اردشیر نوریان «نمایندۀ شهرکرد، سامان و بن» در گفت‌وگو با خبرنگار «نماینده» در تشریح مشکلات اصلی حوزۀ انتخابیه‌اش گفت: «در حوزه انتخابیۀ ما 3 شهرستان وجود دارد، شهرکرد، بُن و سامان. جمعیت این سه شهرستان تقریباً کمی کمتر از جمعیت استان است؛ یعنی چیزی حدود 40 تا 42 درصد از جمعیت استان را در برگرفته است؛ اما اولین و اصلی‌ترین مشکلی که این شهرستان‌ها را در برگرفته مشکل کم‌آبی است.»
عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی بیان کرد: «استان چهارمحال و بختیاری سرشاخۀ دو رود بزرگ زاینده‌رود و کارون است، البته بخش‌هایی از رودخانه دز هم از این استان سرچشمه می‌گیرد که آنها کمتر به حوزۀ انتخابیه بنده مربوط می‌شود؛ ولی با احتساب رودخانه دز سه رودخانه داریم. استانی که خودش تولیدکنندۀ آب است، متأسفانه توسعۀ آن به‌دلیل مسائل بی‌آبی معطل است.»
این نمایندۀ مجلس افزود: «بسیاری از شهرها آب آشامیدنی سالم ندارند و بسیاری از روستاها در سطح استان هنوز که هنوز است با تانکر آبرسانی می‌شوند. نکتۀ قابل‌توجه این است که در همین مسئلۀ آب معطل بودن طرح‌های کشاورزی هم به یک معضل تبدیل شده است. نزدیک به 30 طرح توسعۀ باغات در حاشیۀ زاینده‌رود داریم که به دلیل فشارهایی که به منابع آبی وارد شده، معیشت و اقتصاد 25 هزار خانواده، سفرۀ زندگی‌شان مستقیماً تحت تأثیر قرار گرفته است.»
نوریان با ابراز نگرانی از وضعیت مهاجرت ساکنان شهرستان تأکید کرد: «اگر وضعیت کم‌آبی مدیریت نشود یک مهاجرت جمعی صورت خواهد گرفت، این یک واقعیت است که وقتی محل درآمد و اقتصاد افراد تعطیل شود، بیکار می‌شوند و این بیکاری زمینۀ اولیه برای مهاجرت خواهد بود.»
وی در ادامه افزود: «ظرفیت‌های خوبی در حوزۀ دامداری برای توسعۀ دامداری، پرورش انواع دام، دام‌های سبک، دام‌های سنگین و طیور وجود دارد، ولی متأسفانه به‌دلیل کمبود منابع آبی و مدیریت ناصحیح که منابع محدود آب دارند. این توسعه در بخش‌های صنعت و دام و طیور هم با اشکالات عدیده‌ای مواجه است و متأسفانه در این زمینه مردم دائم شکایت دارند.»
این نمایندۀ مجلس بعد از معضل کم‌آبی، اشتغال و بیکاری را از عمده‌ترین مشکلات حوزۀ انتخابیه خود دانست و گفت: «بیکاری گسترده در سطح استان چهارمحال و بختیاری، طوری است رتبۀ اول بیکاری در کشور به این استان تعلق گرفته است. با رقمی بالغ‌بر 12 تا 14 که متناوباً این رقم‌ها تغییر پیدا می‌کند ولی ما اولین استان پر بیکار هستیم. نبود صنایع مادر، صنایع سنگین و کارخانجات بزرگ باعث می‌شود فرصت‌های شغلی مناسبی ایجاد نشود و متأسفانه جوان‌های منطقه با استعدادهای فراوان و باهوش بالا با معضل بیکاری دست‌وپنجه نرم می‌کنند، این هم یک معضل در شهرستان است که روی همۀ مسائل سایه انداخته است.»
نوریان به راه‌آهن نیمه‌تمام استان اشاره کرد و گفت: «از سال‌ها پیش طرح اتصال راه‌آهن سراسری کشور از طریق اتصال راه‌آهن اصفهان، چهارمحال و بختیاری و خوزستان در دست مطالعه و بررسی بوده، اقدامات خیلی کندی نیز دراین‌باره صورت گرفته است به شکلی که هنوز قطعۀ اول حتی به مرکز استان هم نرسیده است. دراین‌باره منابع مالی محدود و بحث‌های سرمایه‌گذاری و فاینانس هم زیرزمینی مطرح بوده که هنوز به نتیجۀ مساعدی نرسیده است.»
