به گزارش «نماینده»، پرت شدن از ارتفاع، کابوس مشترک همه آدمهایی است که از ارتفاع می ترسند. شاید دخترها سهم بیشتری از این ترس داشته باشند اما فاطمه اکرمی دختری است که توانسته خودش را بارها از ارتفاع ۴ هزار متری رها کند.
 
وقتی از لبه‌ی پشت بام ده متری با ترس به پایین نگاه کنی متوجه می‌شوی سقوط از ارتفاع چهار هزار متری چقدر ترسناک است، آن هم برای یک دختر. اما فاطمه اکرمیِ بیست و سه ساله که از روز اول سر نترسی داشته، یک روز تصمیم می‌گرد سقوط آزاد را تجربه کند و کم‌تر از دو ماه بعد از هواپیمای اوج گرفته به بیرون می‌پرد.

  Sky Dive یا به قول خودمان سقوط آزاد، ورزشی است که این روزها طرفداران زیادی در دنیا پیدا کرده ولی برای ما کم‌تر شناخته شده است. ورزشکاران این رشته سوار هواپیما می‌شوند و در ارتفاع مورد نظر خودشان را به بیرون پرتاب می‌کنند و با سرعت به سمت زمین شیرجه می‌روند تا حس پرواز مانند یک عقاب را تجربه کنند.
 
فاطمه اکرمی هم یکی از همین ورزشکاران است که از پنج سالگی ژیمناستیک کار می­کند. به عقیده­ نزدیکانش هیچ اخلاق و رفتار دخترانه‌ای ندارد و دستش به پختن تخم مرغ هم نمی­رود چه برسد به پهن کردن سفره قلم کار ایرانی؛ ولی تا دلتان بخواهد از در و دیوار راست بالا می­رود و آتش می­سوزاند. بانجی جامپینگ برای فاطمه در حد شوخی است و برای ایجاد هیجان فقط باید از ارتفاع چهار هزار متری سقوط کند تا آدرنالین در خونش به جریان بیفتد.
 

  به مامان گفتم بپرم؟ گفت بپر
شاد و سرزنده است و برای اینکه بتواند مدام تحرک داشته باشد روی مبل نمی‌نشیند. از بچگی ژیمناستیک و بعدها پارکور کار می‌کند و فرم شکستگی‌های بینی‌اش شاهد این مدعا است. وقتی چیزی در سرش بیفتد باید شکل واقعیت بپذیرد. سقوط آزادش هم همین‌طور بوده است.

  «از وقتی بچه بودم با خودم می­گفتم این­ها چجوری تو آسمان پرواز می­کنند؟ ولی هیچ­وقت فکر نمی­کردم خودم هم این­کار را بکنم. یک روز به مادرم گفتم من برم بپرم؟ گفت برو. خودم اصلا مطمئن نبودم و مادرم اصرار کرد بروم و یک ماه بعد زنگ زدم  و برای دو هفته بعد رزرو کردم. به یکی از دوستانم در دبی گفتم که من را حضوری ثبت نام کند و به من گفت نیازی نیست برو با خیال راحت بپر. روز اول رسیدم به محل به من گفتند اسمت در لیست نیست، عزا گرفته بودم که شانسم زد و یک نفر کنسل کرد و توانستم شرکت کنم مرداد ۹۱ اولین دوره­ی اسکای دایو را دیدم. یک پکیج aff است که شامل هشت پرش و آموزش­های تئوری است که دو هفته زمان می­برد و هر پرش آزمونی دارد که اگر قبول نشوی باید انقدر تکرار کنی که تا از مربی نمره قبولی بگیری. زمانی که من داشتم به اندازه پرش­ هایم بود و اگر تکرار میخوردم با مشکل مواجه می­ شدم.»کار به همین سادگی‌ها هم نیست و باید دوره‌های سخت و طاقت فرسایی را طی کنی تا آمادگی سقوط آزاد را داشته باشی.
 

  «بعد از ظهر روز اول کلاس­های تئوری و تونل باد شروع شد. هیچکدام از مربی­ها عرب نبودند مربیان من یکی ژاپنی و دیگری انگلیسی بود. ۵ صبح روز بعد برای اولین پرش آماده شدیم. ابتدا دو ساعت کار زمینی آموزش کار با چتر داشتیم. من تا پیش از آن به چتر دست هم نزده بودم و هیچ تجربه­ای نداشتم. پروسه ی کار با چتر واقعا پیچیده است و سقوط از کار با چتر خیلی ساده ­تر است. بعد خطرهای احتمالی را توضیح دادند و به سراغ تونل باد رفتیم که شبیه ساز سقوط در یک فضای بسته ی دو در دو است. در هوا معلق می­شوی و بر حسب وزن، فشار باد را تنظیم می­کند. در این مرحله باید حالت قرار گرفتن بدن در هنگام سقوط را به درستی انجام دهیم.»