نماینده/ امیرابراهیم رسولی - انتخابات هیئت رئیسه مجلس شورای اسلامی برگزار شد. انتخاباتی که شاید در ظاهر تغییرات وسیعی نداشت اما نکات شایان توجهی در آن وجود دارد که قابل تأمل است.

علی لاریجانی برای سومین سال متوالی در مجلس نهم، در حالی سکان هدایت این قوه را به عهده گرفت که از ۲۸۵ نماینده مجلس (که البته چند نفر غائب داشت) ۱۸۷ رأی را از آن خود کرد. رقابت احمد بخشایش و بهرام بیرانوند دو نماینده عضو فراکسیون اصولگرایان که البته به صورت شخصی به رقابت با لاریجانی پرداختند و آرای زیادی از وی را کسر کردند گویای این واقعیت است که بر مجلس تحت ریاست لاریجانی، رویکردها و نگاه های متفاوتی حاکم است. قطعاً کسی تصور ندارد که بخشایش یا بیرانوند فکر می‌کردند رئیس می‌شوند، بلکه حضور آنان در رقابت با آقای رئیس حاوی پیامی بود که پس از پایان شمارش آراء به افکار عمومی مخابره شد. به هر حال آقای لاریجانی رئیس شد اما نباید فراموش کرد، کسانی که به وی رأی نداده‌اند و تعدادشان هم کم نیست، در مجلس حضور دارند و مدیریت وی را رصد می‌کنند.

همچنین رأی الیاس نادران در مقایسه با باهنر برای کسب نائب رئیسی نکته دیگری است که نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت. اختلاف تنها ۱۰ رأی نادران در رقابت با باهنر نشان می‌دهد وضعیت نائب رئیس دوم مجلس در میان نمایندگان مقتدر نبوده و رأی ۱۳۴ نفری نادران نیز پیام روشنی را برای مجلس دارد.

حضور مهرداد بذرپاش عضو برجسته فراکسیون اصولگرایان در هیئت رئیسه مجلس نیز از نکات برجسته و مهم این ماجرا است. در حالی که بذرپاش در عین جوانی با حضور فعال خود در مجلس، مواضع و عملکردش برای همگان روشن بوده، رأی وی نیز نشان از دور جدید فروغ فراکسیون اصولگرایان مجلس دارد. فروغی که می‌تواند با عملکردی خردمندانه، منطقی و دلسوزانه بر کیفیت کار مجلس اثر کرده و راه اصولگرایان را در آینده هموار کند.

حداد عادل در حالی به عنوان رئیس فراکسیون اصولگرایان به جهت حفظ مصالح و وحدت، حاضر به رقابت با لاریجانی نشد که آرای امروز می‌تواند روند حرکت فراکسیون وی را در خدمت رسانی به ملت سرعت بخشد و عملکرد اصولگرایان بیش از پیش ارتقا یابد.