به گزارش «نماینده»، دبیرکل حزب کارگزاران در مصاحبه با رویداد ۲۴ اذعان می‌کند که روحانی جوانان را در لایحه‌های مدیریتی به‌کار نگرفته است: «بسیاری از نقدها نیز واقعی است، بارها گفته شده نقدهای بسیار جدی را به شخص آقای روحانی داریم. یکی از نقدهای جدی که ما به ایشان داریم، این است که در انتصاب لایه‌های مدیریتی خوب عمل نکرده‌اند. می‌توانستند از قشر جوان و زنان در گردونه مدیریتی استفاده کنند، اما این کار را انجام ندادند و این عملکرد کاملاً قابل نقد است. بارها اعلام شده کشوری که ۴۰ میلیون از جمعیت آن بعد از سال ۶۰ به دنیا آمده‌اند را نمی‌توان نادیده گرفت و از آن‌ها استفاده نکرد. این حجم از جوانان تحصیل‌کرده و باتجربه در کشور ما وجود دارد که می‌توانیم از آن‌ها در پست‌های مدیریتی کشور استفاده کنیم و چه بسا آن‌ها با علم به‌روزی که دارند از مدیران فعلی عملکرد بهتری داشته باشند و بتوانند کشور را بسیار بهتر از افرادی مانند ما اداره کنند. باید از جوانان و زنان بیشتری در سطوح مختلف مدیریتی استفاده کنیم.»
وزرای دولت خسته‌اند، حوصله کار ندارند
«خسته و کم‌حوصله» تعبیر محترمانه! کرباسچی درباره وزرای روحانی است که با انتقاد از آن‌ها می‌گوید: «بخشی از این ناتوانی‌ها هم البته به وزرا برمی‌گردد. اگر بخواهم تعبیر محترمانه‌ای را در خصوص وزرا به کار ببرم این است که وزرای ما یک مقدار خسته‌اند و حوصله تمام‌عیار برای پیش بردن کارها را ندارند. بالاخره یک وزیر باید یک بخشی از بار مسئولیت را به دوش بکشد و بخشی از این بار، ایجاد هماهنگی میان دولت و نهادهای دیگر است.»
«می‌خواستیم کار کنیم اما نگذاشتند» رایج‌ترین بهانه دولت برای پوشاندن ضعف‌های خود در سال‌های گذشته است که دبیرکل حزب کارگزاران با رد آن معترف می‌شود: «اینکه بگوییم همه کارها به خاطر «نگذاشتن» است، شاید واقعی نباشد. اما اینکه برخی از کارها را جو تبلیغاتی و ... اجازه نداده باشند، بله درست است. اما من معتقدم که دولت باید به صورت موردی مسائل را مطرح کند تا ما نیز بتوانیم به قضاوت درستی در خصوص موانع بپردازیم. البته بخشی از ناتوانی‌های دولت به ناتوانی‌های درونی دولت برمی‌گردد. وزرا، معاونین و به طور کل مسئولان دولتی زمانی که مخالفت و مانعی را مشاهده می‌کنند، باید بروند و با رایزنی‌هایی که انجام می‌دهند، این مخالفت‌ها را به موافقت تبدیل کنند. دولت باید قدرت هماهنگی و هم‌نظری ایجاد کردن در بخش‌های مختلف را داشته باشد.»
زمان انتخابات روحانی جوگیر شد و وعده داد!
حسن روحانی اشتباه دیگری هم در کارنامه خود دارد که نمی‌توان از آن دفاع کرد. طرح صحبت‌هایی که توان عملیاتی کردن آن وجود ندارد. البته رئیس‌جمهور هم مانند مابقی افراد انسان است و ممکن است جوگیر شده باشد! روایت کرباسچی را می‌خوانیم: «واقعیت این است که نمی‌توان نقدی را به آقای روحانی وارد ندانست. اینکه سخنانی را مطرح کنند که عملیاتی کردن آن‌ها در توانشان نیست فکر نمی‌کنم قابل دفاع باشد. اخیراً من دیدم که آقای جهانگیری مصاحبه‌ای را انجام داده‌اند و گفته‌اند در تبلیغات انتخاباتی مقداری تند رفته‌ام. شاید این نقد مقداری وارد باشد اما بخشی از آن هم به فضایی که رسانه‌های ما ایجاد کردند برمی‌گردد. یعنی سطح توقعات را چه دستگاه‌های تبلیغاتی و چه خود رقبا بعضاً بسیار بالا می‌بردند. مثلاً وعده‌های اقتصادی که رقبای آقای روحانی مطرح می‌کردند واقعاً نشدنی و غیرقابل‌پذیرش بود. بالاخره آقای روحانی انسان هستند و تحت تأثیر جو تبلیغاتی که ایجاد می‌شود قرار می‌گیرد، زمانی که احساس کنید ممکن است این جو را ببازید، باید آرزوها و ایده‌آل خود را مطرح کنید و اعلام کنید برای رسیدن به چه تلاش می‌کنید اما در مقام عمل ممکن است میان ایده‌آل و آن واقعیت، فاصله ایجاد شود.»
کشف حجاب روش درستی برای اعتراض نیست
کرباسچی به مسائل فرهنگی نیز می‌پردازد و اعتراضات اخیر برخی از زنان به مسئله حجاب را لجبازی می‌خواند. دبیرکل حزب سازندگی می‌گوید: «من اعتراض اخیر دختران را بیشتر یک نوع لجبازی می‌بینم، لجبازی با کسانی که کشور را اداره می‌کنند و انعکاس نارضایتی‌های دیگری است که در مسائل اقتصادی و سیاسی و فرهنگی وجود دارد. بالاخره حجاب یک قانون در کشور ما است و این روش، روش اعتراض صحیحی نیست. البته من معتقدم اگر مردم مشکلات فراوان در زندگی‌شان حل شود و خودشان مسائل شخصی خود را انتخاب کنند و از آن‌سو فرهنگ‌سازی‌های اخلاقی را در جامعه پیاده کنیم، بتوانیم عملکرد موفقی داشته باشیم. کشوری که غیر از گرفتاری‌های بین‌المللی و منطقه‌ای با مشکلات بسیاری مانند آب، محیط زیست، اقتصاد، فقر، طلاق و ... دست و پنجه نرم می‌کند، واقعاً با این‌گونه تلاش‌های سطحی می‌تواند مشکلات کشور را حل و فصل کند؟ بالاخره درست یا غلط این یک قانونی است که سال‌ها پیش در کشور ما تصویب شده و رفتار مدنی این است که این قانون رعایت شود. مگر اینکه روزی با رأی مردم مجلسی روی کار بیاید و قانون را تغییر دهد.»