به گزارش نماینده، کمیته ملی المپیک امروز یکشنبه در سایت خود و در بخش یادداشت‌ها آورده است: چاپ سری جدید فصلنامه المپیک را از دو هفته قبل آغاز کرده بودیم تا بتوانیم همچون گذشته گوشه‌ای از زحمات روسا، مربیان و قهرمانان تیم‌های ملی اعزامی به بازی‌های آسیای اینچئون را به تصویر بکشیم. به همین منظور برای والیبال هیچ نامی برای ما آشناتر و دوست داشتنی‌تر از حسین معدنی نبود. سرمربی پیشین تیم ملی والیبال و مربی فعلی آن که انصافا چه آن زمانی که به عنوان پاسور در خدمت تیم ملی والیبال بود و چه در زمان مربیگری صادقانه با تمام وجود برای سربلندی ایران در عرصه بین‌المللی درخشید.
به همین دلیل به رغم دست و پنجه نرم کردن با بیماری از وی خواهش کردیم تا در خصوص حضور والیبال ایران در بازی‌های آسیایی اینچئون یادداشتی برای ما بنوسید و وی با کمال خوشرویی آن را پذیرفت و آن یاد داشت در حال حاضر به عنوان آخرین یادگار این عزیز در ماهنامه المپیک چاپ شده و بنا به در خواستهای مکرر عزیزان و اصحاب رسانه آخرین یاددشت وی را بر روی خروجی سایت کمیته قرار دادیم تا یادی از این مربی اخلاق‌مدار و فنی کشورمان کرده باشیم. روحش شاد نامش گرامی باد.
مرحوم حسین معدنی: با طلای اینچئون، تلخی گوانگجو را فراموش می‌کنیم
چهار سال قبل زمانی که من خودم سکان هدایت تیم ملی والیبال را برعهده داشتم با آمادگی بسیار خوبی پا به رقابت های آسیایی گوانگجو گذاشتیم. جایی که توانستیم با تمام شایستگی‌ها به مقام دوم برسیم. ما ۷ برد سه بر هیچ داشتیم و تنها در بازی فینال برابر ژاپن ۳ بر یک بازنده لقب گرفتیم که برای مان شکست تلخی بود چراکه همه قهرمانی را از خود می‌دانستیم و به نوعی غافلگیر شدیم و بازی از دست‌مان در رفت. نکته جالب آن دوره هم این بود که همه کاروان تیم ما را تحسین می‌کردند آنهم بخاطر نظم و انضباطی بود که داشتیم. با اینکه دوم شدیم اما خاطره تخی بود چون قهرمانی برازنده ایران بود.
خیلی‌ها اعتقاد دارند که شکوفایی والیبال ایران از همین سال ۲۰۱۰ و بازی‌های گوانگجو استارت خورد اما نظر شخصی من این است که ایران از کمی قبل‌تر یعنی از ۲۰۰۸ که در کاپ آسیا قهرمان شدیم و پس از آن در ۲۰۰۹ راهی قهرمانی جهان شدیم این اتفاق خوشایند در والیبال ما رخ داد و پس از آن با ورود ولاسکو این خودباوری به تیم تزریق شد که ایران هم می‌تواند نه تنها در آسیا آقایی کند بلکه در جهان هم بدرخشد.
حضور ولاسکو تاثیر خوبی بر والیبال ایران گذاشت چراکه در دنیا شناخته شده بود و توانست این باور را هم به بازیکنان تلقین کند که آنها هم می‌توانند شناخته شوند و در سطح اول دنیا رقابت کنند. البته بازیکنان خوبی هم داریم که به تفکرات ولاسکو عمل کردند و با برنامه ریزی خوبی که از طرف فدراسیون صورت گرفت الان والیبال ایران به جایی رسیده که آسیا برای آن کوچک است. والیبال از دوره گذشته بازی‌های آسیایی تا این دوره از رقابت‌ها رشد غیرقابل باوری داشته است به گونه‌ای که حریفان آسیایی الان از رویارویی با ایران وحشت دارند. همان‌هایی که روزی برای ما شاخ و شانه می‌کشیدند. نکته‌ای که در رابطه با والیبال آسیا و رقیبان آسیایی باید به آن اشاره کرد این است که والیبال ایران در طی این سال‌ها به سمت والیبال نوین رفته است اما دیگر حریفان آسیایی همان والیبال قدیم را بازی می‌کنند که البته گاها هم جواب می‌گیرند و در همین لیگ جهان هم توانسته‌اند به پیروزی برسند.
به هر حال با این شرایط مدال طلا باید برای ایران باشد اگرچه ما راه سختی داریم و باید از قهرمانی جهان که در لهستان برگزار می‌شود راهی کرهجنوبی شویم و شاید خستگی ناشی از این رقابت‌ها روی بازیکنان تاثیر بگذارد اما اگر در حد نام خودمان بازی کنیم مدال طلا برای ایران خواهد بود. به نظر من سختترین حریف ایران هم ژاپن و کره جنوبی خواهند بود. به هر حال کره میزبان است و مربی مثل پارک کی وون دارد که سال‌ها در ایران بوده و به والیبال ما آشنایی دارد. از آنطرف هم ژاپن بسیار تلاش کرده و در رقابت‌های قهرمانی جهان هم حضور ندارد برای همین زمان کافی دارد تا برای بازی‌های آسیایی آماده شود برای همین هم نباید این رقیبان را دست کم گرفت و با تمام توان روبروی آنها ظاهر خواهیم شد تا انشاالله برای اولین بار مدال طلا را بدست آوریم و تلخی دوره گذشته را فراموش کنیم.