به گزارش نماینده،  «گیدئون لیوی» مقاله نویس روزنامه اسرائیلی هاآرتص که به دو زبان انگلیسی و عبری منتشر می شود، نزاع اسرائیل با فلسطینیان را در مقاله خود طی ۲۵ سال گذشته را تشریح کرد، ‌ این نویسنده اسرائیلی آخرین کتابش را با عنوان " مجازات نوار غزه " در سال ۲۰۱۰ منتشر کرد.

این نویسنده صهیونیست مقاله خود را چنین شروع کرد: ظر روز دوشنبه به خیابان های اشکلون (عسقلان) رفتم، این خیابان‌ها نیمه خالی بودند، ‌این نشان می داد جنگ اخیر هنوز ادامه دارد.

وی نوشت: من به این شهرک که در جنوب اسرائیل (فلسطین اشغالی) و در نزدیک غزه واقع شده است رفته ام، می خواهم واقعیت ترس در جامعه اسرائیلی نزدیک مرزها را منعکس کنم، چرا که من به عنوان ستون نویس (مقاله نویس) یکی از نشریات لیبرالی در میهنم (فلسطین اشغالی) به شمار می آیم، من به دشمنی مردم [شهرک نشینان] در خصوص دیدگاه هایی که دارم عادت کرده ام، اما این مساله دیگر موضوعی تازه برای من به شمار می آمد.

وی می افزاید: زمانی که به این شهرک رسیدم تا از طریق شبکه کانال دو اسرائیل گزارشی در باره تحولات جاری به صورت زنده تهیه و پخش کنم ناگهان متوجه شدم خیلی از اهالی این شهرک دور من حلقه زده اند آنها بسیار خشمگین بودند و مرا به باد فحش و ناسزا گرفتند، این اولین باری بود که با این شدت با من برخورد می شد، تندروها در برابر من ایستادند و در مقابل عدسی دوربین فیلمبرداری شروع به پریدن کردند تا مانع از گزارش من شوند، مجری برنامه گفت وگوی خود را قطع کرد و غوغاگران بدترین فحش و ناسزای ممکن را به من روا داشتند و مرا " خائن " و " کثافت "  نامیدند.

این نویسنده صهیونیست نشریه هاآرتص افزود: با افزایش خشم حاضران تصمیم گرفتم سریعاً به سمت خودروی پخش فرار کنم، سوار بر ماشین به سرعت از مرکز این شهرک دور شدم، هنوز جمعین خشمگین به من فحش می دادند، تا این که از عسقلان به صورت کامل خارج شدم، ‌ کاش این خشم تنها به این جمعیت خشمگین از من خلاصه می شد، خشم و انزجار اسرائیلی ها از من حتی به مقامات سیاسی اسرائیلی هم کشیده شد، آنها بدون هیچ تعارفی مرا به " خیانت " متهم کردند، راییف لیووین عضو برجسته حزب نخست وزیری اسرائیل در یک مصاحبه تلویزیونی مرا خائن دوران جنگ دانست از این رو نشریه هاآرتص برای تضمین سلامتی جانی من یک محافظ شخصی برای من به خدمت گرفت، با همین چند نوشته بود که زندگی من بلافاصله از این رو به ان رو شد و از یک نویسنده سرشناس به خائنی بزرگ تغییر کردم.

وی افزود: به سادگی بگویم آنها نمی توانند مرا ساکت کنند و نمی توانند صدای مرا خاموش کنند، باید در خصوص وحشیگری جنگ بنویسم و در این باره راه را ادامه خواهم داد،  باید در خصوص قتل عام وحشیانه افراد غیر مسلح و بی دفاع مطلب بنویسم، کشتاری فجیع در نوار غزه صورت می گیرد باید همه از این واقعیت مطلع باشند، مشکل من نیستم مشکل واقعی در این است که اسرائیلی که مدعی دمکراسی است این دمکراسیش به صورت کامل نابود شده است، این واقعیت را بعد از گذشت تنها یک ماه از جنگ در باره اسرائیل دریافتم، سال ها حکومت (رژیم) اسرائیل نژادپرستی را تبلیغ و ترویج کرده است، عبارات نژادپرستانه بسیاری را تل آویو رواج داده است، قانونگذاری هایی را هم که اسرائیل تاکنون وضع کرده کاملاً با اساس دمکراسی واقعی در تضاد است،  تل آویو تبعیض نژادی را حتی ضد اهالی فلسطینی نوار غزه هم دنبال می‌کند و هیچ معیاری را برای تحقق عدالت در این منطقه در نظر ندارد،  این تعصب و کج فهمی اسرائیل به یک باره به این صورت در برابر دیدگان ما منفجر شده است.

این نویسنده اسرائیلی در ادامه نوشت: بسیاری از مخالفان جنگ اسرائیل ضد اهالی نوار غزه که در خیابان های مختلف تظاهرات کردند، از سوی بسیاری از تندروهای منتسب به جناح راست افراطی سرکوب شدند، بسیاری از شهروندان اسرائیلی [شهرک نشینیان صهیونیست] به دلیل اعتراض به این جنگ از کار بی کار شده اند و حتی بسیاری از نویسندگان هم به دلیل انتقاد از این جنگ در صفحات فیسبوک کارشان را از دست داده‌اند، وهم اکنون صفحات ارتباطات اجتماعی تنها مملو از مطالب نژادپرستانه و جنگ طلبانه است و به صورت فوق العاده باید گفت هم اکنون دهها هزار صفحه شخصی اسرائیلی در هوادارای از جنگ جولان می دهند.

