به گزارش نماینده به نقل از عرش نیوز؛ دشمن دشمن تو، دوست توست و دوست دشمن تو دشمن توست. براحتی می توان با تفسیر و تجزیه این جمله معتبر به کلام حضرت امیر، بخشی از الگوی رفتار سیاسی یک مسلمان زیرک را درک کرد. در وانفسای تکلیف و نتیجه، آرمانگرایی و واقع بینی، این درک درست از جبهه بندی هاست که کَیّس بودن مومن را  اثبات می کند و در نهایت تصمیم متناسب با فضاست که فردی را از لحاظ سیاسی از دیگران متمایز و برجسته می کند.

اگر از کنار قضاوت های آنی و معلول جهت گیری های "تیتر" گذر کنیم، باید اذعان کرد در نگاه اول نوعی تناقض نهفته در تیتر برای خیلی از ما (حتی نویسنده) خود نمایی می کند. تناقضی که حاصل ذهنیت های شکل گرفته در مورد دو سر طیف مطرح شده در "تیتر" است. در این یادداشت کوتاه تحلیل و جریان شناسی گروه های و جریان های سیاسی مورد توجه نیست بلکه فقط و فقط بررسی صفتی خاص برای گروهی سیاسی یا شخصیتی سیاست مدار مورد توجه است.

اگر کمی در خود فرو رویم و به چرایی تناقض مطرح شده در "تیتر" بیاندیشم می توانیم یکی از دلایل آن تناقض را، ثابت انگاری همیشگی لاریجانی و پایداری در جبهه بندی های شکل گرفته سیاسی تلقی کنیم. به تعبیر دیگر ذهن ما نمی تواند عنصر امکان تغییر یا "سیال بودن جبهه بندی های سیاسی" را در مکانیزم درک خود از فضای سیاسی وارد کند. این موضوع به هیچ عنوان به معنای نوعی نسبیت گرایی اعتقادی و ارزشی نیست بلکه نوعی نسبیت گرایی در حوزه عمل را در خود نهفته دارد.

فارغ از صحت پایه های انتقادی دو سر طیف نسبت به یکدیگر، باید پذیرفت فلسفه "دوست و دشمن" یا کمی رقیق شده ی آن "رفیق و رقیب" بر اساس مختصات محیط حداقل قابلیت تغییر و سیال بودن را در خود دارد. اگر توانستیم در روش درک سیاسی خود و سپس سیستم تصمیم گیری خود این لایه ی تحلیلی را وارد کنیم می توانیم در دنیای سیاست ورزی چگونگی نزدیکی هاشمی و خاتمی و در ادامه فضای سیاسی منجر به اختلاف آنان را پیش بینی و راهبرد سازی نماییم و مانند سیاستمداری ماهر با رعایت تمام شرایط اعتقادی در محیطی سیال با انعطاف رفتار کنیم.

هرچه قوت این تحلیل در ما قوام بیشتری بیابد، احتمال اینکه روزی در رسانه ها، خبری مبنی بر حمایت جبهه پایداری از لاریجانی مخابره شود افزایش خواهد یافت. خبری که تحلیل آن یکی شدن لاریجانی و پایداری نیست بلکه حکایت از ساری شدن عقلانیت موجود در کلام حضرت امیر در بین همه سیاست مداران ما دارد.

در پایان باید گفت این یادداشت به هیچ عنوان به دنبال نقد لاریجانی یا جبهه پایداری نیست، بلکه مصادیق صرفا به دلیل وجود تناقض حداکثری و جذابیت بیشتر انتخاب شدند.

نویسنده: محمدرضا یل