«نماینده»/سیدمحمدعلی صدری‌نیا: از زمان روی کار آمدن روحانی یکی از ابزارهایی که برای فشار به صداوسیما و تبدیل آن به روابط عمومی دولت و جلوگیری از پخش هر گونه انتقادی به کار گرفته، بازی با بودجه صداوسیما بوده. کاستن از بودجه یا تاخیر انداختن در واریز بودجه صداوسیما در این سالها،باعث فشار سنگین و ضربه خوردن به تولیدات این سازمان شده.حتی در بازه‌هایی مثل زمان پخش سریال گاندو این دعوا به اوج خود رسید و دولت قصد کرد بودجه سه ماهه دوم سال ۹۸ صداوسیما را صفر کند!

بگذارید واضح‌تر بگویم، یعنی در شرایطی که امریکایی‌ها، انگلیسی‌ها و سعودی‌ها بودجه‌های کلانی را برای راه‌اندازی شبکه‌های فارسی‌زبان و تولیدات با کیفیت در این شبکه‌ها خرج می‌کردند، در همه این سالها رویکرد دولت جمهوری اسلامی تضعیف صداوسیما بود. این ماجرا غیر از کاستن از تولیدات با کیفیت مثل سریالهای الف ویژه، باعث وابسته شدن این سازمان به اسپانسرهایی شده که بعضا مشکلات فرهنگی دیگری، مغایر با اهداف این سازمان را هم به وجود آورده است.

غیر از مساله بودجه، رویکرد دولت روحانی در همه این سالها ایجاد دوقطبی با صداوسیما بوده؛ طبق مصاحبه آقای دهباشی کارگردان فیلم تبلیغاتی روحانی در سال ۹۲، اساساً یکی از روشهای تبلیغاتی ستاد روحانی این بوده که از همان گفتگوی تلویزیونی اول، ایشان به هر بهانه‌ای شده به صداوسیما حمله کند. این روش در همه ۷سال گذشته هم ادامه یافته و همواره دولت تلاش کرده مردم را نسبت به این سازمان بی‌اعتماد کند و سخنش را بی‌اعتبار جلوه دهد.

البته من به هیچ وجه منکر ضعفها و عملکردهای اشتباه بخشهای مختلف خود این سازمان نیستم، اما طبیعتا بین عملکرد اشتباه، و طراحی عامدانه روشهای سیاسی و هدفدار دولت برای تضعیف صداوسیما تفاوت وجود دارد.

حالا بحران کرونا به وجود آمده و دولت برای اداره کشور نیازمند صداوسیما است. یعنی به اعتبار همان نهادی نیاز دارد که سالها برای بی‌اعتبار کردنش کوشیده؛ آقای روحانی از رئیس صدا و سیما مطالبه سریالهایی را دارد که مردم را در خانه بنشاند؛ همان سریالهایی که نیاز به بودجه‌های مناسب برای تولید داشته و با فشار دولت جلوی تولیدش گرفته شده!

از نظر ایشان همه چیز به همین سادگی است که می‌توان سالها یک رسانه را تضعیف کرد و در مواقع بحرانی با زدن دکمه‌ای اعتماد مردم به یک رسانه را افزایش داد؛یا با دستوری، دو سه روزه سریالی جذاب را تولید کرد که مردم از خانه‌های‌شان تکان نخورند!

این تنها داستان یکی از سیاسی‌کاری‌هایی است که خودش را در بحرانها نشان می‌دهد؛ و متاسفانه این داستان ادامه دارد...