به گزارش «نماینده»، با تمدید تحریم‌های جدید سنا بنظر نمی‌رسد دیگر کسی برجام را برد- برد تصور کند، اما حال سراغ برد- برد آقای زنگنه برویم و بررسی کنیم که آیا این برد- برد هم مانند نتیجه برجام است یا اینکه واقعاً برای کشور بهره‌ای خواهد داشت؟
ذکر این نکته حائز اهمیت است که بازار نفت خام به شدت تحت تاثیر فضای روانی، اطمینان و نا اطمینانی می‌باشد. اطمینان بدین معنی که اگر بازار مصرف به این قطعیت برسد که نفت مورد نیازش در بازار عرضه خواهد شد انتظار به سمت کاهش قیمت خواهد رفت و اگر این نتیجه حاصل شود که نفت در آینده نزدیک به هر دلیلی با کمبود عرضه مواجه خواهد شد قیمت انتظاری نفت میل به افزایش خواهد یافت. 
زنگنه وزیر نفت ایران بیش از سه سال است که در انواع جلسات اعم از خبری، سخنرانی، خصوصی، دیپلماتیک و ... قاطعانه می‌گفت به هیچ عنوان از سهم ۴ میلیون بشکه ای خود کوتاه نمی‌آید ولو یک بشکه.

این موضوع را کسانی که دیپلماسی انرژی ندانند قهرمانانه توصیف می‌کنند و او را حافط منافع ملت می‌دانند. حال اینکه اثر روانی ناشی از افزایش عرضه نفت ایران به بازار خسارات جبران ناپذری به درآمدهای ارزی کشور در 3 سال اخیر وارد کرده است.
جالب است بدانید که هر دلار کاهش در قیمت نفت معدل  1.7 هزار میلیارد تومان در سال، ایران را با کمبود منابع ارزی مواجه می‌کند، حال اگر از کاهش 75 دلاری نفت خام در سه سال اخیر تنها 5 دلار آن سهم اثر اطمینان بخشی آقای زنگنه با بازار باشد، معادل 8.5 هزار میلیارد در سال و 25.5 هزار میلیارد در این سه سال زیان ارزی متوجه کشورمان شده است؛ مبلغی معادل حدود 7-8 ماه پرداخت یارانه به همه مردم کشور.
نکته قابل ذکر دیگر اینکه تاکید آقای زنگنه در این سه سال بر روی حداقل تولید 4 میلیون بشکه در روز بود اما آنچه توافق شد 3.7 میلیون بشکه در روز برای ایران شد. یعنی 300 هزار بشکه کمتر از آن چیزی که آقای زنگنه به بازار اطمینان داده بود و موجب کاهش بیشتر قیمت نفت شده بود.

حال قضاوت با شما که آیا این مذاکرات برد- برد بوده است یا خیر. 
البته با تمدید تحریمی که اخیراً در سنا تصویب شده است و نوک پیکان این تحریم ها متوجه صنعت نفت است، قضاوت در مورد برد-برد برجام مجال به بررسی برد- برد اوپک را نخواهد داد.