به گزارش «نماینده»، برخی کشورهای عربی و غربی با مطرح کردن ادعاهایی عجیب و باورنکردنی سعی دارند این مسأله را توجیه کنند که چرا به آوارگان سوری پناه نمی‌دهند، بهانه‌هایی مانند تفاوت فرهنگی، پیامدهای اقتصادی، ناتوانی مردم سوریه برای تحمل شرایط اقتصادی و ... این درحالی است که اکثر این کشورهای فراری از پذیرش آوارگان سوری، به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم از عوامل اصلی ایجاد بحران و جنگ و ویرانی در سوریه هستند.

آوارگانی که مهمان مردم سوریه بودند:

یونانی‌ها:
۷۲ سال قبل سوریه و به طور مشخص شهر حلب میزبان بیش از ۱۲ هزار پناهجوی یونانی بود که از جنگ گریخته بودند. این حادثه مربوط به جنگ جهانی دوم بود. در آن زمان کشور یونان از سوی ایتالیا و آلمان هدف حمله قرار گرفت درنتیجه مردم این کشور به سوی چند کشور عربی سرازیر شدند و پناهگاهی امن در سوریه یافتند.
سایت "هافینگتون پست" تأکید کرد که عکسی از این حادثه وجود دارد که در سایت آمازون به مبلغ ۱۱ هزار دلار ارزش گذاری شده است.

کویتی‌ها:
در جریان جنگ خلیج فارس و اشغال کویت وسط عراق در سال ۱۹۹۰، شمار بسیاری از کویتی ها به کشورهای همجوار گریختند؛ بعضی از این آوارگان کویتی نیز به سوریه پناه بردند.

عراقی‌ها:
با آغاز حمله آمریکا و انگلیس به عراق در سال ۲۰۰۳ و آغاز حملات گسترده به مناطق مختلف این کشور، شمار بسیاری از خانواده های عراقی به کشورهای همسایه از جمله سوریه گریختند.

ارامنه:
در جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۵، آوارگان ارمنی از مناطق مختلف خود را به حلب رساندند، تا اینکه نیروهای عثمانی آنان را به دیرالزور منتقل کنند.
بسیاری از ارامنه که چندین ماه پیاده و بدون ساده‌ترین امکانات این مسیر را طی کرده بودند، بر اثر سرما و گرسنگی و بیماری جان خود را از دست دادند. بیشتر این آوارگان زن و یا کودک بودند.
اما بعضی از پناهجویان ارمنی توانستند دور از چشم عثمانی ها در حلب باقی بمانند. مردم حلب نیز دست یاری به سوی آنان دراز کرده و حتی با آنان ازدواج کردند و فرزندانشان را مانند فرزندان خود بزرگ کردند.
امروزه دیگر آمار دقیقی از تعداد ارامنه در شهر حلب وجود ندارد اما بر اساس سرشماری ها تا قبل از سال ۲۰۱۱ و آغاز جنگ و بحران، حدود ۶۰ هزار ارمنی در این شهر زندگی می کردند که همگی نوادگان همان پناهجویان ارمنی بودند.

شرکسها:
در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی، شرکسها که از نسل کشی در سرزمینشان گریخته بودند، به منطقه "ماراش" در استان حلب پناه بردند. پس از آن مأموریت حفظ امنیت در منطقه زیتونه بر عهده شرکسها گذاشته شد.
پس از مدتی نیز گروهی هزار نفر از شرکسها نیز در سال ۱۸۷۲ به فرماندهی شخصی به نام "جولان" به شهر سامسون رفته و از آنجا به منطقه‌ای نزدیک شهرهای حماه و حمص و ارتفاعات جولان رفتند، و در آنجا ساکن شدند.

لبنانی‌ها:
لبنانی ها نیز در چندین مرحله به سوریه پناه بردند. درسال ۱۹۹۶ و با آغاز حمله ارتش متجاوز رژیم صهیونیستی گروهی از لبنانی ها به سوریه رفتند. این جنگ ۱۶ روز طول کشید و رژیم اشغالگر بیش از ۱۱۰۰ بار لبنان را هدف قرار داد.
دومین موج آوارگان لبنانی در ژوئیه سال ۲۰۰۶ راهی سوریه شدند. در این حملات رژیم صهیونیستی بیش از ۱۰۰ هزار لبنانی آواره شدند که بیشتر آنان به سوریه رفتند.

فلسطینی‌ها:
نخستین بار فلسطینی ها بعد از شکست سال ۱۹۴۸ که نکبت نامیده می شود، به سوریه پناه بردند. میزبانی گرم سوری ها از آوارگان فلسطینی به حدی بود که این فلسطینی ها به بخشی از جامعه سوریه تبدیل شدند و تعداد آنان با ۵۸۱ هزار نفر رسید. سوریه برای این آوارگان گذرنامه‌های ویژه صادر کرد.
اکثر آوارگان فلسطینی در سوریه به ویژه کسانی که در سال ۱۹۴۸ به این کشور پناه بردند، مانند دیگر شهروندان سوری از حقوق شهروندی در بهداشت، زمینه آموزش، کار و ... برخوردار شدند، و فقط تنها تفاوت آوارگان سوری با شهروندان فلسطین، حق شرکت در انتخابات شهرداری، استانداری، پارلمانی و ریاست جمهوری است.