به گزارش نماینده به نقل از  جام نیوز،   دستورالعمل های آیت الله بهجت ر که ایشان در جوار حرم سریر رضا آقا علی بن موسی الرضا(ع) مرقوم داشتند.

بسم الله الرحمن الرحيم

الحمدلله وحده، و الصلاة علی سيد انبياء و علی آله الطيبين، و اللعن أعدائهم اجمعين.
جماعتی از مؤمنين و مؤمنات، طالب نصيحت هستند؛ بر اين مطالبه، اشكالاتی وارد است، از آن جمله:
۱. نصيحت در جزييات است، و موعظه، اعمّ است از كليات و جزييات؛ ناشناس‌ها و همديگر را نصيحت نمی‌كنند.
۲. «من‌عمل بما علم ورثه الله علم ما لم يعلم»؛ «[من عمل بما علم] كفی ما لم يعلم»؛ (والذين جاهدوا فينا، لنهدينهم سبلنا).
۳. آنچه می‌دانيد، عمل كنيد؛ و در آنچه نمی‌دانيد؛ احتياط كنيد تا روشن شود؛ و اگر روشن شد، بدانيد كه بعض معلومات را زير پا گذاشته‌ايد؛ طلب موعظه از غير عامل، محل اعتراض است؛ و قطعاً مواعظی را شنيده‌ايد و می‌دانيد، عمل نكرديد، و گرنه روشن بوديد.
۴. همه می‌دانند كه «رساله عمليه» را بايد بگيرند و بخوانند و بفهمند، و تطبيق عمل بر آن نمايند، و حلال و حرام را با آن تشخيص بدهند؛ و همچنين مدارك شرعيه [را] اگر اهل استنباط باشند؛ پس نمی‌توانند بگويند:
۵. « ما نمی‌دانيم چه بكنيم و چه نكنيم. »
۶. كسانی‌كه به آنها عقيده داريد، نظر به اعمال آنها نماييد، آنچه می‌كنند از روی اختيار، بكنيد، و آنچه نمی‌كنند از روی اختيار، نكنيد؛ و اين، از بهترين راه‌های وصول به مقاصد عاليه است؛ «كونوا دعاة إلی الله بغير ألسنتكم؛ مواعظ عمليه، بالاتر و مؤثرتر از مواعظ قوليه است. »

۷. از واضحات است كه خواندن قرآن در هر روز، و ادعيه مناسبه اوقات و امكنه، در تعقيبات وغيرآنها؛ و كثرت تردد در مساجد و مشاهد مشرفه؛ و زيارت علما و صلحاء و همنشينی با آنها، از مرضيات خدا و رسول(ص) است و بايد روز به روز، مراقب زيادتی بصيرت و انس به عبادت و تلاوت و زيارت باشد.

۸. و بر عكس، كثرت مجالست با اهل غفلت، مزيد قساوت و تاريكی قلب و استيحاش از عبادت و زيارات است؛ از اين جهت است كه احوال حسنه حاصله از عبادات و زيارات و تلاوتها، به سبب مجالست با ضعفا در ايمان، به سوء حال و نقصان، مبدل می‌شوند؛ پس، مجالست با ضعيف الايمان- در غير اضطرار و برای غير هدايت آنها- سبب می‌شود كه ملكات حسنه خود را از دست بدهد، بلكه اخلاق فاسده آنها را ياد بگيرد:
۹. « جالسوا من يذكركم الله رؤيته، و يزيد فی علمكم منطقه، و يرغبكم فی الاخرة عمله. »
۱۰. از واضحات است كه ترك معصيت در اعتقاد و عمل، بی‌نياز می‌كند از غير آن؛ يعنی غير، محتاج است به آن، و او محتاج غير نيست، بلكه مولد حسنات و دافع سيئات است:
۱۱. (و ما خلقت الجن و الانس إلا ليعبدون.)
۱۲. عبوديت ترك معصيت در عقيده و عمل.
۱۳. بعضی گمان می‌كنند كه ما از ترك معصيت عبور كرده‌ايم!! غافلند از اين‌كه معصيت، اختصاص به كبائر معروفه ندارد، بلكه اصرار بر صغائر هم، كبيره است؛ مثلاً نگاه تند به مطيع، برای تخويف، إيذاءِ محرم است؛ [و] تبسم به عاصی، برای تشويق، اعانت بر معصيت است.
۱۴. محاسن اخلاق شرعيه و مفاسد اخلاق شرعيه، در كتب و رسائل عمليه، متبين شده‌اند. دوری از علما و صلحا، سبب می‌شود كه سارقين دين، فرصت را غنيمت بشمارند و ايمان و اهلش را بخرند به ثمن‌های بَخس و غير مبارك، همه اينها مجرب و ديده شده است.
۱۵. از خدا می‌خواهيم كه عيدی ما را در اعياد شريفه اسلام و ايمان، موفقيت به «عزم راسخ ثابت دائم بر ترك معصيت» قرار بدهد كه مفتاح سعادت دنيويه و اخرويه است، تا اين‌كه ملكه بشود ترك معصيت؛ و معصيت برای صاحب ملكه، به منزله زهر خوردن برای تشنه است، يا ميته خوردن برای گرسنه است.
البته اگر اين راه تا آخر، مشكل بود و به سهولت و رغبت، منتهی نمی‌شد، مورد تكليف و ترغيب و تشويق از خالق قادر مهربان نمی‌شد.
۱۶. «و ما توفيقی إلا بالله، عليه توكلت، و إليه انيب»
و الحمدلله أولاً و آخراً، و الصلاة علی محمد و آله الطاهرين و اللعن الدائم علی أعدائهم أجمعين»
ربيع المولود ۱۴۱۹

دستورالعمل پنجم
بسمه تعالی
كسی كه به خالق و مخلوق، متيقن و معتقد باشد، و با انبياء و اوصياء صلوات‌الله عليهم، جميعاً مرتبط و معتقد باشد، و توسل اعتقادی و عملی به آنها داشته باشد، و مطابق دستور آنها حركت و سكون نمايد، و در عبادات، «قلب» را از غير خدا، خالی نمايد، و فارق‌القلب، نماز را كه همه چيز تابع آن است انجام دهد، و با مشكوك‌ها، تابع امام عصر عجل الله له الفرج باشد، و هر كه را امام، مخالف خود می‌داند با او مخالف باشد، و هر كه را موافق می‌داند با او موافق، [و] لعن نمايد ملعون او را، و ترحم نمايد بر مرحوم او و لو علی سبيل الاجمالی؛ هيچ كمالی را فاقد نخواهد بود و هيچ وِزر و بالی را واجد نخواهد بود.