وی می افزاید: تنها چند هفته قبل یکی از استادهای دانشگاه در رامات جان خطاب به دانشجویان خود آرزو کرد خانواده های آنها در این مدت جنگ سالم باقی بمانند، این سخنان این استاد حکایت از آرزوی ساده یک استاد برای خانواده های آنها بود، اما همین عبارت ساده و محدود باعث شد تا رئیس دانشگاه از این استاد بخواهد سریعا ً از دانشجویان خود برای این سخنانش عذر خواهی کند، فرق قائل شدن بین خون یک اسرائیلی و خون یک فلسطینی به تنهایی کافی است تا نشان دهد ارزش های آکادیمیک در اسرائیل تا چه اندازه نابود و معدوم شده است و باعث شکل گیری رسوایی بزرگ عمومی در اسرائیل سال ۲۰۱۴ شود.

این نویسنده سرمقاله های نشریه هاآرتص در ادامه می نویسد: بتسلیم سازمانی حقوق بشر اسرائیلی از مخالفت رسانه های اسرائیلی در خصوص انتشار اسامی قربانیان فلسطینی جنگ اسرائیل ضد مردم بی دفاع فلسطین در نوار غزه اظهار نگرانی کرد، ‌ از این رو رسانه های اسرائیلی با پرداخت مقادیری پول به برخی از خبرنگاران مزدور خود تعداد قربانیان فلسطینی را کاهش داده و سن کودکان فلسطینی که در این جنگ به دست سلاح نظامی اسرائیلی قربانی شدند افزایش دادند، اما با این وجود مقامات رادیو و تلویزیون اسرائیل از پخش حتی این گزارش دست کاری شده هم خودداری کردند و اعلام کردند این امر می تواند زیانبار باشد.

 گیدئون لیوی مقاله نویس روزنامه اسرائیلی هاآرتص که به دو زبان انگلیسی و عبری منتشر می شود، در ادامه نوشت: نمونه هایی از این قبیل را می توان تابی نهایت ذکر کرد، اما یک مشکل بزرگ در این میان باقی می ماند، مشکل ما شادی و خوشحالی یک تندروی اسرائیلی در مکانی دور دست نیست یا آن گروه تندروی که با سقوط موشک اسرائیلی بر سر اهالی خانه ای در نوارغزه سقوط می کند و شادی می کنند نیست مشکل بزرگ حال امروز ما جریان اصلی اسرائیلی است، جریانی که در زمان جنگ به صورت هم زمان و هم سو فریاد جنگ طلبی سر می دهند، این جریان اجازه هیچ اعتراض و مخالفتی در خصوص جنگ را به کسی نمی دهد، ‌ حتی اجازه کوچک ترین ابراز همدردی را با جانفشانی های فلسطینیان و دردمندی آنها و اعتراض نسبت به خونی که از آنها بر زمین جاری می شود را به کسی نمی دهد.

این نویسنده اسرائیلی افزود: کل مساله در یک کلمه خلاصه می شود و آن این است که اسرائیل خود را از انسانیت به صورت کامل تهی کرده است، تا زمانی که اسرائیلی‌ها فلسطینیان را همچون انسان هایی نظیر خود ندانند مساله به صورت واقعی حل نخواهد شد، متاسفانه باید بگوییم نادیده گرفتن انسان بودن فلسطینیان باعث می شود، اشغالگران بهانه ای خوبی برای ادامه اشغالگری داشته باشند، جنایات اسرائیل در حق این مردم و نادیده گرفتن حقوق آنها باعث شده است تا اسرائیلی ها هم همواره در آرزوی آرامش باقی بمانند، و در این امر تا زمانی که اخلاق را کنار بگذاریم نباید انتظاری داشته باشیم، اگر فلسطینیان را انسان ندانیم دیگر از سوی اسرائیلی ها در خصوص رعایت حقوق بشر هم توجهی نخواهد بود، این مساله در طول مدت این جنگ به اوج فضاحت خود رسیده است این علت واقعی کوری اخلاقی است که اسرائیل را در بر گرفته است.

این نویسنده اسرائیلی تاکید کرد: یکی از بزرگ ترین اصول اسرائیلی که البته مایه مباهات و افتخار هم بوده است این امر است که جامعه ما یک جامعه لیبرالی دمکراتیک آزاد است، اما آن چیزی را که خود اکنون انجام می دهیم در واقع اساس وجود ما را تهدید می کند، خطر این اقدامات خودی حتی از موشک های حماس هم خطرناک تر است، اسرائیل هم اکنون خود را تنها نظام دمکراتیک در منطقه خاورمیانه می داند، اما در واقع باید گفت این دمکراسی حتی برای جامعه خودش یعنی جامعه یهودیان هم به درستی اجرا نمی شود، حتی آن جریانی که هر زمان ارتش و تانک های اسرائیل قصد حمله دارند از این اقدام حمایت می کنند دمکراسی درستی از اسرائیل نمی بینند.

وی در پایان تاکید کرد: شاید این مساله همیشه به این منوال نباشد، اما ترس من از این است که این پدیده جدید شکل گرفته است تا برای همیشه باقی بماند، کسی نیست تا در برابر این پدیده بایستد، رسانه های اسرائیلی تجاری و آزاد باهم در حال همکاری هستند، اما چیزی که در این زمینه مطرح است این است که کسانی که در این جنگ اسرائیل ضد نوارغزه به مخالفت برخاسته اند و با آنها در اسرائیل به شدت برخودر شده است ممکن است در جنگ آینده دیگر لب به اعتراض نگشایند و اسرائیلی ها باید بدانند دیگر چیزی بدتر از این مرحله نخواهد بود که کسی به کار نادرست اعتراض نکند.