«نماینده» فرشاد مهدی پور*/ امام خمینی(ره) فرمودند، مجلس شورای اسلامی باید در رأس امور باشد، اما مجلس کنونی در رأس امور نیست. برای در رأس امور قرار گرفتن مجلس باید دو کار ویژۀ آن را شناسایی کرده، توسعه دهیم و به‌درستی اجرا کنیم. نظارت و قانون‌گذاری دو مأموریت اصلی مجلس شورای اسلامی است.
در قانون‌گذاری سه سطح کار لازم است انجام شود. نخست باید قوانینی را که پیش‌تر تصویب شده است، اما راکد مانده و اجرا نمی‌شود را به‌سرعت به سمت اجرا حرکت دهیم. برخی قوانین نیز نیازمند بازنگری و به‌روزرسانی هستند و با توجه به تحولات محیطی باید آن‌ها را متناسب با شرایط روز بازآرایی کنیم. مثل قوانین مرتبط با مطبوعات و رسانه‌ها که باید اقدامات متحول‌کننده‌ای انجام شود.
بعضی مسائل جدید که تازه به وجود آمده‌اند نیز نیازمند قانون‌گذاری و وضع تصمیم هستند. مثلاً در حوزه کسب‌وکارهای جدید و فضای فرهنگی و اجتماعی نیازمند قوانینی هستیم که سهولت ایجاد کرده و به بهره‌مندی مردم از این کسب‌وکارها برای تأمین معیشتشان و تقویت بنیه اقتصادی خانواده کمک کند.
حوزه نظارت کارویژۀ مهم دیگر مجلس است؛ بااین‌وجود به نظر می‌رسد که مجلس دهم در وهله اول از نظارت بر خودش نیز عاجز بوده است و اگر جز این بود، حدود ۹۰ نماینده مجلس فعلی نباید رد صلاحیت می‌شدند! مجلس بایست در درون خودش مکانیزم نظارتی را تا حد زیادی حل‌وفصل می‌کرد.
مجلس برای نظارت بر ساختارهای بیرون خود هم ابزارهای نظارتی متعددی در اختیار دارد که ما اغلب برخی از عناوین کلی آن‌ها را مانند سؤال و استیضاح مد نظر قرار می‌دهیم، درحالی‌که امکان انجام تحقیق و تفحص وجود دارد و نظارت از طریق شوراهای عالی نیز یک امکان نظارتی خوب دیگر است. ضمن اینکه باید از ظرفیت شورای هماهنگی قوا نیز استفاده شود.
اگر بتوانیم این دو کارویژه را باقدرت و قوت به سرانجام برسانیم مجلس می‌تواند به رأس امور برگردد.
*دکترای سیاستگذاری فرهنگی و عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی