به گزارش «نماینده» حجت الاسلام و المسلمین عبدالحسین خسروپناه با اشاره به علت عدم اقبال مردم نسبت به روشنفکران از بعد از انقلاب گفت: روشنفکری قبل از انقلاب مخصوصا روشنفکری دینی قبل از انقلاب چندین ویژگی داشت که روشنفکران معاصر ما آن ویژگیها را ندارند.

وی با اشاره به ویژگیهای روشنفکران قبل از انقلاب گفت: یکی از ویژگیهای روشنفکران قبل از انقلاب این بود که تلاش می‌کردند بین عقلانیت و دین‌داری جمع کنند اما روشنفکران بعد از انقلاب تلاش کردند عقلانیت منهای دین را ترویج کنند، جامعه ایرانی هم به دلیل اینکه یک جامعه دینی است لذا دین‌داران یا به روشنفکری بعد از انقلاب گرایش پیدا نمی‌کنند یا گرایش کمتری پیدا می‌کنند.

وی گفت: ویژگی دیگر روشنفکران قبل از انقلاب این بود که آنها ارتباط بیشتری با توده مردم داشتند و درد مردم را احساس می‌کردند، با انقلابیون قبل از انقلاب ارتباط داشتند، زندان رفته بودند اما روشنفکران بعد از انقلاب عمدتا با توده مردم ارتباط ندارند و درد مردم را مطرح نمی‌کنند و دردهای جهان غرب را در جامعه ایران مطرح می‌کنند.

نویسنده کتاب روشنفکری و روشنفکران گفت: ناله‌های روشنفکران بعد از انقلاب از دردهای جامعه غرب است و دغدغه‌ای نسبت به دردهای جامعه خودشان ندارند. بعضی از روشنفکران ما تلاش می‌کنند تا برای مسائل جهان غرب، توجیه عقلانی درستت کنند مثلا تلاش می‌کنند همجنس‌گرایی را توجیه کنند درحالیکه همجنسگرایی مسئله کشور ما نیست و مسئله غرب است. روشنفکران بعد از انقلاب مسائل جهان غرب را توجیه عقلانی می‌کنند و آنها را به خورد مردم می‌دهند. درواقع بین نیاز جامعه و آنچه که این روشنفکران بیان می‌کنند فاصله بسیار است.