به گزارش «نماینده» حسین درودیان، مدرس دانشکده اقتصاد دانشگاه تهران، با اشاره به مشکلات نظام بانکی کشور، گفت: نظام بانکی هم‌اکنون در بدترین وضعیتی که در ایران وجود داشته به سر می‌برد؛ از این حیث که حجم دارایی‌های مسموم درواقع دارایی‌هایی که دیگر برای بانک‌ها سودآور نیستند و اصل بازگشت و احیا شدنشان هم‌محل تردید است به‌اندازه خیلی زیادی در کل دارایی‌های بانکی رسیده است و این به مشکلی برای نظام بانکی و اقتصادی تبدیل‌شده است و هرچه زمان بگذرد و این مشکل حل نشود به‌طور پیوسته وضعیت بدتر خواهد شد.

وی در خصوص عملکرد بانک مرکزی نیز گفت: مسئله اساسی که در مورد بانک مرکزی مطرح است اهتمام و توجه به وظیفه اصلی بانک مرکزی است که سیاست‌گذاری پولی می‌باشد اما متأسفانه بانک مرکزی هیچ سیاست پولی ندارد. به‌طور مثال حجم پول را نمی‌تواند کنترل کند، نرخ بهره را هم نمی‌تواند کنترل کند. لذا عملاً بانک مرکزی در جایگاه مردم عادی قرار گرفته است و روند تحولات را تنها مشاهده می‌کند.

این مدرس دانشگاه در خصوص عملکرد نظارت بانک مرکزی بر روی بانک‌ها ادامه داد: یکی از بخش‌هایی که بانک مرکزی می‌تواند جدی‌تر وارد شود، نظارت بانکی است ولی در کل مشکلات به حدی است که دیگر با نظارت حل نمی‌شود. درواقع نظارت برای زمانی است که مشکلات به این سطح نرسیده باشد و الآن نظارت تنها به ما کمک می‌کند که ما ابعاد مشکلات را بهتر ببینیم و بشناسیم و آن چیزی که برای بهبود وضعیت فعلی نیاز است فراتر از نظارت است.

درودیان در خصوص راه برون‌رفت از وضعیت فعلی نظام بانکی اظهار داشت: برای حل این مشکلات نیازمند یک بسته و مجموعه سیاستی هستیم که شامل اقدامات تقریباً غیرمتعارف باشد زیرا با اقدامات متعارف ممکن است وضعیت را تبدیل به چیزی بدتر از آنچه در حال حاضر هست کنیم. به‌طور مثال ما اگر الآن حتی موفق به کاهش نرخ سود بانکی شویم، هرچند که خیلی بعید است، حتماً با گردش حساب‌ها، تورم ایجاد می‌شود و مشکل گریبان‌گیر مردم می‌شود گرچه مشکلات بانک‌ها را حل می‌کند. لذا ما نیازمند بسته سیاستی هستیم که شامل اجزایی باشد که منجر به کاهش نرخ سود بانکی، تعیین و تکلیف دارایی‌های مسموم و کنترل یا عدم بروز تورم خفته‌ای که در این چند سال با بهره بانکی بالا به تعویق افتاده است شود.

وی در پایان نیز در خصوص بنگاه‌داری بانک‌ها گفت: بنگاه‌داری یک مسئله است ولی در حال حاضر از مسائل اساسی نیست و نکته قابل‌توجه اینجاست که اگر بانکی مشغول بنگاه‌داری است باید در زمینه‌هایی باشد که مورد نیاز جامعه است و بانک‌ها اگر بنگاه‌داری هم نمی‌کردند هم به نظر من وام و تسهیلات را به آن بخشی که برای جامه منفعت دارد نمی‌دادند.