وی با بیان اینکه عدم تصویب طرح‌های جامع گردشگری یکی از مشکلات استان چهارمحال و بختیاری است اذعان کرد: «استان ما دارای مزیت‌های خوبی مانند اقلیم، جغرافیا، آب، هوا و ارتفاع بوده و به گفتۀ تمام کارشناسان حوزۀ صنعت گردشگری کشور، برای بوم‌گردی و توریسم طبیعت‌گرد بهترین و مستعدترین استان است؛ ولی چون این طرح جامع تصویب نشده و دولت در این زمینه تمرکزی ایجاد نکرده متأسفانه فرصت‌های شغلی و بهره‌وری مالی که می‌تواند از این مسیر به رشد و توسعه استان کمک کند، هنوز دوام و قوام نیافته است. این موضوع خود به بیکاری و پایین بودن سطح درآمد مردم دامن می‌زند و آثار سوء اقتصادی فراوان دیگری را در پی دارد.»
عضو کمیسیون امنیت ملی در مجلس به عدم تکمیل خطوط ارتباطی مواصلاتی این استان اشاره کرد و گفت: «استان ما قبل از انقلاب یک استان بن‌بست بود؛ یعنی یک مسیری از اصفهان می‌آمد در شهرکرد و چهارمحال قطع می‌شد و هیچ راهی به استان دیگری نداشت. خوشبختانه به برکت انقلاب چهار محور به چهارمحال و بختیاری متصل شده؛ از یک محور به کهکیلویه و بویراحمد و از دو محور به استان خوزستان وصل شده و تنها راه که اتصال به استان اصفهان بود موسوم است به کریدور شمال - جنوب، یا همان طرح معروف بندر تا بندر، که کریدور شمال به جنوب کشور را از بندر انزلی به بندر بوشهر متصل می‌کند.»
وی افزود: «این کریدور در بخشی از مسیر استان ما طی می‌شود؛ اما متأسفانه قطعاتی از این کریدور هنوز اجرا نشده و این باعث شده تردد و رفت‌وآمد بار مسافران استان، آن‌طور که انتظار می‌رفت و در طرح‌ها برآورد می‌شد، صورت نگیرد. وقتی یک مسیر ترانزیتی از یک استان عبور کند به دنبالش توسعۀ خدمات می‌آید و ایجاد اشتغال صورت می‌گیرد و درآمد تولید می‌شود. پس این هم یک مشکلی است که کماکان ادامه دارد، هم مسئله ریل، هم خطوط و جاده‌ها.»
نوریان در ادامه به عدم توسعۀ فرودگاه در شهرکرد اشاره کرد و گفت: «فرودگاه شهرکرد یک فرودگاه درجه 2 ، 3 است. در حال حاضر مشکلی که وجود دارد این است که باند این فرودگاه مستعد فرود و پرواز هواپیماهای پهن‌پیکر نیست. هواپیماهای کوچک می‌توانند به آنجا سفر داشته باشند و این ناوگان هوایی خیلی محدود است؛ طبیعتاً تجار، بازرگانان، سرمایه‌گذاران و همۀ کسانی که در این زمینه فعال هستند، وقتی می‌خواهند منطقه‌ای را برای سرمایه‌گذاری انتخاب کنند، این زیرساخت‌ها را مد نظر قرار می‌دهند. یکی از زیرساخت‌هایی که بسیار موردتوجه قرار می‌گیرد فرودگاه است. فرودگاه منطقه نیاز به توسعه دارد و در این چند سال ما تلاش‌های زیادی کردیم اما متأسفانه ناوگان حمل‌ونقل هوایی ما تقویت نشده و هفته‌ای 3،4 پرواز محدود 60 تا 70 نفره وجود دارد که این جوابگوی نیاز استان هم نیست.»
این نمایندۀ مجلس به عدم تکمیل زنجیره‌های صنعتی فولادی در استان اشاره کرد و به خبرنگار «نماینده» گفت: «استان ما با فاصله‌ای یک‌ساعته به استان اصفهان و شهر صنعتی اصفهان متصل می‌شود، از طرف دیگر با فاصله‌ای 360 کیلومتری یعنی یک مسیر 4 ساعته به مرکز انرژی کشور یعنی خوزستان و اهواز متصل می‌شود؛ این نشان می‌دهد که در این استان ظرفیت باراندازهای صنعتی و توسعۀ زنجیره‌های فولاد و صنایع پایین‌دستی فولاد و پتروشیمی وجود دارد. در این زمینه طرح‌هایی در گذشته و در دولت‌های قبل مطالعه شده، اقداماتی هم صورت گرفته و چند واحد تولیدی هم در این زنجیره ایجاد شده ولی این زنجیره هنوز حلقۀ مفقوده دارد و متأسفانه وقتی این زنجیره هنوز کامل نیست، خودبه‌خود آثار اقتصادی، درآمدی، صنعتی و تولیدی محدودی در استان خواهد داشت.»
