به گزارش نماینده از ایسنا، پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران «مارقین» یا همان خوارج‌های انقلاب چهره حقیقی خود را نشان دادند. آنها با روی کار آمدن حکومت جمهوری اسلامی و در ادامه، عزل «بنی‌صدر» خائن در ماه‌های نخست جنگ‌تحمیلی گروه سومی تشکیل دادند که هم ضد آرمان‌های انقلاب و هم علیه انقلابیون راستین ایستادند و ایدئولوژی ماکیاولیستی آنها بر این اساس بنیاد یافت که «هدف هر وسیله‌ای را توجیه می‌کند.» بنابراین برای دست‌یابی به اهداف شوم خودشان دست به «ترور» های کور یا هدف دار، گروهی و انفرادی زدند.
سازمان مجاهدین با ورود به فاز مسلحانه؛ در روز ۶ تیر ۱۳۶۰ «آیت‌الله العظمی سیدعلی خامنه‌ای» را در مسجد ابوذر تهران، مورد سوء قصد قرار دادند. روز بعد در هفتم تیر ۱۳۶۰ در عملیات تروریستی دیگر، با جاسازی بمب در ساختمان حزب جمهوری اسلامی در تهران، «آیت‌الله بهشتی» و ۷۲ تن از یاران امام خمینی را به شهادت رساندند. در ۱۴ مرداد ۱۳۶۰ هم دکتر «حسن آیت» نماینده مجلس خبرگان و نماینده‌ی مجلس شورای ملی و عضو شورای مرکزی حزب جمهوری اسلامی، به دست افراد سازمان مجاهدین ترور شد.
این سازمان در هشتم شهریور همین سال، در فاجعه تروریستی دیگری، با انفجار بمب در ساختمان نخست‌وزیری، «محمدعلی رجائی» رئیس‌جمهور و «محمدجواد باهنر» نخست وزیر را ترور کرد و به شهادت رساند. در هفتم مهر ۱۳۶۰ «سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد» دبیر حزب جمهوری اسلامی استان خراسان، به دست یکی از اعضای سازمان منافقین، ترور شد. همچنین در روز ۳۰ آذر ۱۳۶۰ «آیت‌الله عبدالحسین دستغیب» امام جمعه‌ی شیراز را بر اثر انفجار بمب به شهادت رساندند و مسئولیت این حادثه و ترور را برعهده گرفت.
همچنین این سازمان در شرایطی که کشور به شدت درگیر جنگ با حکومت بعث عراق بود گمان می‌کرد که می‌تواند با حذف شخصیت‌های اندیشمند و تأثیر گذار انقلاب اسلامی، ایران را در عرصه‌های مختلف با چالشی جدی مواجه سازد اما این موضوع خیالی باطل بود چرا که مقابله مسلحانه با نظام و شرم‌آورتر از آن همکاری با دشمن متجاوز بعثی و به عبارت بهتر، خیانت به «میهن» پرونده همه عناصر سازمان را در همه ردیف‌ها تا قیامت مخدوش و آمیخته به لکه ننگ کرد.
عطش بی‌حد و حصر سران سازمان منافقان برای دست‌یابی به قدرت با هر وسیله ممکن، پناه بردن به دامان بیگانگان از جمله و دشمنان ملت ایران و همراهی و هماهنگی مستقیم با غرب برای مقابله با جمهوری اسلامی ایران و تحلیل نادرست و برداشت اشتباه سران سازمان از وضعیت حاکم بر جامعه تازه انقلاب کرده ایران از جمله دلایل هستند که موجب می‌شود تا قیامت، عناصر این سازمان در میان ملت ایران جایگاهی نداشته باشند.