«نماینده؛ سحر موسوی*/ دستیابی طراحان لباس به نقطة مطلوب از نیازهای جامعه، قوانین و قواعد حاکم بر آن نیازمند برنامه‌ریزی در این حوزه است. به عبارتی تدریس دانش مورد نظر در دانشگاه‌ها به صورت اصولی نخستین قدم در دستیابی به این هدف به‌شمار می‌رود. بنابراین باید موضوعات و مناسبت‌های اجتماعی، همچنین فرهنگ‌های مختلف نیز مورد بررسی قرار گیرند. البته درست است که هر کشوری فرهنگ خاص خود را دارد و افراد زیادی نیز دوست دارند پیرو مد در کشورهای مختلف باشند. به طور مثال زمانی که نمایشگاه مدل‌های مختلف به عبارتی فشن‌شوها برگزار می‌شود، افراد زیادی از اقصی نقاط جهان آن را دنبال می‌کنند. اما باید این موضوع در اذهان افراد جا بیفتد که به طور مثال مردمی که در ایران زندگی می‌کنند؛ باید چه استفاده‌ای از مدل‌های به نمایش درآمده داشته باشند و چگونه آنها را با قوانین و عرف جامعة خود تطابق دهند. موضوعی که توجه به آن در سیستم آموزشی ما احساس می‌شود. در واقع باید روی سیستم آموزشی تمرکز کرده و آن را به‌روزتر و کارآمدتر کنیم. به طور معمول هر فردی که در یک رشتة خاص فعالیت می‌کند، نیاز به چند رشتة دیگر دارد که بتواند کار خود را کامل انجام دهد.

به نظر من طراحی لباس نیز یکی از رشته‌هایی است که طراح باید در کنار مسائل هنری، با سایر دانش‌ها از جمله جامعه‌شناسی آشنا شود، زیرا فردی که جامعة خود را به خوبی بشناسد، به خوبی نیز می‌تواند طراحی کند. شاید برای بسیاری از افراد این سؤال مطرح باشد که چرا با وجود سال‌ها تولید، ایجاد یک برند ملی که حداقل در کشور خودمان رونق داشته باشد تا در گام بعد نوبت به بازارهای جهانی برسد، به تعویق افتاده است؟ در پاسخ باید گفت در حال حاضر قدم‌هایی در این زمینه برداشته شده است البته به نتیجه رسیدن آن کار دشواری خواهد بود، زیرا متأسفانه این کار به افرادی سپرده می‌شود که چندان از مد و لباس سررشته‌ای ندارند. ما نیاز داریم که نخست متخصصان و افراد با تجربه در این زمینه جذب کرده و در گام بعدی با حمایت از آنها برند ملی را شکل دهیم. البته به طور قطع در این زمینه نیاز به کار مستمر داریم.

این کار به لحاظ مدیریتی کار سختی است. به طور مثال در حال حاضر بنیاد ملی مد و لباس تلاش زیادی در این زمینه می‌کند. جشنواره‌های مختلف برگزار و از طراح‌ها برای این کار دعوت می‌نماید، اما کار در حد حرفه‌ای پیش نمی‌رود. همین باعث می‌شود افرادی که در دوره‌های اول با علاقه در این زمینه همکاری داشته‌اند، در دوره‌های بعدی کناره بگیرند. به طور قطع داشتن یک برند ملی نیاز به طراح‌های ملی نیز دارد. بنابراین تمامی افراد دارای تجربه باید تجربیات خود را به اشتراک بگذارند.

در جشنواره‌های مد و لباس بیشتر شاهد بازی با پارچه هستیم و از پارچه اگر فراتر رویم تنها چاپ لباس را داریم. درست است که فردی که تخصص ندارد ممکن است احساس کند ما نیاز به یکسری چیزها داریم، اما قادر نخواهد بود آن را ایجاد کند. طراحی لباسی که هم زیبا باشد و هم همة افراد بتوانند آن را در خیابان بپوشند، به عبارتی هماهنگی این دو ویژگی، کمی سخت است و نیاز به مدیریت قوی و توأم با تجربه داریم. در طراحی یک لباس از ابتدا تا آخر باید به چند اصل مهم پایبند بود. نخست اینکه باید عنوان طراحی و کاربرد آن مشخص شود. راحتی لباس، زیبایی، ترکیب رنگ، جنس پارچه، طرح و ... باید مورد توجه قرار داشته باشد. این در حالی است که در چند سال گذشته در ایران بیشتر به پارچه یا نقاشی یا چاپ روی پارچه توجه شده است. آن هم در شرایطی که بیشترین تأثیری که ما می‌توانیم در طراحی لباس بگذاریم، استفاده از برش است. برش‌های مختلف یا برش‌هایی که کاربردش برای همه مناسب باشد. براین اساس تمامی نهادهای تأثیرگذار در این زمینه باید نقش خود را ایفا کنند، اما نوع برخورد نیاز به تغییر دارد. رفتارهایی که اتفاق می‌افتد تنها جلوگیری از انتشار این مدها است. درحالی که ما بیشتر نیاز به اطلاع‌رسانی و ایجاد مدهای جایگزین داریم. مانند نوشته‌ها و طرح‌ها که باید با نوشته‌ها و طرح‌های ایرانی جایگزین شود.

*طراح مد و لباس