نماینده؛ یکی از هشدار های مقام معظم رهبری به نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری این مضمون بود که مراقب وعده های خویش باشند و طوری تبلیغات نکنند که بعد از یک سال از شروع به کار آنها اگر مردم مطالبه کننده وعده های آن نامزد در کرسی ریاست جمهوری شدند، باعث شرمندگی منتخب مردم شود.

عبارت 100 روز اول کاری دولت، چندین بار از طرف دکتر روحانی هم در زمان رقابت های تبلیغاتی و هم بعد از انتخابات مطرح شده است و هر بار موضع متفاوتی نسبت به اقدامات دولت در 100 روز اول گرفته شده است. این تفاوت موضع به شدت مورد توجه رسانه های خبری و تحلیلی قرار گرفت و به شکل انبوهی در شبکه اجتماعی های مختلف به دفعات منتشر شد. با توجه به آنکه بسیاری از رسانه های حامی دولت جدید و به ویژه آن رسانه هایی که رگه هایی از افراط و تندروی در سابقه خود دارند، بر اساس مبارزه با دروغ گویی و وعده های خلاف واقع توانستند اقبال شکننده مردمی را به دست آورند در حال حاضر در برابر این مواضع متناقض سکوت اختیار کرده اند.

به نظر می رسد متغیرهای مختلف و متعددی در آغاز دولت جدید در امر اقتصاد دخیل باشند و شاید این مواضع چندگانه نیز ناظر به همان متغیرهای مشکوک باشد. در ابتدای نام نویسی برخی از چهره های خاص در انتخابات شاهد شوک کاهش نرخ طلا و ارز در بازار بودیم که عملا نشان از جهت دهی این جریان به رای مردم بود. پس از انتخابات نیز در یک فاصله کوتاه زمانی شاهد افت بی سابقه ای در نرخ طلا و ارز شدیم و با این حادثه بلافاصله رسانه های مخالف دولت این سیاست را در پیش گرفتند که این کاهش در نرخ طلا و ارز کار دولت فعلی بوده تا بتواند در آینده ادعا کند دولت را با اختلاف اندکی در نرخ طلا و ارز تحویل دولت جدید داده است. این اتهام سخیف در همان روزها پاسخش آشکار بود و آن اینکه این تنزل قیمت ها در راستای همان کاهش قیمت ها بود که در زمان نام نویسی رخ داد. چطور ممکن است دولت در روز نام نویسی یک فرد خاص که معارض دولت محسوب می شد با کاهش این نرخ ها سبب اقبال مردم به آن چهره شود؟ همان طور که دولت در کاهش نرخ طلا و ارز در روز نام نویسی نقشی نداشت، در دو سه هفته پس از رای گیری نیز نقشی نداشت. البته با روند صعودی این روزهای نرخ و طلا و ارز این امر به صورت کامل اثبات شد.

ماجرای مشکوک در تنظیم نرخ های طلا و ارز در کنار مواضع متناقض در موضوع تحولات 100 روزه می تواند حامل پیام های تامل بر انگیزی باشد. پس از آخرین موضع دکتر روحانی در مورد اقدامات 100 روزه که در روز 23 تیر ماه در ضیافت افطار مجلس مطرح کرد سایت خبری تحلیلی الف یادداشتی نسبت به این موضع بر روی خروجی خود قرار داد. این سایت با اشاره به سخنان قبلی دکتر روحانی در 7 خرداد ماه 1392 و پس از آن سخنان 23 تیر ایشان در مجلس دو پیش بینی خوش بینانه و بدبینانه نسبت به این مواضع مطرح کرد.

دکتر روحانی هفت خرداد 1392: «راه ‌حل ‌های کوتاه مدت یک ماه و ١٠٠ روزه برای حل مشکلات و معضلات اقتصادی، اجتماعی و سیاست داخلی و خارجی در دولت تدبیر و امید پیش بینی شده است که با این برنامه ما می توانیم در یک فرصت کوتاه شاهد تحول اقتصادی باشیم».

دکتر روحانی بیست و سه تیر 1392: «دولت با شروع کارش در 100 روز اول، تلاش می‌ کند واقعیات کشور را به مردم و رهبری و نمایندگان ملت بگوید. دولت آینده خواهد گفت که چه چیزی را تحویل گرفته و با چه مشکلاتی مواجه است و راه‌ حل را چگونه می ‌بیند».

بر اساس این دو موضع سایت الف می گوید نگاه بدبینانه این است که دکتر روحانی پس از انتخاب، متوجه عدم امکان تحقق این وعده شده است و در حال حاضر در تلاش است تا با مواضع جدید سطح توقعات مردم را کاهش دهد. همچنین این سایت در بخش نگاه خوش بینانه مدعی است که امکان جمع بین هر دو موضع فوق وجود دارد. یعنی اینکه روحانی هم در 100 روز اول وعده های اقتصادی خود را محقق خواهد ساخت و هم آنکه به مردم خواهد گفت که چه چیزی تحویل گرفته است.

در تحلیل این تفسیر سایت الف باید اشاره کرد که در بخش نگاه بدبینانه همان تحلیلی وجود دارد که این سایت ارائه کرده است اما در نگاه خوش بینانه چندان نمی توان به نگاه ارائه شده از این سایت بسنده کرد زیرا دکتر روحانی به جز دو موضع مذکور موضع گیری صریح دیگری نیز پس از انتخابات درباره 100 اول کاری خویش داشته است:

دکتر روحانی دوازده تیر 1392 گفته است: «مردم می ‌دانند مشکلات چندین ساله در چند روز و در چند ماه حل نمی‌ شود، مردم صداقت می ‌خواهند، مردم از دولت قول سدید می ‌خواهند، کلام دولت، کلام روحانیت و کلام همه باید قول سدید باشد، قول سدید کلام محکم، استوار، راست و درستی است».

با این موضع شفاف و البته متناقض با موضع هفت خرداد ماه دکتر روحانی مشخص می شود که ظاهرا ما شاهد یک وعده انتخاباتی فارغ از ضمانت اجرایی بوده ایم و یا اینکه در نگاه خوش بینانه دکتر روحانی امکان سنجی صحیحی از حل مشکلات نداشته اند و تنها در بستر رقابتهای تبلیغاتی از یک آرزوی شخصی صحبت کرده اند.

باید دید آیا افکار عمومی از رای دادن به یک آرزو قانع خواهند ماند و یا آنکه منتظر تحولات اقتصادی 100 روزه خواهند نشست.