به گزارش «نماینده» مسوول انجمن مقابله با سوء رفتار با کودکان گفت: بررسی آمارها نشان می دهد که اغلب موارد سوءرفتار با کودکان، متاسفانه توسط خانواده یا افراد آشنا، صورت می گیرد.

یسنا رستم آبادی افزود: خانواده و آشنایان کودکان، دقیقا همان افرادی هستند که باید پشتیبان و پناه کودکان باشند.

رستم آبادی گفت : کودکان آزار دیده به هیچ جایی نمی توانند به تنهایی شکایت کنند و در بسیاری موارد به حقوق خود آگاه نیستند و رنج دیدن و آزار را جزو زندگی معمول خود می پندارند.

وی در مورد آمار موارد سوء رفتار با کودکان در ایران اظهارداشت: به دلیل نبود ساز و کار و نظام ثبت موارد کودک آزاری، آمار دقیقی از این کودکان در دست نیست؛ هر چند حتی درصورت وجود نظام های ثبت در دیگر کشورها هم به دلیل مشخص نبودن عوارض سوءرفتار، تعداد این کودکان معمولا کم تر از حد واقعی تخمین زده می شود.  

وی اضافه کرد: البته در گذشته چند پژوهش برای آگاهی از وضعیت این کودکان انجام شد که آن هم به دلیل پراکندگی پژوهش ها و فاصله زمانی با زمان حال از اعتبار چندانی برخوردار نیست.

**سوء رفتار با کودکان شامل چه مواردی است؟

مسوول انجمن مقابله با سوء رفتار با کودکان گفت: سوءرفتار با کودکان شامل هر شکلی از سوءرفتار فیزیکی، عاطفی، جنسی و بی توجهی یا غفلت است و در کل به هر نوع رفتاری که منجر به آسیب احتمالی یا حقیقی برای سلامت، بقا، رشد یا کرامت کودک شود، سوء رفتار یا کودک آزاری می گویند.

رستم آبادی افزود: سوءرفتار فیزیکی شامل استفاده از نیروی فیزیکی به صورت عمدی علیه یک کودک است که می توان به ضرب و شتم، لگد زدن، تکان دادن، گاز گرفتن، خفه کردن، سوزاندن و مسموم کردن اشاره کرد؛ این نوع سوء رفتار غالبا تحت عنوان تنبیه، توسط خانواده یا دیگران انجام می گیرد.  

وی ادامه داد: سوءرفتار جنسی شامل هر گونه رفتار جنسی با کودکان، مغایر با قوانین، شرع و هنجارهای جامعه است؛ سوء رفتار جنسی می تواند هم توسط بزرگسالان و هم نوجوانان رخ دهد.  

به گفته وی، بزرگسال دخیل در سوء رفتار در بسیاری موارد می توانند جزو خویشان نزدیک و یا آشنایان کودک باشد که با حیله، تهدید، تشویق یا با اجبار، کودک را به آن کار وا دارند.

مسوول انجمن مقابله با سوء رفتار با کودکان گفت: سوءرفتار روانی و عاطفی به معنای نداشتن توانایی والدین و خانواده برای فراهم آوردن محیطی مناسب و پشتیبان برای رشد و پرورش کودکان است.

رستم آبادی افزود: سوءرفتار در این حیطه، می تواند آسیب های جدی روانی، روحی، اخلاقی، فیزیکی و اجتماعی برای کودک به دنبال داشته باشد. تحقیر، سرزنش، تهدید، ترساندن، حبس، تبعیض، تمسخر، مقایسه مکرر کودک با خواهر و برادرها یا همسالان، عدم پذیرش و رفتار پرخاشگرانه مثال هایی از این سوءرفتار ها به شمار می آید.

وی ادامه داد: بی توجهی یا غفلت زمانی اتفاق می افتد که سرپرست کودک با وجود توانایی از تامین نیاز های ضروری کودک مانند سلامت، آموزش، رشد عاطفی، تغذیه، سرپناه و شرایط امن زیستن، سر باز زند. این نوع سوء رفتار فقط ویژه خانواده هایی از طبقه اقتصادی پایین نیست.