هفته نامه «نماینده»؛ سیدراضی نوری*/ درهبر معظم انقلاب در اهمیت مسئله محیط زیست و بهره‌وری بهینه از آن در سخنان خود فرموده‌اند: «مسئله محیط زیست و منابع طبیعی بسیار مهم است، منابع طبیعی ثروت‌های ملی هستند و متعلق به این دولت یا آن دولت نیستند، بلکه متعلق به ملت‌هاست، آن هم نه یک نسل بلکه نیاز ملت‌ها در طول تاریخشان است. هر چند نگاه‌ها به سمت اقتصاد، فرهنگ و مسائلی سیاسی کشانده می‌شود لکن اگر دقت کنیم مسائلی که مربوط به زیست انسانی است اهمیت بیشتری دارد. سیاست، اقتصاد و خدمات گوناگون شهری و کشوری و اساساً پیشرفت کشور برای چیست؟ برای این است که انسان‌ها زندگی سالم و مطلوبی داشت باشند، اگر محیط زیست تخریب شد تمامی این اهداف باطل می‌شود. مسئولین در بخش‌های مختلف به این نکته توجه کنند که نگاه به محیط زیست سالم را در متن همه برنامه‌ها و مجاری زندگی بگنجانند.»

با در نظر گرفتن اهمیت این موضوع یکی از مهم‌ترین مسائلی که می‌تواند در مدیریت منابع طبیعی مورد توجه قرار بگیرد آمایش سرزمینی است. البته تلاش‌هایی هم در این خصوص صورت گرفته است.

مسئله آمایش سرزمینی قدمتی قریب به ۳۰ سال دارد، دولت‌های مختلف آمدند و رفتند تا این مسئله را نهایی کنند. در مجلس نهم قانون کاداستر (حدنگاری) تصویب شد و تقریباً هر قطعه در منابع طبیعی تعریف خاص خود را پیدا کرد. می‌توان گفت در قانون مذکور آمایش سرزمینی دیده شده است اما متأسفانه با وجود اینکه این قانون نزدیک به ۳ سال مصوب شده و بابت این مسئله اعتباراتی هم در نظر گرفته شده، اما عملیاتی نشده است.

اگر این قانون حدنگاری که بر اساس آمایش سرزمین طراحی و تصویب شده است اجرا شود برای نقاط مختلف کشور ظرفیت‌ها و استعدادها تعیین گردیده؛ این قانون می‌تواند محل استقرار صنایع مختلف از جمله فولاد و صنایع تبدیلی کشاورزی را ارائه کند.

اخیراً سازمان برنامه‌وبودجه نیز جایگاهی به موضوع آمایش سرزمینی ـ که به قدمت آن اشاره شد ـ اختصاص داده است. هر مجموعه‌ای اعم از فرهنگی، آموزشی و صنعتی بر اساس شاخص‌هایی که آن سرزمین می‌تواند داشته باشد تا بر آن اساس در محل مستقر شود تعریف شده است؛ اما متأسفانه در پیگیری مهم‌ترین زیرساختی که می‌تواند برای رشد و توسعه کشور ایجاد شود اهمال شده است.

*نماینده مردم شوش و عضو کمیسیون کشاورزی