکه رئیس جمهور درباره لغو تحریم های شورای امنیت دچار اشتباه شده است چرا که در متن بیانیه ظریف – موگرینی آمده است: «یک قطعنامه جدید شورای امنیت سازمان ملل متحد صادر خواهد شد که در آن برنامه جامع مشترک اقدام  تائید شده، کلیه قطعنامه های قبلی مرتبط با موضوع هسته ای خاتمه خواهد داد و برخی تدابیر محدودیت ساز مشخص، را برای یک دوره زمانی مورد توافق، لحاظ خواهد کرد.»

 رئیس سازمان انرژی اتمی در همایش بررسی توافق لوزان که در دانشگاه شریف برگزار شد این قسمت از بیانیه مذاکرات لوزان را اینگونه توضیح داد: رئیس سازمان انرژی اتمی در ادامه درباره تحریم های شورای امنیت گفت: در حال حاضر (درباره تحریم های شورای امنیت) بحث بر سر دو نوع تحریم است، تحریم تسلیحاتی و دیگری مساله تجهیزات و یا کالاهای اشاعه‌ای است که همچنان تحت مذاکره است. این دو نوع تحریم‌ها در حال بحث است که ایران روی چند ماه و آنها روی چند سال نظر دارند، اما قطعنامه تجاری لغو می‌شود.

نکته قابل تامل اینکه بر مبنای بیانیه مطوبعاتی لوزان و اظهارات علی اکبر صالحی کشورهای ایران و ۱+۵ در نتیجه مذاکرات توافق نهایی به این نتیجه رسیدند که میان برنامه هسته ای ایران و موضوع عدم اشاعه تفکیک قائل بشوند این گزاره برای ایران از دو جهت زیان آور است: اول آنکه این تفکیک منجر به آن می شود که بر سر این مساله که کدام یک از تحریم های مربوط به موضوع  عدم اشاعه است و کدام یک مربوط به موضوع برنامه هسته ای ایران اختلاف به وجود بیاید و با توجه به تجربه مذاکراتی در نهایت نیز تفسیر ۱+۵ مورد توافق قرار می گرد.

به عنوان مثال آمریکا قطعنامه ۱۹۲۹ را می تواند بگوید مرتبط با موضوع هسته ای نیست چون به موضوع هسته ای و موشک های بالستیک ایران توامان ربط دارد. دوم آنکه تیم ایرانی با قبول این تفکیک و راضی شدن به این موضوع که تنها تحریم های مربوط به مساله هسته ای رفع بشود، در بهترین شرایط بخش کوچکی از تحریم های شورای امنیت را رفع و ساختمان اصلی تحریم ها همچنان پابرجا باقی می ماند.

اما فارغ از این موضوع مساله ای که رئیس جمهور درباره آن نیز دچار اشتباه شده آن است که قطعنامه های شورای امنیت در نتیجه توافق نهایی لغو نمی شوند بلکه در یک قطعنامه دیگر تجمیع می شوند.

این قطعنامه جدید ذیل بند ۴۱ فصل ۷ سازمان صادر می شود و تیم مذاکره کننده با موافقت خود، ایران را ملزم به اجرای آن می کند و در چنین شرایطی برخلاف قطعنامه های قبلی شورای امنیت که مورد تایید ایران نبود، جمهوری اسلامی با تمام کشورهای جهان طرف می شود.

به بیان دیگر با تجمیع قطعنامه شورای امنیت در یک قطعنامه که در آن به تحریم ها و محدودیت های ایران اشاره شده، با امضای ایران مشروعیت پیدا می کند. و اگر همانگونه که گفته می شود برخی تعهدات ایران در توافق نهایی تا ابد هستند، ایران تا ابد ذیل بند هفتم منشور سازمان ملل می ماند.

اما محدودیت های مورد اشاره تنها به تحریم های ۶ قطعنامه قبلی محدود نمی شود و محدودیت هایی که تیم ایرانی در نتیجه توافق نهایی نیز می پذیر در قطعنامه جدید می آید.

اگر ایران بنا برگزارش کشورهای ۱+۵ از محدودیت های مورد اشاره تحریم ها تخطی کند، این قطعنامه ذیل بند ۴۲ فصل ۷ منشور سازمان ملل قرار می گیرد و حمله نظامی به ایران مشروعیت بین المللی پیدا می کند.