به گزارش نماینده به نقل از تسنیم، سهشنبه دو هفته گذشته واشنگتن پست در گزارشی با تیتر «جایی که پیش از این مجسمه صدام در بغداد قرار داشت، امروز تصویر رهبر ایران قرار داد» به تصاویری که این روزها در میدان فردوس بغداد نصب شده، اشاره کرد و نوشت این تصویر در جایی نصب شده است که در سال ۲۰۰۳ مجسمه صدام از آنجا پایین کشیده بود. به گفته یان رسانه اکنون بنری با تصویری امام خمینی(ره) و رهبر معظم انقلاب در آنجا نصب شده است.
لیز اسلای نویسنده این گزارش در بخشی از این متن آورده بود: «این بیلبورد یکی از تبلیغات گستردهای است که در سراسر شهر بغداد از طرف گروههای مبارز علیه داعش نصب شده است.»
همچنین نویسنده در بخشهای دیگری از این گزارش تلاش دارد تا به مقایسه اقدامات صدام و امامخمینی بپردازد و در بخش پایانی گزارش، میگوید: «۳۵ سال بعد آغاز جنگ توسط عراق، هر دوی این مردان (امام خمینی و صدام حسین) از دنیا رفتهاند، اما این تصویر خمینی است که همچنان در قلب پایتخت عراق منتشر میشود.»
هفته گذشته نیز خبرهایی مبنی بر نامگذاری خیابانی به طول ۶ کیلومتر بین فرودگاه و شهر نجف در عراق به نام «شارع الامام الخمینی» و افتتاح آن با حضور اسحاق جهانگیری، معاون اول و مجید انصاری، معاون حقوقی و پارلمانی ریاست جمهوری ایران، منتشر شد.
سوم اسفند نیز بیبیسی فارسی در گزارشی به این اتفاق اشاره میکند و میگوید: «استانداری نجف نامگذاری این خیابان را پاسخی عنوان کرده به اقدام ایران که از سالها پیش خیابانهای متعددی را به نامهای شخصیتهای عراقی مانند محمد باقر صدر و محمد باقر حکیم نامگذاری کرده است. با این حال در شبکههای اجتماعی، مخالفتهایی از جانب شمار زیادی از عراقیها با این تصمیم ابراز شده است.» البته بیبیسی برای این مدعای انتهایی خود فکت و نمونه فراگیری نیاورد که هویداری «شمار زیاد مخالفان» باشد. ضمن اینکه اساساً درباره تحولات عراق این موضوع مرتب در رسانهها منتشر میشود که نیروهای متعلق به دوران صدام حسین و حزب بعث همچنان در عراق در حال فعالیت تروریستی بوده و با پوشش دولتهای خارجی علیرغم جمعیت محدود خود به فضاسازی رسانهای گسترده مشغول هستند. بدون شک فضاسازی رسانهای این گروهک محدود که این روزها از نیروهای جدیِ همکار با گروهک تروریستی داعش هستند، میتوانند سندی برای بیبیسی باشند.
بیبیسی در بخش دیگری از مطلب خود آورده است: «از دید مخالفان، نامگذاری خیابانی اصلی و مهم در عراق به نام رهبر کشوری که هشت سال با عراق در جنگ بوده، «اهانت به شهدای عراق» است. البته این مخالفتها فعلا به فضای مجازی و انتشار یادداشتها و اظهارنظرهایی در رسانهها محدود بوده است.» این مطلب دقیقاً در جهت صحت پاراگراف قبل قابل بررسی است. چرا که امروز مخالفان اصلی گسترده شدن ارتباط و تعامل میان دو ملت ایران و عراق که از قضا درباره جنگ سالهای قبل دو کشور هم همچنان مسائلی دارند، افرادی جز همین نیروهای متعلق به حزب بعث و فعالان رژیم صدام نیستند.
این درست همان جایی است که بیبیسی از مدعای واقعیتنگاری خود فاصله گرفته است. کافی است نگاهی به میزبانی مردم عراق از میلیونها ایرانی در سالهای گذشته انداخته شود تا وزن آنچه که بیبیسی ادعا میکند، معلوم شود. بیبیسی هیچگاه راهپیمایی اربعین و ارتباط عاطفی میان دو ملت ایران و عراق را در رسانه خود انعکاس نداد و این بار خود فریب سانسورهای خود را خورده و اینطور تصور میکند که آنچه در رسانه خود از ارتباط رو به گسترش دو ملت سانسور کرده است، یک واقعیت است. این ارزیابی غلط، خدشه به اعتبار بیبیسی حداقل در میان مخاطب ایرانی و عراقی است. چون ارزیابی میدانی مردم با ارزیابی بیبیسی در برابر هجم مخالفتها متفاوت است. دوران بیبیسی حرفهای تمام شده است؟
موکب امام خمینی(ره) در راهپیمایی سال گذشته اربعین حسینی را بچههای ایرانی نه، بچههای عراقی به صورت خودجوش و بدون کمک یا توصیه بچههای ایران به راه انداخته بودند. عکس امام بر سینه زده بودند و از مردم و شیعیان کشورهای مختلف پذیرایی میکردند. امسال تصویر رهبر معظم انقلاب را بچههای عراقی میان شیعیان کشورهای مختلف پخش میکردند. اینها یک پیام دارد و آن اینکه پرچمداری جیهه اسلام جغرافیا و مرز نمیشناسد. این همان نقطه ضعف دیگر تحلیلهای بیبیسی است که با نگاه محدود شدهِ در مرزهای کشیده شدهِ روی کاغذِ کارشناسان بیبیسی هیچگاه توان تفسیر و تحلیلاش وجود ندارد. اینجا درست همان جایی است که بیبیسی دیگر برای مخاطب ایرانی، عراقی اعتبارش را از دست میدهد. روزگار عوض شده است و بیبیسی هم مثل بسیاری از رسانههای دنیا از «مردم» جامانده است.
در ایران مکانها و خیابانهای متعددی وجود دارد که به نام شخصیتهای عراقی مانند شهید حکیم، شهید خالد اسلامبولی، هانری کربن، پاتریس لومومبا، ادوارد براون، بابی ساندز، محمدعلی جناح و دیگر آزادیخواهان جهان نامگذاری شده است. این برای مردمی که ازاد از هر گونه تعصب ناسیونالیستی قهرمانان و آرمانخواهان آزاد دنیای معاصر را ارج مینهند پذیرفته شده است و گویا بیبیسی این بار رکب خورد.