تمامیت خواهی و لجاجت ویژگی بارز آنهایی است که در ظاهر دم از دموکراسی و قانون گرایی می زنند اما فقط تا زمانی که این دموکراسی و قانون گرایی اجاق آنها را گرم نگه دارد. اگر زمانی فرا برسد که اجرای قانون و تمکین بر آن به ضرر آنها و جریانشان تمام شود نه دموکراسی را می شناسند و نه برای قانون پشیزی ارزش قائل هستند.
علیرضا داوود نژاد در ماجرای فک پلمپ خانه سینما که به صورت قانونی و از طرف وزارت ارشاد در حال اجرا بود با یک برنامه تخریبی و تشویشی حاشیه سازی کرد تا جایی که موجب دخالت نیروی انتظامی شد.
این تیپ افراد وقتی زمان بهره برداری از امکانات دولت باشد با همه خوب هستند و تمام قوم و قبیله خویش را به روی سن جشنواره فجر می آورند و بیشترین استفاده را از وزارت ارشاد و صدا و سیما برای تبلیغ خود می برند اما جایی که باید به قانون تمکین کنند و از خواسته های توتالیتری خود بگذرند بلندگوی وامصیبتا به دهان می گیرند و فریاد می زنند.
مشخص نیست آیا این گمانه زنی که مطرح شده صحیح است یا خیر و آیا واقعا این عناصر در صدد این هستند که خانه سینما توسط دولت جدید افتتاح شود تا بگویند کلید خانه دست کس دیگری بوده یا اینکه این ادعا یک جوک سیاسی است. البته اگر این ادعا واقعیت داشته باشد چندان تعجب آور نخواهد بود. از جماعتی که دموکراسی و قانون را به صورت یک پازل گزینشی می بینند توقع دیگری نیست. آنها تا زمانی دموکرات و قانون گرا هستند که سبیلشان چرب باشد و اگر قانون روزی علیه آنها حکم داد نه قانون را بر می تابند و نه قانون گذار را.
این بیشتر شبیه یک دعوای کودکانه است و مشخص نیست چرا این قبیل افراط گری ها تمام نمی شود. آیا دامنه سهم خواهی تندروها از دولت جدید به شعبه سینماگران هم رسیده است؟ اینکه در برابر قانون ایستاده شود به صرف آنکه باید یک دولت دیگر این کار قانونی را انجام دهد نشانه کدام سهم و خواسته این افراد از دولت آینده خواهد بود؟