وی با بیان اینکه طرح آبرسانی بن-بروجن از پروژه‌های مهم معطل مانده از دولت نهم و دهم است تصریح کرد: «برای پیشرفت این طرح اقداماتی صورت گرفته و پیشرفت فیزیکی هم تا حدودی داشته و براساس قولی که رئیس‌جمهور در دولت قبل و در سفرشان به مردم استان داده بودند این طرح آبرسانی و زیربنایی در استان ماست که آبرسانی 13 شهر و 40 روستا و پایگاه‌های صنعتی -کشاورزی این مسیر را بر عهده دارد.»
نوریان افزود: «این طرح ظرفیت انتقال 40 میلیون مترمکعب در سال شهرستان بن، شهرکرد و بروجن را داراست که درواقع نیاز 50 درصد جمعیت استان نزدیک به 500 هزار نفر را در مسیر تأمین می‌کند. هنوز با اینکه رئیس‌جمهور دورۀ قبل قول داده بود، و 4-5 وزیر نیرو آمدند و رفتند، برای اتمام این طرح آبرسانی اتفاقی صورت نگرفت و همه به‌نوعی فقط قول داده‌اند.»
این نمایندۀ مجلس در پاسخ به این سؤال که «سوءمدیریت‌ها باعث ناتمام ماندن این طرح شده‌اند یا نبود بودجۀ کافی؟» تأکید کرد: «این طرح با سوء‌مدیریت در اجرا مواجه نیست، مشکل این طرح جای دیگری است. بین استان چهارمحال و استان اصفهان که تا حدی مرتبط با مسائل خوزستان هم شده در مورد برداشت از حوزۀ آبریزی زاینده‌رود اختلاف‌نظر وجود دارد. همان‌طور که می‌دانید این اختلاف‌نظر موجب شد دوستان اصفهانی اخیراً استعفا دادند چون یکی از محورهای اعتراض آنها طرح آبرسانی بروجن است. آقایان در اصفهان می‌گویند که کل رودخانۀ زاینده‌رود از زمان شیخ بهایی پشت قبالۀ مادر ماست، براساس طومار شیخ بهایی و تاریخ این حوۀ آبریز حوزۀ زاینده‌رود حقابه اصفهان است، این حرف خیلی غلط و غیرکارشناسی است.»
وی افزود: «سؤال این است که مگر در چهارمحال بختیاری و منطقۀ بالادست از زمان شیخ بهایی آدم زندگی نمی‌کرده، آنجا مزارع نبوده، آنجا کسی آب شرب نمی‌خواسته، آنجا کشاورزی نبوده، آنجا دامداری نبوده، این چه حرف غیرکارشناسی است که آقایان می‌زنند که کل حوزۀ زاینده‌رود متعلق به حقابه‌های اصفهان است. علت این است که میزان بارش‌ها و آورد رودخانه خیلی کاهش پیدا کرده و آمار نسبت به 10 سال گذشته به زیر 50 درصد رسیده است.»
نوریان تصریح کرد: «اشکال از حوزۀ اصفهان است که همیشه طرح‌های صنعتی آب‌بر را به اصفهان بردند؛ مثل فولاد مبارکه، ذوب‌آهن اصفهان، پتروشیمی‌ها و خیلی از طرح‌های بزرگ صنعتی دیگر، این صنایع آب مصرف می‌کنند و به طبع اطراف این صنایع جمعیت شکل می‌گیرد. آنها توسعه را به قیمت خراب کردن زندگی بالادستی می‌خواهند، این هم قابل‌قبول نیست. این مسئله و این نوع نگاه به موضوع باعث شده که فشارهای سنگین سیاسی به دولت‌ها و وزارت نیرو در دوره‌های مختلف و دولت‌های مختلف وارد کنند و روند این پروژه را کند کنند وگرنه این موضوع مشکل فنی ندارد، مشکلی در اجرا هم وجود ندارد.»