«نماینده» جعفر قادری نماینده مردم شیراز در مجلس و عضو کمیسیون برنامه، بودجه و محاسبات مجلس شورای اسلامی : به نظر می رسد بخشی از نگرانی‌های ایجاد شده در جامعه در مورد سند راهبردی ۲۵ ساله با دولت چین ناشی از القائات افرادی است که دل در گرو ارتباط با کشورهای غربی دارند. سند راهبردی امضا شده با چین یک نقشه راه است و برای دو کشور الزام آور نیست. آنچه که ایجاد الزام و تعهد می کند، قراردادهایی است که به دنبال این سند منعقد می شود.

اگر در تنظیم این قراردادها دقت و مراقبت بشود، معامله ای برد-برد و دو کشور ضرر نخواهد کرد. مهم این است که در قراردادها به چین چه می دهیم و از چین چه چیزی دریافت می‌کنیم. اگر در مقابل نفت خام و محصولات بالادستی، میان دستی و یا پایین دستی پتروشیمی، به واردات کالاهای مصرفی بسنده کنیم و از محل فروش کالاهای سرمایه ای، واردات ماشین آلات، تجهیزات و دانش فنی نداشته باشیم و زیرساخت های صنعتی، معدنی، غذایی، پزشکی، پتروشیمی و زیربنایی خودمان را تقویت نکنیم، قطعاً ضرر می‌کنیم.

اگر قراردادها به گونه‌ای باشد که به افزایش توان تولیدی ما کمک کند به انتقال دانش فنی بیانجامد، لیسانس بخشی از بخش‌های پایین دستی و میان دستی پتروشیمی و صنعتی و معدنی را در اختیار ما بگذارد و با شکل دهی سرمایه‌گذاری‌های مشترک، زمینه ورود ما را به بازارهای صادراتی فراهم کند، قطعا ضرری متوجه ما نخواهد شد. ما اگر بتوانیم با اتکا به سرمایه های چین در قالب فاینانس و یا سرمایه‌گذاری مستقیم، ظرفیت های تولیدی خود را در داخل کشور ارتقا بدهیم، از خام فروشی به سمت تولید محصول حرکت بکنیم، ظرفیت های اقتصادی کشور توسعه پیدا می‌کند، اشتغال بیشتر می شود و تنوع کالاهای صادراتی خواهیم داشت.

در این صورت نیاز به واردات کمتر شده و وابستگی تولید داخلی به ارز و بازارهای خارجی کاهش پیدا می‌کند، نوسانات ارزی برای کشور ایجاد مشکل نمی کند و تاب آوری اقتصاد ما در مقابل شوک‌های داخلی و خارجی بیشتر می‌شود. در طول سالهای گذشته به علت محدودیت منابع مالی و سرمایه، به علت عدم دسترسی به دانش فنی و لایسنس خارجی از نظر فنی و تکنولوژی عقب افتادگی داریم.

زیرساخت‌های ما توسعه پیدا نکرده، امکان ورود به بازارهای صادراتی را نداشته ایم، در داخل کشور در مقیاس های کوچک‌ تولید کرده ایم و تولید وابسته به ارز خارجی و واردات مواد اولیه و ماشین آلات خارجی است. هنوز حلقه های تولید در داخل کشور تکمیل نشده و با کمترین نوسانات ارزی تولید داخلی ما مشکل پیدا می‌کند. باید از فرصت امضای سند راهبردی با چین در جهت تقویت زیرساخت‌ها و متنوع سازی اقتصاد استفاده بکنیم.

وابستگی تولید داخلی به واردات، ما را با مشکل مواجه می‌کند. باید زنجیره های تولید داخلی را تکمیل کنیم. باید زمینه تولید نیاز های اساسی و کلیدی در داخل کشور فراهم شود. باید برای صنایع وابسته ای مثل مرغداری، تولید روغن و... در داخل کشور ایجاد ظرفیت کنیم. باید به سمت تاب‌آوری بیشتر و مقاوم سازی اقتصاد حرکت کنیم. سندی که با چین امضا شده می‌تواند با کشورهای دیگر هم امضا بشود.

اگر کشورهای دیگر هم حاضر باشند در انتقال دانش فنی، در تامین سرمایه، در سرمایه گذاری مشترک با ما مشارکت و سند راهبردی امضا بکنند چه اشکالی دارد که با ان کشورها هم سند راهبردی امضا کنیم؟ آیا کشوری مثل آمریکا و انگلیس که درصدد براندازی ما هستند حاضرند با ما سندی مثل سند راهبردی با چین امضا کنند؟ داد و فریاد و مخالفت آنها و طرفداران غربی نه از سر دلسوزی بلکه از ترس انحصارشکنی است.

امضای سند راهبردی با چین اگر هیچ مزیتی نداشته باشد این مزیت را دارد که به انحصار غربی ها پایان می دهد. با امضای این سند به غربیها و طرفدارانشان می فهمانیم که همه دنیا در غرب خلاصه نمی شود و ما برای چند دلار بی ارزش خود را دست بسته تسلیم شما نمی کنیم. چین در توسعه ظرفیت‌های موشکی و ورود ما به مسائل منطقه ای نه تنها ایجاد مزاحمت نمی کند بلکه به ما کمک هم میکند. ما در منطقه بدنبال ایجاد آرامش هستیم و تلاشهای ما در راستای منافع چین است، خاورمیانه ای امن و بدون داعش کمک به تامین انرژی و امنیت چین هم هست. مزیت دیگر امضای سند راهبردی با چین خلاصی از تفکر و نگاه غرب زدگانی است که سالها کشور را به امید ارتباط با غرب به گروگان گرفته اند و با شل کردن و سفت کردن تحریمهای غرب، فرصت میدان‌داری پیدا کرده اند. تودهنی به غرب تودهنی به تفاله های کشورهای غربی هم هست. زمانی کشور توسعه می یابد که تفکر خودباختگی و تسلیم در برابر غرب در کشور مجال و فرصت پیدا نکند.

وقتی چین و سایر کشورها با حفظ شان و منزلت ما، بخش غیرقابل تولید نیازهای کشور را تامین کنند، چه نیازی به گدایی از غرب وجود دارد؟ اشتباه راهبردی دولت روحانی تاخیر ۸ ساله در امضای سند راهبردی با چین است. اگر این سند در سال اول دولت روحانی امضا شده بود نیازی به گرفتار شدن در دام برجام را نداشتیم. شدت علاقه دولت روحانی به غربی‌ها باعث شد تا از ظرفیت‌های چین و روسیه غفلت کنند. در هیچ شرایط نباید همه تخم مرغهایمان را در یک سبد بگذاریم. در عین حالیکه بنای دشمنی با غرب را نداریم نباید از ظرفیتهای شرق هم غافل باشیم.