به گزارش نماینده، کبدی جزو آن‌دسته از رشته‌های تیمی بوده که با وجود قدمت نه‌چندان زیادش در ایران، طی چندسال گذشته همواره سهم چشمگیری در مدال‌آوری‌های کاروان ورزش کشورمان در رویداد‌های بزرگ آسیایی داشته است. اما افسوس که این ورزش هم مثل قهرمانان و مدال‌آوران سایر رشته‌ها نادیده گرفته شده و کوچک‌ترین توجهی از سوی مسوولان ارشد ورزش کشور به آن نمی‌شود تا یکی‌یکی ستاره‌های خود را از دست بدهد. اوضاع و احوال مالی کبدی‌کاران ایرانی آنقدر ناراحت‌کننده است که کافی است پای صحبت یکی، دو نفر از آنها بنشینی. رضا کمالی‌مقدم، یکی از بازیکنان تیم‌ملی کبدی مردان ایران است که از غم نان مجبور شده در ۲۷سالگی، درست زمانی که می‌تواند در بهترین روزهای اوجش باشد از تیم‌ملی کناره‌گیری کند. کمالی‌مقدم یکی از مهره‌های اثر‌گذار تیمی است که به‌تازگی با عنوان دومی هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی، بزرگ‌ترین رویداد ورزشی قاره کهن برگشته و برای همیشه از ورزش قهرمانی خداحافظی کرده است.

کبدی‌کار اصفهانی می‌گوید: «از سال ۸۴ تا الان عضو تیم‌ملی هستم تا اینکه با دوندگی‌هایی که کردم پارسال به عنوان یکی از نیروهای شرکتی فضای سبز شهرداری استخدام شدم.

برای یک ورزشکارملی خیلی باعث تاسف است که در فضای سبز مشغول به کار شود اما چه کنم که به‌خاطر بیکاری تصمیم گرفتم این شغل را انتخاب کنم. چهار سال برای بازی‌های آسیایی زحمت کشیدیم و در اردوهای مختلف بودیم تا این مدال نقره را بگیرم اما آخرش چه شد، مجبور شدم به خاطر همین شغل ناچیز از ورزش قهرمانی خداحافظی کنم. مسوولان شهرداری اصفهان می‌خواستند به‌خاطر مرخصی‌هایی که برای شرکت در اردوها می‌گرفتم اخراجم کنند که به این نتیجه رسیدم ورزش را کنار بگذارم بهتر است چون دیدم چیزی از ورزش کردن عایدم نمی‌شود. تمام این مدت هم که در اردوها حضور داشتم با این در و آن در زدن کارفرما را راضی کردم که مرخصی بدون حقوق بگیرم تا تیم‌ملی را از دست ندهم. تبعات این مرخصی‌های بدون حقوق هم این شده که روزهای زیادی را بابت بیمه بازنشستگی از دست بدهم. »

معراج شیخ، دیگر عضو تیم‌ملی کبدی است که ۲۶سال بیشتر ندارد و هشت‌سال عمرش را برای تیم‌ملی کبدی ایران گذاشته. او نیز از شرایط موجود گلایه می‌کند و می‌گوید تنها به‌خاطر عشق و علاقه‌اش این ورزش را ادامه می‌دهد: «هیچ حقوقی از فدراسیون نمی‌گیریم. تنها زمانی که در اردوها هستیم حقوق داریم آن هم روزی ۱۰هزارتومان! تازه تا دو، سه‌ماه پیش روزی هفت‌هزارتومان می‌گرفتیم. این پول خرج رفت‌وآمدمان هم نمی‌شود چه برسد به اینکه بخواهیم خرج زندگی را با آن بدهیم. البته چون مدال نقره بازی‌های آسیایی را گرفتیم به ما گفتند که برویم و در صندوق حمایت از ورزشکاران و پیشکسوتان ثبت‌نام کنیم تا حقوق‌بگیر آنجا شویم. جالب اینجاست که حقوق این صندوق هم ۱۰۰ تا ۱۲۰هزارتومان بیشتر نیست. برای حضور در تیم‌ملی از همه‌چیزم زدم. در زابل دانشجوی رشته تربیت بدنی هستم که مجبورم به‌خاطر اردوها و تمرینات بیشتر به کلاس‌هایم هم نروم. تنها به‌خاطر علاقه‌ای که به کبدی دارم، ماندم و این شرایط سخت را تحمل می‌کنم. »

گلایه‌های کبدی‌کار سیستانی تنها از مشکلات مالی شخصی‌اش نیست. او بیشتر از همه از این رنج می‌برد که چرا استان سیستان‌وبلوچستان روزی قطب کبدی ایران بود اما حالا هیچ محلی از اعراب ندارد: «خیلی خوشحالم از اینکه کبدی ایران جای خودش را در آسیا پیدا کرده و هر روز حرف تازه‌ای در مسابقات دارد اما ناراحتی‌ام از این است که روزی سیستان قطب کبدی ایران بود و بهترین بازیکنان را در این رشته پرورش می‌داد تنها به خاطر بی‌توجهی و عدم سرمایه‌گذاری مسوولان دیگر هیچ حرفی در کبدی ندارد. کبدی سیستان تنها به من و هادی و استرک محدود شده که در تیم‌ملی هستیم. مسوولان ورزش استان گلستان طی چند سال اخیر به نحوی روی کبدی سرمایه‌گذاری کرده‌اند که الان به قطب کبدی ایران با بهترین امکانات تبدیل شده است به‌طوری که حتی روستاهای استان گلستان هم سالن کبدی دارند. »

مدال برنز تیمی بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگجو، سومی بازی‌های آسیایی ساحلی سال ۸۹، سومی جام باشگاه‌های آسیا سال ۹۰، قهرمانی بازی‌های آسیایی ساحلی سال ۹۱، نایب قهرمانی بازی‌های داخل سالن سال ۹۲ و مدال نقره بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون کره‌جنوبی افتخاراتی بوده که تیم‌ملی کبدی طی چهار سال گذشته به دست آورده است.

منبع: شرق