«نماینده»/محسن پیرهادی نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی:سخنان مقام معظم رهبری در دیدار با فرهنگیان، حاوی نکات برجسته فراوان و به تعبیری، منشور آموزش‌وپرورش تراز ایران اسلامی است. نگاه بلندمدت، در کنار ظرایف و توجه به مسائل جدیدالوقوع همچون شیوع ویروس کرونا، منظومه دقیقی است که باید بدان با دقت نگریسته شود. دراین‌باره گفتنی‌هایی هست:
یک. مسئله اول، آینده‌نگری و داشتن نگاه راهبردی نسبت به مسائل حوزه آموزش‌وپرورش است که متأسفانه در سطح اجرا، در دولت‌های اخیر، مورد غفلت واقع‌شده است. کافی است به این نکته دقت شود که تنها در ۹ سال گذشته که طرح تحول آموزش‌وپرورش تدوین‌شده
۷ نفر مختلف بر کرسی وزارت آموزش‌وپرورش تکیه زده‌اند و می‌دانیم در هر انتصاب جدید، زمان قابل‌توجهی صرف مسلط شدن مسئول به حوزه کاری و هماهنگ شدن مدیران رده‌های مختلف و تعیین یا تغییر تیم کاری می‌شود. وزارت خانه‌ای که رکورددار تغییر باشد، نمی‌تواند با نگاه راهبردی و بلندمدت موردنظر مسئولان عالی نظام هماهنگ شود و از این بابت باید فکری کرد.
دو. مسئله دوم، دقت نظر توأمان رهبر معظم انقلاب به جزئیات آموزش‌وپرورش در کنار اشراف به اصول و کلیات است. اطلاع ایشان از مواردی همچون شیوه‌های آموزش مجازی، تعداد و رنگ مدال‌های کسب‌شده توسط دانش آموزان المپیادی، مسائل سمپاد، دانشگاه شهید رجایی و دانشگاه فرهنگیان و تأثیرات کرونا بر آموزش‌وپرورش در کنار اصولی همچون فلسفه تعلیم و تربیت، مدرسه انسان‌ساز و عدالت آموزشی و مواردی ازاین‌دست، نشانگر عمق و اهمیت آموزش‌وپرورش در چارچوب نظام اسلامی است. به‌جرئت می‌توان گفت کم‌تر مسئولی در سطوح عالی و حتی میانی کشور، تا این حد بر مسائل آموزش‌وپرورش کشور اشراف داشته باشد و به نظر می‌رسد، این حوزه ازآنجاکه مستقیما با آینده و سرنوشت کشور ارتباط دارد، باید موردتوجه دقیق‌تر مسئولان تمام بخش‌ها قرار گیرد.
مسئولان در قوای مختلف، نمی‌توانند در این زمینه تنها به نظر کارشناسان اکتفا کنند و به جهت اهمیت موضوع، باید هر مسئولی تا حد قابل قبولی به مسائل این حوزه مشرف باشد. اگر قبول داریم مسئله آینده و سرنوشت، بالاترین اولویت کشور است، سرمایه‌گذاری مالی و زمانی بر روی آینده‌سازان هم باید متناسب با این واقعیت باشد.
سه. مسئله سوم، مقاومت هم‌زمان در برابر انحراف و تحجر است. همان‌طور که باید در برابر القای افکار غربی و اجرای طرح‌هایی چون ۲۰۳۰ ایستاد، باید در برابر گزینش‌های کم خاصیت که برخی فرهنگیان از آن آزرده‌خاطرند، مقاومت کرد. عرصه تعلیم و تربیت کشور، باید محل اشتغال و فعالیت زبده‌ترین و شایسته‌ترین فرزندان ایران باشد و اگر از تیغ تحجر و خطر انحراف در امان بماند و ظرفیت بزرگ نیروی انسانی جوان کشور به این حوزه سرازیر شود، چنین هدفی دور از دسترس نخواهد بود.