به گزارش «نماینده» در جلسه علنی روز شنبه مجلس شورای اسلامی در ادامه بررسی صلاحیت وزیر پیشنهادی تعاون، کار و رفاه اجتماعی، ولی ملکی در مخالفت با این وزیر پیشنهادی اظهار داشت: مخالفت به معنای سیاه دیدن کل کارنامه وزیر پیشنهادی نیست؛ بنده با حضور آقای شریعتمداری در وزارت صنعت هم مخالف بودم اما در کمیسیون صنایع با ایشان بیشترین همکاری را کردم.
نماینده مردم مشکین‌شهر در مجلس شورای اسلامی، شریعتمداری را فردی اخلاق‌مدار، اهل تعامل و پیگیر خواند و افزود: آقای کرباسیان زمانی که با آقای شریعتمداری برای کسب رأی اعتماد به مجلس آمده بودند، اعلام کردند که بنده و آقای شریعتمداری یک روح در دو بدن هستیم و می‌توانیم اقتصاد کشور را اصلاح کنیم. متأسفانه فرصت لازم ایجاد نشد و شرایط اقتصادی تغییر کرد.
وی با تأکید بر اینکه در زمان جنگ اقتصادی باید همه مسئولان حالت جنگی به خود بگیرند، تصریح کرد: در کشور ما تابحال به دلیل عملکرد ضعیف برای وزرا چه اتفاقی افتاده است؟ در دنیا مدیران ضعیف استعفا می‌دهند اما در کشور ما این‌گونه نیست.
ملکی خطاب به شریعتمداری گفت: آقای شریعتمداری الان لبخند ملیحی بر لب دارد اما ۴۸ درصد برنامه‌های پیشنهادی ایشان بر اساس گزارش کارشناسان معاونت نظارت با اسناد بالادستی منطبق نیست؛ در خصوص حمایت از طبقات محروم نیز برنامه روشنی ندارند.
عضو کمیسیون صنایع و معادن مجلس شورای اسلامی اظهار داشت: بنده به عنوان فردی که ۲۶ سال در بنگاه‌های صنعتی کار کردم، می‌گویم هر مدیری که برنامه مدونی نداشته باشد، نمی‌تواند کاری انجام دهد. آقای شریعتمداری برنامه دقیقی برای خدمت به مردم و محرومان ارائه نداده است؛ وعده ندهید، برنامه ارائه دهید.
ملکی ادامه داد: نامه‌هایی که ما از وزرا می‌گیریم، اجرایی نمی‌شود زیرا وزرا به دلیل رودربایستی امضا می‌کنند اما در عمل یا بودجه لازم وجود ندارد یا ردیف استخدامی پیش‌بینی نشده است.
نماینده مردم مشکین‌شهر در مجلس شورای اسلامی تأکید کرد: بخش اعظم پتروشیمی‌ها مربوط به وزارت رفاه است؛ بنگاه‌های اقتصادی شستا ضعیف هستند.
وی تغییر سریع مدیران در واحدهای تولیدی و صنعتی را بزرگترین معضل مدیریتی کشور خواند و گفت: میانگین عمر مدیریتی مدیران ما در بنگاه‌های صنعتی دو سال است.
ملکی خاطرنشان کرد: بنده ۲۸ سال است با کارگران کار می‌کنم؛ آقای شریعتمداری باید برنامه مشخصی در خصوص کارگران ارائه کند. در حال حاضر نه کارگران امنیت شغلی دارند و نه کارفرمایان می‌توانند برنامه‌ریزی کنند.