نماینده – محمد حسین زاده؛ بعضی وقت ها باید صریح صحبت کرد، باید تعارف را کنار گذاشت.ذاتاً نه خانواده و نه یاران و نه اطرافیان یک انسان بزرگ، بزرگ نیستند؛ بلکه گاه خرد هستند و کوچک. گیرم پدر تو بود فاضل؛ از فضل پدر تو را چه حاصل؟

مگر نه اینکه همسر امام مجتبی(ع) قاتل حضرت شد و طلحه و زبیر صحابی حضرت رسول(ص)، دشمن وصی اش شدند. مگر در تاریخ نخوانده ایم که حضرت، صلاح جامعه اسلامی را در نظر گرفتند و گرفتار بندهای نام و شهرت و سابقه ی آن دو نشدند و دست به شمشیر بردند.

تاریخ قرآن و اسلام نشان داده است که نزدیکی افراد به شخصیت ها دلیلی بر هم شکلی و هم جهتی فکر و اعمال آنها نمی شود. می شود پسر نوح پیامبر بود ولی با نوح نبود. می توان همسر لوط پیامبر بود ولی دشمن او بود. می توان همسر فرعون بود، ولی آسیه یکتاپرست شد. می توان پسر ابوبکر بود ولی فرزند راستین علی(ع) شد. می توان فرزند امام هادی(ع) بود ولی جعفر کذاب شد.

حال چگونه است که با این سابقه ی تاریخی قرآنی و اسلامی، گروهی مدعی اصلاح طلبی که همیشه جریان های مذهبی را به ناروا متهم به خرافه پرستی می کنند، آن هنگام که بعضی از اطرافیان امام راحل، نسبت های کذبی را به ایشان می دهند نه تنها اعتراض نمی کنند بلکه به تطهیر آنها می پردازند؟

مگر نه اینکه در جامعه اسلامی به حاکم هم می شود انتقاد کرد، که بارها در جلسات دانشجویی انتقادهای ریز و درشتی از وضعیت کشور به رهبر انقلاب شده است؟ حال چگونه است نوه های امام دارای مصونیت هستند که هر کاری خواستند بکنند؟ چه کسی گفته امام راحل(ره) عصمت ذاتی داشته که حال بخواهد فرزندان و نوه هایش معصوم باشند؟

امام اگر در نظر مردم ایران عزیز بوده و خواهد ماند برای این بود که نشان داد می شود انسان، با تقوا و اخلاق رنگ و بویی از عصمت بگیرد و گرفت.

اخلاق و تقوای امام(ره) کجا و بعضی از رفتارهای سخیف وابستگان به امام(ره) کجا؟ نوح(ع) که پیامبر اولوالعزم بود پسرش با بدان بنشست و عاقبت خاندان نبوتش گم شد. آیا نمی شود فرزندان و نوه های امام با رفتار و کردارهایشان راهی جز راه امام را برگزینند؟ مگر نه این است که اکنون بعضی از وابستگان امام این چنین می کنند و تا زبان و قلم دلسوزان به اعتراض بلند می شود که به اسم امام رفتار غلط خود را توجیه نکنید، توپخانه ی  تبلیغاتی روزنامه های زنجیره ای اصلاحات شروع به کار می کنند که به بیت امام راحل توهین شده است و فریاد وا اماما سر می دهند.

امامی که در سال ۶۷ آنچنان حماسی و شجاعانه در پیام معروف به قطعنامه با صلابت و محکم در دهان آخوندهای درباری و آمریکایی می کوبد و سلطه ی آمریکا را نفی می کند و سرنگونی رژیم آل سعود را نوید می دهد، کی حاضر است در جلسه ای نهانی و در جواب کاغذی دست نویس بگوید هر چقدر مرگ بر آمریکا گفتیم بس است؟ امام اگر نظری داشتند از که می ترسیدند که بیان نکردند؟

اگر بعضی از آقایان مدعی ارتباط با امام از آمریکا می ترسند، امام روح الله می گفت آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند.

آیا نباید به بعضی از نوه های حضرت امام گفت امام کی آرایش زن مسلمان را در فضای عمومی جامعه حلال اعلام کرده اند که آنها  عکس های آرایش کرده ی خود را در اینترنت منتشر می کنند؟ حرفی نیست که منتشر کنند ولی صریحا بگویند که امام را قبول نداشته و ندارند. چرا در حق آن مرد الهی این چنین جفا می کنند؟

فرزند خمینی اگر می خواهد صدای فلان خواننده ی زن قبل انقلاب را گوش دهد، بدهد ولی دیگر از مرام خمینی حرفی نزند. اگر می خواهد چادر به سر نکند، حرفی نیست؛ حداقل آنقدر آزاده باشد که اعمالش را به امام راحل منتسب نکند.

این روزها غائله ی انتساب حرفی سخیف و توهین آمیز از نعمیه اشراقی به امام راحل(ع) دل خانواده ی شهدا را خون کرده است. هر چند خانم اشراقی تکذیب کرده اند ولی خوب است نگاهی به رسانه های ضد انقلاب بیاندازند و ببینند چه بساطی از توهین و تهمت به پیر و مراد ملت ایران به راه افتاده است.

همان رسانه هایی که در فتنه ی ۸۸ از نظرات شما و اطرافیان شما حمایت می کردند و نظرات و رفتار فتنه گرایانه ی بعضی از وابستگان به امام راحل را با آب و تاب تعریف و تمجید می کردند، اکنون تکذیب شما را مسخره کرده اند. می گویند نعیمه اشراقی همان است که عکس دخترش را با فتوشاپ فیلتر کرده است تا مردم به لباس نامناسب دخترش در خارج از کشور پی نبرند.

امام شهدا، مردی بود که با پیام قطعنامه اش چه بسیار بسیجیان جا مانده از قافله ی شهدا گریه کردند و چه خانواده های شهدایی صدقه سر حضرتش فرزندانشان را به جبهه ها فرستادند.

فرزندان واقعی حضرت روح الله، این روزها در حال دفاع از حرم عمه ی ایشان، زینب کبری(ع) هستند. بسیجیان حضرت روح الله در پاراچنار پاکستان برای خمینی حاضرند جان بدهند. فرزندان خمینی امروز در حزب الله لبنان هستند.

 فرزند خمینی ضد استکبار است. فرزند خمینی آمریکا را شیطان بزرگ می داند و برای دیدارش اختیار از کف نمی دهد.