به گزارش «نماینده» احمد توکلی در همایش «مبارزه با فساد، احیای اعتماد» که به همت برخی از احزاب اصلاح‌طلب  استان فارس در شیراز برگزار شد، با تاکید بر این‌که «باید زمینه ادبیات مشترک در مفهوم فساد ایجاد شود» اظهار کرد: به تایید علم اقتصاد و تجربه هیچ چیز خطرناک‌تر از فساد نیست و عنوانی که برای این همایش انتخاب شده بسیار دقیق است.

وی فساد را «سوء استفاده از قدرت و موقعیت عمومی برای مقاصد خصوصی» دانست و افزود: انحراف ملاک تصمیم‌گیری از مصالح عمومی به نفع منافع عمومی و حزبی و قومی و ...از دیگر مصادیق تعریف فساد است.

وی با اشاره به این‌که «زمانی که حلقه‌های فاسد همدیگر را پیدا کنند به تدریج فراگیر شده و بخش‌های دیگر را هم آلوده خواهند کرد» ادامه داد: اصطلاحی مانند یقه سفیدها به دنبال رشد سیستمی فساد شکل گرفت. آن‌ها به خوبی می‌دانند کجا نفوذ کنند و انواع جرائم را هم مرتکب می‌شوند اما یقه آبی‌ها با آن‌ها تفاوت دارند، آن یقه سفیدی که میلیاردها ریال را به هزاران نفر وام نمی‌دهد و به یکباره هزار میلیارد به یک نفر وام می‌دهد بخش زیادی از جامعه مانند ایتام، زنان بی‌سرپرست و غیره را قربانی خود کرده است.

این فعال سیاسی اصولگرا با بیان این‌که «یقه سفیدها دین و اخلاق و ارزش‌های انسانی و اسلامی را زیر سوال می‌برند»، تاکید کرد که اگر با فساد سیستمی مبارزه شود زندگی توام با اخلاق شکل می‌گیرد.

وی همچنین به فساد سیاسی اشاره کرد و با بیان این‌که «این نوع فساد دو طرف دارد»، عنوان کرد: یک طرف کسی است که یا خودش سیاستمدار است و یا فردی است که با یک سیاستمدار در تعامل است.   فساد سیاسی یا ناشی از اعتقادات مردم است که در این مرحله‌ مردم کمتر به مسئولان اعتماد می‌کنند؛ چرا که فساد ضد کارآمدی است و آنقدر هزینه را بالا برده که به سرعت و به سادگی قابل جبران نیست. وقتی فساد بیشتر شود، ضریب جینی و نابرابری هم بیشتر خواهد شد و در این صورت با رشد فساد، توسعه انسانی کمتر می‌شود.

وی هم‌چنین گفت: ضایع کردن مسائل مهم، مهم جلوه دادن مسائل پیش پا افتاده و پیش افتادن فروماندگان و واماندن شایستگان چهار مؤلفه‌ای است که باعث سقوط جوامع می‌شود.

این فعال سیاسی اصولگرا معتقد است: امروز بسیاری از موقعیت‌ها به دست افراد شرور افتاده است. آن کسی که در یک دستگاه دولتی با تصمیمات خود ثروت‌های زیادی جابه‌جا می‌کند، شرور واقعی است.

وی اقتصاد نفتی، اقتصاد دولتی و خصوصی سازی، رشد و تمایلات اشرافی‌گری، قانون انتخابات و چگونگی اجرای آن، عدم رعایت روش‌های عقلانی و علمی در اداره کشور به ویژه در بودجه‌ریزی، فقدان روش‌های دیجیتال در اداره کشور، نبود دولت الکترونیک، ضعف افشای فساد در رسانه‌ها، عدم توجه به مقوله مهم امر به معروف و نهی از منکر و ...را از جمله موارد رشد فساد عنوان کرد.