«نماینده»/ محمود احمدی بیغش*: این روزهای کشور از چند جهت خیلی مشابه بهار سال ۱۳۹۲ است که اگر گروه مذاکره کننده آن زمان کمی تدبیر و از خود گذشتگی داشتند ، سرنوشت کشور به کل دگرگون و شاید هرگز گرفتار این وضعیت غم انگیز و بلاتکلیفی نمی شد.

در سال ۱۳۹۲ که مذاکرات تیم ایرانی با محوریت سعید جلیلی و گروه ۵+۱ در حال به ثمر نشستن ، آنهم با کمترین هزینه های ممکن و چه بسا بسیار به نفع ایران بود ، دو اتفاق عجیب در کنار شکاف بالا در سطوح هماهنگی داخلی باعث شد تا مذاکرات نه تنها به نتیجه نرسد ، بلکه عواقب سخت و دشواری هم برای ایران رقم بزند .

اتفاق اول این بود که راس هرم مذاکره کننده ایرانی بجای تمرکز تمام عیار بر گام نهایی مذاکره ، هوس ریاست جمهوری به سرش زد و برخلاف مصالح ملی و بدون توجه‌ به پیامدهای این اقدام ، مذاکرات را رها و وارد کارزار انتخاباتی شد . این مساله بنیانهای توافق اولیه را در آلماتی قزاقستان از هم پاشید. 

اتفاق دوم پالس های عجیب و غریب رقیب انتخاباتی به طرف های مذاکره کننده بود که از قضاء این جریان نیز با نادیده گرفتن منافع ملی و بدون توجه به عواقب ناگوار این تفکر خطرناک ، ضربه جبران ناپذیری به فرایند مذاکره وارد کردند و در نهایت کشور هشت سال تمام زیر بار هزینه‌های جبران ناپذیر این دو اتفاق تلخ قرار گرقت.

تکرار این ماجرا حالا به شکل دیگری در حال رقم خوردن است . انتظار برای روی کار آمدن دولت جدید ، تشدید دوگانگی سازی با تشویش اذهان عمومی و پالس به طرف های مذاکره کننده و... به نظر دو باره شاهد رقم زدن توافقی بدتر و خطرناک تر از برنامه جامع اقدام مشترک  باشیم.

* عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی